|
«Κάποιος πρέπει να πάρει από πάνω μας το στίγμα της πτώχευσης. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι η Γερμανία». Μπ.Π. Καθημερινή
«Όχι λεφτά στην Ελλάδα . Οι Έλληνες τσακώνονται και απεργούν αντί να κάνουν οικονομία». Bild
Ο εκλογικός κύκλος στη Γερμανία και τα πρόσφατα αποτελέσματα των κρατιδιακών εκλογών σε βάρος της Μέρκελ έχει αναγορεύσει αφ’ ενός την χώρα της ομοσπονδιακής σκέψης και πρακτικής σε καθοριστικό ρυθμιστή του μέλλοντος της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφ’ ετέρου έχει προβάλει το Ελληνικό παράδειγμα ως παράδειγμα δημοσιονομικής διαχείρισης, στο φάσμα της πολιτικής διαμάχης στη Γερμανία.
Αυτή η πολιτική σύγκρουση διεξάγεται όχι μόνον μεταξύ κομμάτων αλλά και πλήθους άλλων οικονομικών και μη οικονομικών παραγόντων και θεσμικών παικτών που θέλουν να έχουν λόγο για το περιεχόμενο που πρέπει να έχει το προτεινόμενο σχέδιο ανταγωνιστικότητας που καλείται να προωθήσει η καγκελάριος Μέρκελ (κυρίως μέσω της ενσωμάτωσης όρων που να αντανακλούν την οικονομική και πολιτική ισχύ του Βερολίνου στην ΕΕ) και το οποίο πρόκειται να συζητηθεί στην ευπαθή συστημικά διαπραγμάτευση της 24 Μαρτίου.
Χαρακτηριστικός είναι ο στιγματισμός της στάσης της λαϊκης εφημερίδας Bild (εικόνα) έναντι της ελληνικής κρίσης χρέους από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Spiegel (καθρέπτης) μέσω του ερωτήματος εάν όσα έγραψε για την Ελλάδα «είναι δημοσιογραφία» και επιπλέον ο καταλογισμός με αφορμή την στάση της έναντι της Ελλάδας, ότι «κατρακυλά στο ρόλο ενός δεξιού-λαϊκίστικου κόμματος το οποίο λείπει από τη γερμανική πολιτική κουλτούρα».
Εάν αφήσουμε για κάποια άλλη φορά το ζήτημα τι είναι δημοσιογραφία, και τι είναι δημοσιογραφία στην Ελλάδα, δύο παρατηρήσεις αποτελούν στοιχεία σχολιασμού. Η πρώτη, σημειολογικής φύσεως παρατήρηση, εκλαμβάνει ότι η διαμάχη λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο εντύπων μαζικής ενημέρωσης με τον τίτλο της «εικόνας» το ένα και τον τίτλο «καθρέπτης» το άλλο, περί ενός «υποκειμένου-αντικειμένου» που είναι η Ελλάδα της κρίσης και οι συμπεριφορές των άσωτων Ελλήνων.
Η σύμπτωση-αντιμαχία σ’ αυτό το επίπεδο είναι σχεδόν καρναβαλικά σουρεαλιστική αν σκεφτεί κανείς ότι αυτά λέγονται για μια χώρα που δεν θέλει να κοιτάξει σ’ αυτή την συγκυρία της υπέρτατης κρίσης της κατάματα στον καθρέπτη- καθρεπτάκι της το πραγματικό πρόσωπό της. Που απεχθάνεται να αναγνωρίσει τα λάθη της και να πειστεί ότι η κρίση αξιοπιστίας, ελλείμματος και χρέους, και προσθέτω καθυστέρησης της Μέρκελ ,έφερε το μνημόνιο (βλ.τελευταία έκθεση επιτροπής που συνέστησε η Ε.Επιτροπή, δηλώσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος) και αν δεν υπήρχε αυτό η ύφεση λόγω χρεοκοπίας θα ήταν τουλάχιστον στο 30-50% με ανεργία στο ενάμιση εκατομμύριο και όχι ύφεση στο 4-6% που είναι σήμερα ελέω των δόσεων των 110 δισεκ. αλλά επιμένει να ταυτίζεται με την δανεική, ναρκισσευόμενη και τρελαμένη φο μπιζού εικόνα (δεν πληρώνω, δεν πληρώνω , και στους άλλους τα φορτώνω) που της προσφέρουν τα κανάλια και τα έντυπα του λαϊκισμού και του μοιρολογιού των τρο(ικ)άδων της αριστεροδέξιας αντιμνημονιακής φρεναπάτης που επενδύουν ολοένα και περισσότερο στο μπάχαλο και στην χρεοκοπία.
