Το μεσημερι της 17ης Μαιου του 1895 εγκαινιαζεται ο σταθμος του «ηλεκτρικου» στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Είναι ελάχιστα γνωστό ότι αυτος ο σταθμός δεν βρισκόταν επί της πλατείας, αλλά παραπλεύρως στο ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος, περίπου στο ύψος που συμβάλλουν οι οδοί Αθηνάς και Λυκούργου. Χρειαστηκε να περασουν 39 χρονια μεχρι να μπει ο θεμελιος λιθος (Ιανουαριος 1928)για την κατασκευη του σταθμου επι της πλατειας.
Η επέκταση της γραμμής μέχρι την Κηφισιά προυποθετε να δημιουργηθεί κεντρικός υπόγειος σταθμός βαθους 8 μετρων ώστε να δοθει η απαραιτητη κλιση μεχρι το σταθμο Βικτωριας.Έτσι άρχισε το σκάψιμο της Ομόνοιας. Οι πρώτες αντιδράσεις δεν άργησαν να εμφανιστούν. Εκείνη την εποχή η Αθήνα μαστιζόταν από τον δάγκειο πυρετό και δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν –βρίσκοντας βεβαίως υποστήριξη από τον Τύπο– πως το γεγονός οφειλόταν στις μεγάλες τάφρους που άνοιγαν για την ανάγκη εξυπηρέτησης του σιδηρόδρομου. Επίσης, απέδιδαν το «κακό» στο άνοιγμα των υπονόμων της ανασκαμμένης οδού 3ης Σεπτεμβρίου. Ξόρκια, ευχέλαια και μαγγανείες έφεραν στην επιφάνεια περίεργες συζητήσεις και διαδόσεις εξωφρενικών σεναρίων.Χαρακτηριστικος είναι διαλογος που δημοσιευθηκε σε εφημεριδα της εποχης:
« - Ἕνα διὰ τὸ Φάληρον πρώτης.
- Μετ’ ἐπιστροφῆς;
- Ἀπλοῦν, ἀπλοῦν. Δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι βέβαιος ἄν θὰ φθάσω ζωντανός…»
Γιατί η πλατεία Ομονοίας ονομάστηκε «τούρτα»
Για να καλυφθούν οι «τρύπες» των εξαερισμών του υπογειου σταθμου, το 1934, τοποθετήθηκαν περιμετρικά της πλατείας, οχτώ κατασκευές που ονομάστηκαν «οι μούσες της Ομόνοιας». Κι αυτό γιατί στη βάση κάθε κατασκευής υπήρχε ένα καθιστό άγαλμα, που απεικόνιζε μια από τις εννέα μούσες της αρχαιότητας. Πάνω από τα αγάλματα υψώνονταν ψηλοί τσιμεντένιοι κίονες, στην κορυφή των οποίων υπήρχαν καπνοδόχοι. Οι κατασκευές αυτές έλυσαν το πρόβλημα εξαερισμού του σταθμού, αλλά έκαναν την πλατεία να μοιάζει με τεράστια τούρτα και τους κίονες με υπερμεγέθη κεράκια.
Καλλιόπη, η μούσα των ουρητηρίων
Οι μούσες κατά τη μυθολογία ήταν εννέα, οι κατασκευές που τοποθετήθηκαν στην πλατεία ήταν οχτώ, για λόγους αισθητικής και συμμετρίας. Η μούσα που περίσσευε ήταν η Καλλιόπη, η μούσα της επικής ποίησης. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η Καλλιόπη ήταν η ευγενέστερη και η μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες μούσες. Ο αρχιτέκτονας του έργου δε σεβάστηκε καθόλου τη φήμη της Καλλιόπης και όχι μόνο δεν έβαλε το άγαλμά της στην πλατεία μαζί με τα υπόλοιπα, αλλά το τοποθέτησε στα υπόγεια του ηλεκτρικού, δίπλα στα δημόσια ουρητήρια. Με την πράξη του αυτή ταύτισε το όνομα της ευγενικής μούσας με την τουαλέτα. Γι αυτό αργότερα οι φαντάροι όταν είχαν αγγαρεία στις τουαλέτες, έλεγαν ότι είχαν ραντεβού με την «Καλλιόπη»!
Όταν τα κεράκια έλιωσαν
Οι Μούσες της Ομόνοιας δεν ενθουσίασαν τους Αθηναίους, που θεώρησαν ότι οι κατασκευές χάλασαν την αισθητική της πλατείας(από τοτε κραταει αυτό το βιολι) και έπρεπε να απομακρυνθούν. Σύμφωνος με τους πολίτες ήταν και ο τότε δήμαρχος Κ. Κοτζιάς. Η αφορμή που όλοι περίμεναν, δόθηκε τον Αύγουστο του 1936, όταν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά, μια μούσα έπεσε, τραυματίζοντας περαστικούς. Λίγο αργότερα οι κατασκευές απομακρύνθηκαν και η παρέα των μουσών της Ομόνοιας διαλύθηκε.
Σήμερα οι μούσες είναι σκορπισμένες. Τέσσερις από αυτές βρίσκονται στην Καρδίτσα, δύο στις Καρυές Λακωνίας και άλλες δύο στην Αμοργό. Η τύχη της Καλλιόπης αγνοείται, αλλά όσοι πάτε φαντάροι είναι βέβαιο πως θα τη συναντήσετε κάπου στο στρατόπεδο