Γιορτάζουμε σήμερα τα 48 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Επειδή τις τελευταίες ημέρες η συμβολή του Πολυτεχνείου στη διαμόρφωση της μεταπολιτευτικής ελληνικής πραγματικότητας έγινε αποδέκτης εντονότατης αμφισβήτησης από στελέχη της κυβερνητικής παράταξης και όχι μόνο, θα ήθελα να υπογραμμίσω:

Έχω υποστηρίξει πως θεωρώ ότι η πρώτη αναγνώριση της ισχυρής επιρροής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων ήρθε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ο Κ. Καραμανλής ήταν απών, όπως και ένα πολύ μεγάλο τμήμα των παραδοσιακών πολιτικών της συντηρητικής παράταξης.

Και δεν εννοώ ως φυσική παρουσία, αλλά ως ενεργώς συμπαριστάμενος. Η «κουλτούρα» και το «πνεύμα» του Πολυτεχνείου δεν του «πήγαιναν» ως ιδιοσυγκρασία και ως πολιτική στάση.

Όμως, ως πολιτικός με διορατικότητα, ήθελε να συνδεθεί η προβλεπόμενη νίκη του στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές του 1974 με τη συμβολική ημερομηνία, τη 17η Νοεμβρίου.

Οι εκλογές, οι πρώτες ελεύθερες, θα ήταν ακριβώς η έκφραση, στην πράξη, της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Και αυτές θα γίνονταν ακριβώς ένα χρόνο μετά, στην επέτειο της κορυφαίας συλλογικής δράσης και αντίστασης της ελληνικής νεολαίας στη δικτατορία.

(Αυτή του η απόφαση αντιμετωπίστηκε, εκείνη την εποχή, εντελώς μεμψίμοιρα. Ο υπεραριστερός χώρος ανήγαγε σε μείζονα πολιτική αντιπαράθεση το ζήτημα, ισχυριζόμενος ότι ο Κ. Καραμανλής επεδίωκε να …ακυρώσει το σύμβολο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

Ακόμη και να το ήθελε, η οποιαδήποτε προσωπικότητα ή παράταξη, γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν θα το μπορούσε!)