Ποτέ μεταπολεμικά η χώρα δεν έζησε τους κυλιόμενους κοινωνικούς σπαραγμούς ενός στερητικού συνδρόμου «αγχώδους ανομίας» με πρωτοστάτες τις στρατιές των βολεμένων συντεχνιών με σημαία την επιστροφή στην χαμένη ευμάρεια της πλαστικής καρτοζωής σε βάρος – τι ειρωνικό – των μη προνομιούχων Ελλήνων (χθες ακόμη δημοσιεύτηκε για πολλοστή φορά ότι η ετήσια συνολική φοροδιαφυγή φτάνει τα 30 δισ. και ότι μόνο από ΦΠΑ χάνονται 8 μέχρι 10 τον χρόνο. Παρά ταύτα, στη χώρα εξακολουθεί όπως λέει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος να πλανάται το βλακώδες ερώτημα «πού πήγαν τα λεφτά και ποιοι τα έφαγαν».)
Η δεύτερη, πολιτικής κοινωνιολογίας παρατήρηση, έχει να κάνει με τον παραπάνω καταλογισμό του περιοδικού Spiegel, ότι η Bild «κατρακυλά στο ρόλο ενός δεξιού-λαϊκίστικου κόμματος το οποίο λείπει από τη γερμανική πολιτική κουλτούρα».
Η εξαιρετικά σημαντική και σημαίνουσα αυτή επισήμανση κυριολεκτικά βάζει βούτυρο στο ψωμί όλων όσοι πιστεύουμε ότι τα ΜΜΕ στη χώρα μας εδώ και καιρό έχουν μεταμορφωθεί στο megaλύτερο λαϊκίστικο πολυσυλλεκτικό κόμμα της ελληνικής επικράτειας που δυστυχώς δεν είναι φορέας και αντένα ιδεών και πράξεων επίλυσης του ελληνικού πολιτικού προβλήματος, αλλά μέρος της επιδείνωσής του.
Που είναι πίσω από την σφοδρότατη χειμερινή αντεπίθεση του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού κεφαλαίου ενάντια στην οποιαδήποτε προσπάθεια που βάζει χέρι στις επιδοτούμενες συνιστώσες του φοροδιαφεύγοντος μεταπρατικού και εργολαβικού κεφαλαίου που διαφεντεύει τούτη τη χώρα και αντιστρατεύεται στο υγιώς επιχειρείν.
Που υποκριτικά κόπτεται για την προστασία του λαού που μέρος του χειμάζεται και έχει εκπέσει σε Καρκαβίτσια ζητιανιά, ενώ - ενδεικτικά και ίσως ατυχές από μέρους μου ως παράδειγμα αδιαφάνειας - δεν λέει τίποτα για τα 95 εκ. ευρώ που φεύγουν για την πληρωμή δανείων που εγγυήθηκε το δημόσιο το 2007 για το Μέγαρο. Ίσως επειδή εκεί, το γαμήλιο εμβατήριο ενορχηστρώνεται με δικά μας κόλλυβα, σε λαμπρό μι έλασσον-τζιζ. Ωχ ψυχή μου!
