Με το νούμερο 6: Παναγιώτης Γιαννάκης. Με το νούμερο 4: Νίκος Γκάλης. Με το νούμερο 13: Παναγιώτης Φασούλας. Με το νούμερο 7: Αργύρης Καμπούρης. Με το νούμερο 15: Φάνης Χριστοδούλου. Και μαζί τους: Νίκος Σταυρόπουλος, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Νίκος Φιλίππου, Μιχάλης Ρωμανίδης, Μέμος Ιωάννου, Λιβέρης Ανδρίτσος και βέβαια ο Κώστας Πολίτης.

Ήταν 14 Ιουνίου του 1987 και ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν 7 χρονών, ο Βασίλης Σπανούλης 5, ο Θοδωρής Παπαλουκάς 10, ο Νίκος Ζήσης 4, ο Αντώνης Φώτσης 6, ο Μιχάλης Κακιούζης 11, ο Δήμος Ντικούδης 10, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος 7… για να σταθούμε σε μερικούς από τους «παλιούς», που έχουν κρεμάσει εδώ και καιρό τα παπούτσια τους. Ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γεννιόταν 7 χρόνια μετά -περνώντας άπειρες δυσκολίες ως μετανάστης, μέχρι να αναγνωριστεί το ταλέντο του -και να γίνει «ορατός». Θα γεννιόταν σε μια χώρα -που, ας μην το ξεχνάμε, μόνο δεν τον "καλοδέχτηκε". Αντιθέτως , αν η οικογένεια του και ο ίδιος δεν είχαν το ¨τσαγανό" που αποδείχτηκε πως διέθεταν, για να αντιμετωπίσουν τις μύριες όσες δυσκολίες που τους επέβαλλε η Πολιτεία -και η κοινωνία, να μη γελιόμαστε- ούτε τ' όνομα του, που τώρα υμνούμε, δε θα ξέραμε.

Παράλληλα, όμως, γεννήθηκε σε μια χώρα, όπου, κάποιοι, λίγα χρόνια πριν, είχαν υπερβεί τον κανόνα και τον αναμενόμενο -και αποδεκτό- "μέσον όρο", δίνοντας το παράδειγμα σε χιλιάδες παιδιά που σε συνέχεια θέλησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο παρκέ. Από τα οποία αρκετά κατάφεραν να φτάσουν ψηλά και ορισμένα πολύ ψηλά. Αλλά και που ακόμη και όσα δεν κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή ούτε κόμπλεξ τους έμεινε ούτε ψυχολογικό τραύμα. (Όπως υποστήριζαν κάποιοι, κάποτε, ζωή νά 'χουν...). Αντίθετα δοκίμασαν τη χαρά του αγώνα, της συλλογικής προσπάθειας και του συναγωνισμού. Χάρη σε κάποιους που το 1987 πρωτοπόρησαν -αριστεύοντας.

(Κάποτε κάποτε χρειάζονται και κάποιες υπενθυμίσεις κοινής, συλλογικής, ανάτασης, απέναντι σε τραγικές, χουλιγκανικές, καταστάσεις που τείνουν να εμπεδωθούν. Και όχι μόνο στον αθλητισμό)