Παλαιόθεν, εποχής γιαγιάς μου και βγάλε ο πιο τρομακτικός θάνατος ήταν από το χτικιό.
Η λέξη έκρυβε κάτι πολύ απόκοσμο, ανεξήγητο κάτι που έτσι και μπει μέσα σου πάει και τελείωσες και μάλιστα με άσχημο τρόπο.
Μαζί μ αυτό, κακός θάνατος ήταν και για όποιον έμπαινε μέσα του ο «έξω από ‘δω» που σε άδειαζε και πήγαινες κατά διαόλου.
Στα δικά μου χρόνια και δώθε άλλαξε η φρασεολογία επί το επιστημονικότερον και μαζί ήρθε η ελπίδα για επιβίωση και χαιρετάς τον άλλο στον δρόμο «πως πάει, όλα καλά;» «μια χαρά, έναν καρκίνο έχω αλλά τον αντιμετωπίζω»
Πως μου ήρθε τώρα…
Να, ακούω στις ειδήσεις ότι τελικά για τις φωτιές φταίει η κλιματική αλλαγή και νιώθω μια αισιοδοξία. Αφού βρήκαν το αίτιο οι ειδικοί (οι πολιτικοί δηλαδή οι άλλοι ειδικοί το ήξεραν πιο μπροστά), είναι θέμα χρόνου να βρεθεί τρόπος επιβίωσης.
Παλιά-παλιά μαθαίναμε πχ ότι πράκτορες των Τούρκων φταίνε για τις φωτιές. Απελπισία. 35 εκατομμύρια Τούρκοι πως να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Όπως με το χτικιό, με κατάρες και ευχέλαια άλλη λύση δεν υπήρχε. Αργότερα επί Ζώντος Καραμανλή του Αποτυχημένου ακούγαμε τις πληροφορίες ότι μάλλον οι πασόκοι φταίνε. Άλλη απελπισία μεγαλύτερη. Όπως με τον «έξω από ‘δω» με κατάρες και ευχέλαια.
Ενώ τώρα όλα είναι αλλιώς.
Φταίει η κλιματική αλλαγή πάει και τελείωσε. Παίρνεις το επίδομα για επισκευή του αυθαίρετου και αναμένεις την επιστήμη να βρει οριστική λύση.
«πως πάει, όλα καλά;» «μια χαρά, μια φωτιά μου έκαψε το σπίτι αλλά το αντιμετωπίζω»