Το ότι καθορίζει Τσόμσκια την καθημερινή πολιτική ατζέντα, τις ενημερωτικές προτεραιότητες και αποχρώσεις της καταστροφολογίας διογκώνοντας επιλεκτικά τις όποιες κυβερνητικές καθυστερήσεις, διαφωνίες και ανεπάρκειες είναι ηλίου ως αστέρος του ουρανού φαεινότερο, για όποιον δεν σκύβει επιδερμικά στην ανάλυση του ανατρεπτικού ρόλου των ΜΜΕ. Μόλις πρόσφατα ακούστηκε από αρκετούς με αφορμή τις ατυχείς και σπασμωδικές πρωθυπουργικές αντιδράσεις για την συνέντευξη των μελών της τρόικας «ποιος κυβερνά την Ελλάδα; ο πρωθυπουργός ή το Mega;».
Το ότι δημιουργεί και προβάλλει στα δελτία των ειδήσεων συνέχεια αντιμνημονιακές , απαισιόδοξες κριτικές που προεξοφλούν (δημοσκοπικά ή όχι) την αποτυχία του μνημονίου πριν αυτό να έχει ακόμη κλείσει χρόνο αποδυναμώνοντας έτσι σαν μάταιες τις προσπάθειες και τις θυσίες των Ελλήνων για να προπαγανδίσει τα σχέδια μιας κυβέρνηση εθνικής ενότητας ως Alterνατίβας όπου αυτό/ά τα ΜΜΕ με καινούργια δάνεια θα παίζουν τον κύριο και καθοριστικό ρόλο έχει αρχίσει να αποτυπώνεται πια ξεδιάντροπα και στα πρωτοσέλιδα.
Μπορεί τα κάγκελα Μέρκελ να μας περιορίζουν αλλά γι’ αυτό εμείς είμαστε αυτοί που τα παραγγείλαμε. Εμείς τα βάλαμε και τα βάψαμε. Σ’ αυτό το χώμα. Χρόνια τώρα. Με σημαίες και με ταμπούρλα. Με ρητορείες, ρητορείες, ρητορείες. ΜΕΤΑ τα επτά χρόνια δυστυχίας, αυτή έσπασε μεν τον καθρέπτη της, αλλά αγόρασε καθρεφτάκια και μεταξωτά βρακιά, φθάνοντας στο ανώτατο στάδιο της πολιτικής: το «στάδιον Καραϊσκάκη, ως στάδιον του καθρέπτη». Με τις συντεχνίες να «στασιάζουσιν» όχι γιατί «όλως γαρ το ίσιον ζητούντες». Αμ δε! Το άνισο ζητούν και την αδικία.
Τίμιοι και αμαρτωλοί ακόμη μαζί κυλάμε. Γι αυτό φοβάμαι!
Η έξοδος απ’ αυτή τη νοητική πάνω απ’ όλα φυλακή δεν θα γίνει ούτε με τους μικροαστικούς βίαιους αναρχισμούς του περικυκλωμένου Α και των συριζόντων κλέφτικα στο αρματολίκι των Εξαρχείων που θέλουν την ασφυξία του «Ζ»: δηλαδή της Ζωής μας ως ελευθερίας, αλλά ούτε και με τους όρους που επιβάλλουν τα ΜΜΕ με τα δικά τους μνημόνια αμνησίας, ευνοιοκρατίας και αμνηστίας.
Θα γίνει μόνο αν μαζικά κάψουμε τον καρνάβαλο του εγωιστικού αναρχισμού που κρύβουμε μέσα μας. Αν πετάξουμε τους παλιούς, κακούς εαυτούς μας, μαζί με τους αητούς μας. Δεν χρειαζόμαστε μήτε νέα αλλαγή μήτε επανάσταση. Ούτε να πούμε σαν τον Καραϊσκάκη, πριν γύρει κι αποθάνει : «Κλάστε μου τώρα τον μπούτζον».
Αυτό που χρειαζόμαστε για την έξοδό μας από τον παραγωγικό μας μαρασμό, είναι μια συνολική μεταμόρφωση! Από σαρκοβόρες αυτοκαταστροφικές κάμπιες σε επινοητικές χρυσαλίδες.
|