Με βαθιά θλίψη αποχαιρετώ δύο πρόσωπα που πρόσφεραν πολλά στον ελληνικό πολιτισμό, όχι απλώς με το οραματικό τους έργο αλλά και με την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο, με την ευγένεια και τη γενναιοδωρία με την οποία μοιράστηκαν ιδέες και γνώση. Η Δέσποινα Γερουλάνου και ο Μισέλ Δημόπουλος δεν βρίσκονται πια κοντά μας, όμως ο τρόπος, με τον οποίο άνοιξαν ορίζοντες, εκπαίδευσαν, ενέπνευσαν, αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη. Η πρώτη διεύρυνε την μουσειακή εμπειρία με ακάματη δημιουργικότητα, αρδεύοντας με το καινοτόμο πνεύμα της τη διοργάνωση της Ελευσίνας-πολιτιστικής πρωτεύουσας, ο δεύτερος εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά ως κριτικός και διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μεταμορφώνοντάς το σε θεσμό με διεθνή ακτινοβολία. Και οι δύο γονιμοποίησαν με το πάθος, τη διορατικότητα, την οξύνοια και την επινοητικότητά τους τον τομέα στον οποίο αφοσιώθηκαν, και οι δύο δίδαξαν ήθος. Η κοινή φράση «χωρίς αυτούς είμαστε φτωχότεροι» προσλαμβάνει εδώ το πλήρες νόημά της.