Γιώργος Σ.Αντωνίου: Το ναυάγιο της ανθρωπιάς μας

24 Ιουν 2023

Eίμαστε  πεισμένοι πως το ελληνικό λιμενικό θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει περισσότερα πράγματα για τη διάσωση των μεταναστών που επέβαιναν του πλοίου, να φανεί πιο παρεμβατικό και να διασώσει τους μετανάστες, ακόμη κι αν δεν ακολουθούσε τις τυπικές διαδικασίες... Η ανεπάρκεια και η αμέλειά του ήταν οπωσδήποτε καταδικαστέες, όποιες δικαιολογίες και εάν επικαλεστεί. Το πολύνεκρο, φρικιαστικό ναυάγιο ήταν παραπάνω από τραγικό… Η ευθύνη του λιμενικού μας για τη μη διάσωση των περίπου 700 μεταναστών θα βαρύνει και θα μελανώνει πάντοτε τη σημερινή Ελλάδα, τη συνείδησή της και τη σκέψη των υπεύθυνων, φιλάνθρωπων και συμπονετικών Ελλήνων... Επρόκειτο για ένα εμφανώς παράνομο αλιευτικό καράβι που ήταν  ήδη υπόλογο για σοβαρές παραβάσεις που προκαλούν κίνδυνο ζωής ή ο κίνδυνος ήταν επικείμενος. Και εδώ έχει δικαίωμα κάθε αρχή να ξεκινήσει επιχείρηση διάσωσης, αν κρίνει -είναι στην ευχέρεια της- ότι υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Oι διεθνείς κανονισμοί αφήνουν ένα περιθώριο σε κάθε αρχή να διαπιστώσει τον κίνδυνο ή όχι. Το αλιευτικό  έκανε εμφανώς παράνομη μεταφορά μεταναστών. Υπάρχει διεθνές πρωτόκολλο του ΟΗΕ επικυρωμένο και από την ΕΕ που επιτρέπει τον έλεγχο, την επιβίβαση, την κατάσχεση τέτοιων πλοίων στην ανοιχτή θάλασσα από οποιοδήποτε κράτος-μέλος του ΟΗΕ. Ακριβώς γιατί η παράνομη μεταφορά είναι διασυνοριακό οργανωμένο έγκλημα. Και υπάρχει δικαίωμα ελέγχου. Δηλαδή το κράτος κρίνει αν θα επέμβει. Υπάρχει επίσης το ερώτημα της μη παρέμβασης του ελληνικού Λιμενικού Σώματος πολλές ώρες νωρίτερα από το ναυάγιο, όταν οι επιζώντες ζητούσαν βοήθεια, η οποία είναι υποχρεωτική σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες. Γιατί δεν υπήρξε επέμβαση σε ένα πλοίο που ήταν φανερό ότι ήταν θέμα χρόνου να ανατραπεί και να οδηγήσει στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες ανθρώπους; Γιατί αποδέχθηκαν οι αρχές την άρνηση βοήθειας όσων υπόπτων έκαναν κουμάντο στο πλοίο, ενώ ήταν φανερό πως προσεχώς θα κινδύνευε να βουλιάξει; Στην περίπτωση του ναυαγίου έξω από την Πύλο, το πλοίο βρισκόταν στα διεθνή ύδατα. Ήταν όμως στη δική μας ευθύνη γιατί ήταν σχετικά κοντά στην ελληνική στεριά, και γι’ αυτό οι Ιταλοί το άφησαν σε εμάς και δεν πήγαν εκείνοι. Πώς δεν έχει αποτυπωθεί σε κάμερες των γύρω πλοίων  η στιγμή που το πλοίο αναποδογύρισε; Υπάρχει υποχρέωση από τη Διεθνή Σύμβαση της Θάλασσας να υπάρξει επιχείρηση διάσωσης από την πρώτη στιγμή που ξεκινάει ο κίνδυνος για ένα πλοίο… Από την εικόνα του σκάφους με τους επιβαίνοντες είναι προφανές ότι είναι σε απόλυτο κίνδυνο και σχεδόν βέβαιο ότι θα βυθιζόταν, καθώς οι καιρικές συνθήκες είναι γενικά απρόβλεπτες.   Ασχέτως εάν  υπήρχε καλοκαιρία. Γιατί ήταν ένα πλοίο αναξιόπιστο,  δεν είχε πιστοποιητικά, οι άνθρωποι ήταν κρεμασμένοι σαν τσαμπιά με σταφύλια και ήταν ακυβέρνητο. Το ακυβέρνητο πλοίο ήταν σε κίνδυνο και μπορούσε  να παρασυρθεί από τα ρεύματα ή από τον άνεμο. Αυτό  σημαίνει ότι χρήζει άμεσης βοήθειας… Άρα, έπρεπε να δράσει άμεσα η ελληνική πολιτεία δια των οργάνων της. Η εικόνα μας στον κόσμο χάλασε, αμαυρώθηκε, 1000  φορές περισσότερο από τα παράνομα ατοπήματα της Καϊλή στις Βρυξέλλες και δεν ξέρουμε ποιο άλλο διεθνές ρεζιλίκι μας...
Ας μη ξεχνάμε πως είχαμε απλά μια άπειρη σε τέτοια σοβαρά, βαριά, μαζικά και καταιγιστικά προβλήματα, υπηρεσιακή κυβέρνηση. Πιστεύω πως αποδεικνύεται έτσι πως οι πολλές εκλογές βλάπτουν τη χώρα και πως εάν είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό μετανάστευσης τον Μηταράκη όπως προτύτερα, και όχι την άπειρη και "κρύα" υπηρεσιακή, το λιμενικό θα ήταν πιο αποφασιστικό στην απόπειρα ανθρωπιστικής διάσωσης και οι 600 ζωές συνανθρώπων μας θα είχαν σωθεί. Και πως είναι χαζό η αριστερή αντιπολίτευση να κατηγορεί τον Μητσοτάκη για τους πνιγμούς, που εκείνες τις ώρες δεν κυβερνούσε... Ήμασταν αρκετοί αυτοί που φοβόμασταν πως εάν είχαμε για αρκετό καιρό υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα μπορούσε να μας συμβεί κάτι άσχημο, φοβούμενοι κυρίως κάποιο ντου του Ερντογκάν σε κάποιο κοντινό στην Τουρκία νησί μας, γιατί δήθεν την απειλεί επειδή δεν έχει αποστρατιωτικοποιηθεί... μα συνέβη κάποιο άλλο κακό... Άντε λοιπόν να βγάλουμε κυβέρνηση για να τελειώνουμε, επιτέλους, μ'αυτή την επικίνδυνη εκκρεμότητα...