Θύμωσα όταν είδα σε πολλά sites τη θλιβερή είδηση με τον τίτλο "πέθανε ο πατέρας της Μάρας Ζαχαρέα".

Όχι, βέβαια, επειδή έχω τίποτα με την Μάρα αλλά επειδή για τη γενιά μου και προηγούμενες από τη δική μας, ο Αιμίλιος ήταν ένα από τα πιο γνωστά και φωτεινά πρόσωπα της ανανεωτικής αριστεράς.

Με την αίγλη της "φοίτησης" στο Ινστιτούτο Γκράμσι, με τις θεωρητικές του αναζητήσεις και τους σχετικούς διαλόγους, με ρηξικέλευθες προτάσεις επί της πολιτικής που δεν γίνονταν εύκολα αποδεκτές αλλά τάραζαν τα νερά, με τις προφητικές του επισημάνσεις για τις ενοχλητικές συνέπειες του συντεχνιασμού, ιδιαίτερα στον Δημόσιο Τομέα και τις ΔΕΚΟ, με το ευγενικό, νηφάλιο και γλυκό του τρόπο στη διατύπωση των απόψεων του.

Στα εσωτερικά παίγνια του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, της ΕΑΡ κ.ά. ήταν μια ανεξάρτητη φωνή. Ταυτόχρονα, όμως, πάντα -με σεβασμό και πίστη- κοντά στον Λεωνίδα.

Πολλά τα εσωκομματικά κείμενα που είχαμε συνυπογράψει, πολλές οι συζητήσεις με συμφωνίες και διαφωνίες αλλά εκείνο που θα θυμάμαι πάντα από τον Αιμίλιο ήταν η αδελφική του σχέση με τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Όταν χτύπησε τον Γρηγόρη ο δύσκολος καρκίνος βρέθηκε κοντά του στην Μεγάλη Βρετανία συμπαραστάτης και φύλακας άγγελος όλες τις ημέρες της νοσηλείας του εκεί. Στην επικοινωνία μας με τον Γρηγόρη εκείνες τις δύσκολες μέρες ήταν ο ενδιάμεσος.

Δεν βρίσκω κάτι καλύτερο για κατευόδιο από τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, για τα χρόνια που ήμουν μαζί του στην "άλλη Αριστερά".

"Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη,

στο όνειρό μου τους είδα ζωντανούς

κι άστραψε το όνειρο σαν δαχτυλίδι

που ήρθε να ντύσει πάλι τους γυμνούς.

Ανησυχούσα μην καταλάβουν

πως ήταν πεθαμένοι από καιρό

το ανεμιστήκαν· και για να με προλάβουν

με πλύναν μ' ένα γέλιο καθαρό.

Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης;

Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά

που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης

με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά."