Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για πολλούς λόγους είχε ενδιαφέρον. Πρώτον, διότι συζητήθηκαν πολιτικά ζητήματα. Δεύτερον, διότι υπήρξαν σημαντικές παρουσίες, με κυριότερη αυτή του κ. Κώστα Σημίτη. Τρίτον, διότι τροφοδοτεί περαιτέρω το διάλογο για τη δημιουργία νέου φορέα. Στο τελευταίο πρέπει να σταθούμε, ακριβώς επειδή είναι και το ζητούμενο. Οι πάντες συμφωνούν ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα μεγάλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, η ύπαρξη του οποίου θα απειλήσει ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Το συνέδριο, ωστόσο, δεν απάντησε τι χαρακτήρα θα έχει αυτό κόμμα.
Ο Γρηγόρης Ψαριανός με τον δικό του γλαφυρό τρόπο έχει δηλώσει: «Να πάμε όλοι μαζί, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Προς Χαλκούτσι ή προς Βρυξέλλες;». Εννοώντας, ότι από μόνη της η ένωση όλων των δυνάμεων δεν αρκεί. Χρειάζονται καθαρές κουβέντες. Επ’ αυτού, νομίζω πως ο Σταύρος Θεοδωράκης στην ομιλία του έβαλε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Παρότι και ο ίδιος δεν φαίνεται να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι ακριβώς θέλει ως προς τις συμμαχίες, είναι απολύτως σαφής στα προγραμματικά ζητήματα. Μιλάει-και το έχει πληρώσει-με γενναιότητα για απολύσεις στο δημόσιο αν οι υπάλληλοι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους. Αναφέρεται στις συντεχνίες, το πελατειακό κράτος, στις αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις, στις σχέσεις Εκκλησίας-κράτους, στα μη κρατικά πανεπιστήμια, στα δικαιώματα και τις ελευθερίες, στο ρόλο των συνδικαλιστών. Βάζει, κοινώς, μια αμιγώς μεταρρυθμιστική ατζέντα, την οποία δεν είναι καθόλου σαφές αν το ΠΑΣΟΚ στο σύνολό του μπορεί να υπηρετήσει ή να ακολουθήσει.
Το συνέδριο κατέδειξε ότι το σώμα της Συμπαράταξης είναι διχασμένο. Είναι «οι δυο ψυχές του κόμματος», όπως λέγαμε παλαιότερα. Από τη μία, έχει μια καθαρή εκσυγχρονιστική πτέρυγα που συμφωνεί με τα προαναφερθέντα. Από την άλλη, έχει μια παλαιοκομματική πτέρυγα που ζει ακόμα με τον ήλιο, τους μπαξέδες της 3ής του Σεπτέμβρη, τις διαχωριστικές γραμμές της δεκαετίας του 80’ και αγωνιά μήπως επέλθει η δεξιά παλινόρθωση.
Το θέμα, βεβαίως, είναι ποιος έχει την ηγεμονία των ιδεών. Για αυτό και τα διλήμματα θα μπουν πιεστικά τόσο προς το Ποτάμι, όσο και προς τους Διαμαντοπούλου και Φλωρίδη, οι οποίοι έχουν ένα ξεκάθαρο εκσυγχρονιστικό στίγμα. Χωρίς τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες, είναι σαφές ποια πτέρυγα θα κυριαρχήσει. Αντιθέτως, η δική τους παρουσία στη μάχη, θα ενεργοποιήσει και τις νεότερες γενιές που περιμένουν ένα «κλικ». Και τότε το παιχνίδια θα ανοίξει για τα καλά!