Δεν ξέρω αν λυπάμαι για τη μεταφυσική στιγμή του Αναπόφευκτου , τον φυσικό θάνατο του Σταύρου Ψυχάρη. Η τελευταία τετραετία της ζωής του , για την ακρίβεια της συμβίωσης με την ασθένειά του, ήταν βασανιστική. Ένας άνθρωπος που έδειχνε την ρώμη του με κίνηση και τις νοητικές του δυνατότητες με τη συζήτηση και τη συγγραφή , καθηλώθηκε έχοντας αδυναμία έκφρασης, στην ομιλία στην αρχή αλλά και στην γραφή, στο τέλος. Στεναχωρέθηκα αρκετές φορές για αυτόν, στα είκοσι δύο χρόνια από την αρχική διάγνωση, ιδίως τελευταία, όταν είχε ανάγκη των ικανοτήτων του.
Πριν αρχίσω την πληκτρολόγηση διάβασα αρκετά από αυτά που γράφονται , ήδη, στο διαδίκτυο, από ύμνους μέχρι κακοήθειες. Αλίμονο! Υπήρξε δημιουργός. Με κατορθώματα ,επιτυχίες, αστοχίες, λάθη. Πέραν από τη συνήθη ελληνική ατμόσφαιρα των σχολίων, των φημών, των κρίσεων και επικρίσεων ,να θυμίσω μόνον πως ο Ψυχάρης «κατηγορήθηκε» για πολλά ,αλλά δεν δικάστηκε ποτέ. Οι ψύχραιμοι και ο ιστορικός του μέλλοντος θα λάβουν υπόψη πως έχει το «τεκμήριο της αθωότητας», τώρα στην αιωνιότητα.
Αποχαιρετώ ένα σημαντικό Έλληνα, αισθάνομαι ευλογημένος για τη τριανταπεντάχρονη φιλική σχέση μας , που συνδέθηκε με διπλή κουμπαριά. Θα τον ευχαριστώ στο διηνεκές για την ευεργεσία του σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου.