Αριστερά μπαίνοντας

Ανδρέας Παπαδόπουλος 12 Ιουν 2017

Με αφορμή τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Βρετανία και το σημαντικό ποσοστό που πέτυχε ο Τζέρεμι Κόρμπιν με μια αμιγώς κοινωνική ρητορική, επέρχεται στο προσκήνιο το ερώτημα για τη διάκριση αριστεράς-δεξιάς.  Αν βιώνουμε, δηλαδή, το τέλος της ιστορίας ή αν τα ιδεολογικά τείχη παραμένουν και μάλιστα υψωμένα.
Καταρχάς, μπορούμε να συγκρίνουμε την Αγγλία με την Ελλάδα; Κατηγορηματικά, οχι. Η πρώτη ειναι μια κοινωνία με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, με πανίσχυρα συνδικάτα, διαχρονικά συνδεδεμένα με τους Εργατικούς, αλλά και σε σύγχυση μετά το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού. Ειναι μια χώρα κυρίαρχη, που εχει το δικαίωμα της επιλογής.
Η Ελλάδα ειναι ακριβώς το αντίθετο.  Τα στοιχεία των ταξικών διακρίσεων είναι ισχνά, τα συνδικάτα ειναι πλήρως απαξιωμένα και  ιδίως στα χρόνια της ευημερίας ενας οποιοσδήποτε επιχειρηματίας μετά από ενα χρόνο δουλειάς μπορούσε να μετακομίσει στην Εκαλη και να μετατραπει αυτομάτως σε οικονομικό παράγοντα. Επιπλέον, με δική της ευθύνη, λόγω των γνωστών ευθυνών του πολιτικού της συστήματος, ειναι σε διαδοχικά προγράμματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ασκούμενη πολιτική.
Αναρωτιέμαι , λοιπόν, τι μπορεί να θεωρηθεί αριστερή πολιτική στη χώρα μας;
Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, ειναι αριστερή η δεξία πολιτική; Εχει ιδεολογικό πρόσημο η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας ή αυτό εξαρτάται από το τίμημα της πώλησης; Η υψηλή φορολογία γιατί μπορει να θεωρηθεί αριστερή πολιτική οταν δεν διαλύει τους λίγους μεγάλους ομίλους που υπαρχουν στη χώρα μας αλλά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες; Κάποια επιδόματα των 100 και των 200 ευρώ το χρόνο θεωρούνται αριστερή πολιτική; Η διατήρηση της μονιμότητας στο δημόσιο, χωρίς κινητικότητα και αξιολόγηση εκλαμβάνεται ως αριστερή πολιτικη;
Τα παραδείγματα ειναι ενδεικτικά για να καταδείξουμε τη σχετικότητα του ερωτήματος που επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο.  Στην Ελλάδα, έτσι όπως εχει η κατάσταση, αριστερή ειναι μόνο η πολιτική που πηγαίνει κόντρα στο λαϊκισμό και στα κυρίαρχα αφηγήματα των τελευταίων ετών. Αριστερή ειναι η πολιτική που συγκρούεται με τα κατεστημένα, τις συντεχνίες και τους λεγόμενους ολιγάρχες. Αριστερή ειναι η πολιτική που κλείνει άχρηστες δημόσιες επιχείρησεις, στρατόπεδα, πανεπιστημιακά ιδρύματα και ΤΕΙ και απολύει τους εργαζόμενους που δεν κάνουν καθόλου καλά τη δουλειά τους ή δεν πατάνε στις υπηρεσίες τους. Αριστερή ειναι η πολιτική που περιορίζει την τεράστια σπατάλη στο δημόσιο. Συμφωνούμε οτι όλα αυτά ειναι αριστερή πολιτική ή μήπως ειναι (και) δεξιά;