Πρωινή ματιά στις ειδήσεις, οβίδες σφυρίζουν, νεκροί εδώ, νεκροί εκεί, μα τι λεει ο Τραμπ πάλι, το Σινά, η ορθοδοξία απειλείται…
Και κάπου … «σαν σήμερα γεννήθηκε ο Θανάσης Βέγγος».
Προσπερνώ, η εποχή δεν σηκώνει αστεία.
Ο Βέγγος διαμαρτύρεται.
Τακ-τακ, χτυπά την πόρτα, άνοιξε…
Είμαι ευγενής, έχει γενέθλια, ανοίγω.
Πώς από δω Θανάση;
-Τι εννοείς «η εποχή δεν σηκώνει αστεία» μου λέει.
Το γέλιο είναι η μόνη μας ελπίδα!
Αχά, χιούμορ είχε κι ο Στάλιν, του λέω.
Φωνάζει τον Ζηνόβιεφ, που πας Σαββατοκύριακο σύντροφε, λέω να πάω στη ντάτσα μου, χαχα βάζεις στοίχημα;
Και ουδείς τον ξαναείδε…
Γέλιο να δεις ο Ιωσήφ…
Τα ‘χεις μπερδέψει, μου λέει.
Αυτό δεν είναι χιούμορ, κάτι τέτοιοι δεν γελούν, καγχάζουν.
Είναι ειρωνία, τρέφεται από την ταπείνωση του άλλου.
Αυτοθαυμασμός, αλαζονεία, επίδειξη δύναμης.
Υπάρχει παντού.
Στο σχολείο, μπούλιγκ με θύμα τον αδύναμο, ευαίσθητο, διαφορετικό συμμαθητή.
Στο δρόμο, «Χοχό, πλύνε κάνα πιάτο μωρή» στην κυρία που δυσκολεύεται να παρκάρει…
Στα οβάλ γραφεία «Σκάσε Ζελένσκι, αχάριστε ηλίθιε, μιλάω με τον φίλο μου τον Πούτιν», «είναι και ναρκομανής και καραγκιόζης» πετάγεται ο ομογάλακτος.
Το χιούμορ όμως είναι το όπλο του ταπεινού.
Του ταπεινού, όχι του αδύναμου.
Η ταπεινοφροσύνη είναι δύναμη, γνώση, συνειδητοποίηση της μικρότητας, της προσωρινότητας της ύπαρξης.
Πως το λέει ο Βαμβακάρης;
Όσοι κι αν έχουνε λεφτά/ τίποτα δεν αξίζουν
θάρθει μια ξαφνική στιγμή/ σαν το κερί να σβήσουν…
Όχι ότι ακούνε Μάρκο αυτοί…
Αυτά τα ξέρουμε όλοι, απαντώ.
Λάθος, λέει. Οι μεγάλοι και τρανοί δεν τα ξέρουν.
Τους τυφλώνει το μεγαλείο, η δόξα, το στεφάνι…Ο μέγας Αλέξανδρος, ο Τζέκις Χαν, ο Καίσαρας, ο Χίτλερ, ζήλεψε κι ο Πούτιν, οι θρησκόληπτοι ζηλωτές...
Συνομιλούν με την Ιστορία, την Αιωνιότητα. Δεν αστειεύονται.
Μπροστά στο Πεπρωμένο η ανθρώπινη ζωή έχει μηδενική αξία, την ξοδεύουν αλόγιστα.
Τι αστείο, τους διαφεύγει ότι αιωνιότητα δεν υπάρχει…
Οι Άρχοντες του γέλιου ξεκινούν αυτοσαρκαζόμενοι.
Είναι οι ίδιοι τα θύματα, δικές τους οι γκάφες, οι ατυχίες, οι αναποδιές, οι απορίες.
Που μετατρέπονται σε κατανόηση, τρυφερότητα, αγάπη.
Εγώ ταξίδεψα μέχρι τη «χώρα της σφαλιάρας» για καταλάβω .
Αποκαθαρμένοι από τον καθωσπρεπισμό, την έπαρση, την σοβαροφάνεια.
Γυμνοί.
Ευγνώμονες μπροστά στο σύντομο, μοναδικό, πολύτιμο πέρασμα από το φως, έκπληκτοι σαν το παιδί που κρύβουμε στα άδυτα της ψυχής μας.
Μιλούν για την αξία του σεβασμού στο εαυτό μας, σε κάθε ζωντανό πλάσμα, στη Ζωή.
Το βαθύ χιούμορ, η αυτογνωσία, είναι η ουσία της σοφίας.
Το πηγαίο γέλιο το όπλο της.
Και να, στην οθόνη ο Σαρλώ, ο Μπάστεν Κήτον, οι αδερφοί Μαρξ, ο Χοντρός, ο Λιγνός, ο Ζακ Τατί, ο Γκάσμαν, ο Λουί ντε Φυνές, ο Τονιάτσι, οι Μόντι Πάιθον, ο Χατζηχρήστος, ο Φωτόπουλος…
Να κι οι δοξασμένοι κι επίδοξοι στρατηλάτες, πανίσχυροι ηγέτες, πλανητάρχες και δικτάτορες, με άρματα, στολές…Ταρατατζούμ!
Ο Θανάσης παίρνει τ’ όπλο του.
«Πάνω τους καλοί μου άνθρωποι!»…ξεσπούν οι δικοί μας σε γέλιο βροντερό, μέχρι δακρύων.
Πάνε και τ’ άλογα κι οι στρατοί και τα παράσημα….
Και γιατί δεν βάζουμε πρωθυπουργούς τους πλακατζήδες, ρωτώ ο αφελής;
Γιατί για να βγουν πρέπει να πάρουν σοβαρά τους εαυτούς τους.
Τότε η μαγεία γίνεται καπνός.
Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