Ανατολές και δειλινά, ακρογιάλια δαντελένια, μπαταρίες που γεμίζουν (για να αδειάσουν τάχιστα λίγες μέρες μετά), το μέλλον που μας περιμένει στην γωνία , λίγο σκεπτικό, λίγο στυφό.
Κι όμως, τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μας είχαν κι αυτά τα προβλήματά τους. Πόσα παγωτά φάγαμε, αν κάνεις μπάνιο πρωί απόγευμα μετράει διπλό; Κάναμε ρεκόρ με την μπάλα ψηλά στο βόλεϋ στην θάλασσα, ήταν γκολ ή έφυγε πολύ ψηλά; Και παιχνίδι ατελείωτο στην γειτονιά , χωρίς να ξέρεις τη λέξη φόβο, ο μόνος φόβος ήταν εκείνος ο γρουσούζης ο καφετζής της πλατείας που καραδοκούσε να σας βουτήξει την μπάλα.
Στο νέο γενναίο κόσμο που υπάρχει μόνο παρόν , η νοσταλγία είναι εντελώς ντεμοντέ και καταχωνιάζεται κάτω από κοινοτοπίες…..
Επειδή όμως η ζωή διαθέτει ανελέητο κι ανατρεπτικό χιούμορ, αρχές Αυγούστου πέφτεις σε αυτήν την φωτογραφία ,που αποτυπώνει το ξύλινο σπίτι που παραθερίσαμε στην Χάλκη των Πριγκηπονήσων το τελευταίο καλοκαίρι μας στην Πόλη το 1969 (αν δεν είναι αυτό, είναι το δίδυμο αδελφάκι του)
Τότε , η μόδα πάει περίπατο και τόνοι συγκίνησης και νοσταλγίας απελευθερώνονται .
Κι αν όπως λέει κι ο καλός και σοφός μου φίλος Μ.Π. ο τόπος καταγωγής είναι σαν τρίτος γονιός, μήνα Αύγουστο χάθηκαν κι οι τρεις….