Δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας να προωθούνται στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος νομοσχέδια στα οποία περιλαμβάνονται αποφάσεις που αποτελούν δανειακούς όρους. Οπως συνήθως μας συμβαίνει, έτσι και τώρα, τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση δύο δόσεων ύψους 2 δισ. ευρώ δεν έχουν υλοποιηθεί και η κυβέρνηση τρέχει να προλάβει για να έχουν κλείσει όλα μέχρι το φθινόπωρο, ώστε να ξεκινήσει απρόσκοπτα η πολύ σημαντική συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού χρέους.

Το πρόβλημα με τα κατεπείγοντα δεν είναι μόνο ότι βρίσκει επιχειρήματα η αντιπολίτευση να καταγγέλλει αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Ούτε απλώς ότι οι βουλευτές δεν ξέρουν τι ψηφίζουν και αυτό εκ των πραγμάτων αποτελεί προσβολή του κοινοβουλευτισμού.

Το μεγαλύτερο ίσως ζήτημα είναι ότι βρισκόμασε σε διαρκή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Είτε είμαστε σε προεκλογική περίοδο είτε σε κάτι που μοιάζει με προεκλογική περίοδο, είτε επικρέμαται η απειλή της χρεοκοπίας, είτε παρά λίγο να χαθεί η δεδηλωμένη είτε παίζονται όλα για όλα σε μια ψηφοφορία, είτε αγρυπνούν στις Βρυξέλλες περιμένοντας τις ελληνικές αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, η ρουτίνα μας είναι να παίζουμε με τα όρια -είτε πρόκειται για προθεσμίες είτε για αντοχές.

Είναι προφανές ότι η υπερένταση δεν βοηθά την προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Και ότι η επιστροφή στην κανονικότητα περνά μέσα από την εξομάλυνση σε όλα τα επίπεδα, δηλαδή και στον τρόπο παραγωγής νομοθετικού έργου.

Αλλωστε, όταν πάψει να αποτελεί είδηση η διαδικασία, θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα για να ασχοληθούμε στα σοβαρά με την ουσία.