Την προηγούμενη εβδομάδα οι Ουκρανοί που ζουν στην Ελλάδα οργάνωσαν μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το ένα έτος της εισβολής του Πούτιν στην ανεξάρτητη χώρα τους. Ένα έτος απίστευτων θυσιών του μαρτυρικού ουκρανικού λαού. Δυστυχώςκανένα ελληνικό κόμμα δεν αγκάλιασε τη συγκέντρωση, δεν παρευρέθηκε ούτε ένας έλληνας πολιτικός, εκτός ενός εθνικιστή και πρώην αριστεριστή που ήταν και ομιλητής, αλλά και οι έλληνες πολίτες που παρευρέθηκαν ήταν πολύ λίγοι. Παρευρέθηκαν και μίλησαν εκπρόσωποι από χώρες όπως η Γεωργία που πρώτοι γνώρισαν τον πουτινικό εισβολέα, αλλά και από τις γειτονικές στη Ρωσία χώρες που φοβούνται μη τυχόν έχουν παρόμοια τύχη με τους Ουκρανούς. Και δεν φοβούνται άδικα. Όσο θα υπάρχουν φωνές δήθεν ρεαλισμού και σεβασμού της «αξιοπρέπειας της Ρωσίας», δηλαδή σεβασμός στον εισβολέα, όσο θα υπάρχουν φωνές που στον πόλεμο μιας χώρας κατά μιας άλλης, αυτές θα επιμένουν να είναι με τον άνθρωπο, τόσο θα ενισχύεται αυτός (Πούτιν)που θέλει να κάνει όλους τους Ουκρανούς ή νεκρούς ή Ρώσους. Τόσο η ειρήνη για τον άνθρωπο θα μετατρέπεται σε ειρήνη χωρίς άνθρωπο. Η αυταρχικό-ολοκληρωτική μηχανή του Πούτιν δεν συμβιβάζεται με το δίλημμα που έβαλε ο μεγάλος φιλόσοφος Χάμπερμας. Αυτός σε ένα κείμενο του με τίτλο «Έκκληση για διαπραγματεύσεις» (Süddeutsche Zeitung – 14 Φεβρουαρίου 2023) έγραψε πως «δύο προοπτικές (οπτικές γωνίες) από τις οποίες αξιολογούμε τους πολέμους εκφράστηκαν από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία. Και αυτές αναφέρονται στον πολεμικό στόχο της σύγκρουσης: στόχος είναι «να μη χάσει» η Ουκρανία ή στόχος είναι μια «νίκη» επί της Ρωσίας». Παρά τον απεριόριστο σεβασμό που τρέφω για τον Χάμπερμας, εδώ δεν έχουμε δυο οπτικές. Το να μη χάσει η Ουκρανία δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη νίκη της επί της Ρωσίας. Ο Χάμπερμας ζητά ειρήνη με επαναφορά στο στάτους που υπήρχε στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Είναι όμως ακριβώς αυτό το στάτους που δίδει συγχωροχάρτι στην κατάληψη της Κριμαίας και των περιοχών της Ανατολικής Ουκρανίας το 2014.Θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε τη λογική Χάμπερμας τού πως το μείζον είναι «η Ουκρανία να μη χάσει τον πόλεμο» και όχι το πώς «η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο», αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο επιτιθέμενος δεν ενδιαφέρεταιμόνο να μην ηττηθεί, αλλά κυρίως να ηττηθεί ο αμυνόμενος. Ο επιτιθέμενος είναι μια χώρα που εξοντώνει κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή, που χαρακτηρίζει ναζί όποιον διαφωνεί μαζί του, ενώ ο ίδιος εφαρμόζει ναζιστικές μεθόδους όχι μόνο στους γειτονικούς λαούς, αλλά και στον δικό του. Είναι μια χώρα με ολοκληρωτική λογική και πρακτικές. Η απάντηση σε μια τέτοια χώρα είναι μόνο η ηθική αλλά και στρατιωτική ήττα της.Όλα αυτά δεν πρέπει να τα αγνοεί όποιος ζητά να μην ηττηθεί ο Πούτιν. Ουσιαστικά αυτό που μένει απ’ αυτό που ζητά ο Χάμπερμας είναι μη νικήσει η Ουκρανία. Και αυτό η Ευρώπη πρέπει να εξακολουθήσει να μη το επιτρέπει, ενισχύοντας την Ουκρανία με όλα τα μέσα. Οι δικτάτορες πέφτουν όταν ηττώνται, όχι όταν δεν νικούν.
Πηγή: www.tanea.gr