«Ήταν ένας κοσμοπολίτης Ευρωπαίος αριστερός πολιτικός. Πίστευε στους θεσμούς, στις δημοκρατικές διαδικασίες και πάλευε με πάθος για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Με το προσωπικό του παράδειγμα, εισήγαγε έναν ιδιότυπο σύγχρονο τρόπο αριστερής πολιτικής, η οποία συνδύαζε στοιχεία μετριοπάθειας και εμμονής στον ευρωπαϊσμό, με τολμηρά ανοίγματα στα οικολογικά κινήματα και τα ριζοσπαστικά ρεύματα σκέψης, ενώ ποτέ δεν δίστασε να δηλώσει παρών στους αντιδημοφιλείς αγώνες μειοψηφιών εναντίον των χρόνιων ταμπού της ελληνικής κοινωνίας".
Μνήμη Μιχάλη Παπαγιαννάκη, από τη σύντροφο του Lily Sfika Papagiannaki.
Προσθέτω, σήμερα που κλείνουν δέκα έξη χρόνια από το θάνατο του, για να θυμηθούν όσοι θέλουν να λησμονήσουν, όσοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν ή όσοι απλώς δεν έχουν ιδέα -και λένε ό,τι τους κατέβει …: Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής τρείς φορές, το 1989, το 1994 και το 1999. Το 2004 δε θέλησε να ξαναβάλει υποψήφιος για την Ευρωβουλή θέλοντας να συμμετάσχει στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Το αποτύπωμα που άφησε στην Ε. Ε. είναι ακόμη υπαρκτό στα στελέχη της Κομισιόν. (Ανύπαρκτο όμως στο τοπικό real estate … και σ' αυτό που εντοπίως έχει καταγραφεί ως το "παπαδημουλέικο" -"της αριστεράς και της ιδιοκτησίας").
Έβαλε υποψηφιότητα για την Προεδρία του Συνασπισμού. Έπεσαν να τον φάνε και τα τρία πλειοψηφικά ρεύματα που τότε συναποτελούσαν τον επονομαζόμενο "Συνασπισμό": Και τα υπολείμματα του ΚΚΕ Εσωτερικού (της κομμουνιστογενούς προέλευσης και προοπτικής) και σούμπιτοι οι νέο- κομμουνιστές της «Β’ Πανελλαδικής» και τα αποκόμματα του ΚΚΕ που παρέμειναν μετά την αποχώρηση των ακραιφνών σταλινικών. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο: Όταν συγκρούονται γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και όταν ιστορικές προσωπικότητες (όπως του Λεωνίδα Κύρκου, πχ,) δεν παίρνουν θέση από την αρχή (ή παίρνουν πολύ αργά), το αποτέλεσμα είναι δεδομένο: αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στην ηγεσία του Συνασπισμού βρέθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος. Ο οποίος με τη σειρά του -και αφού διέλυσε όποια "αντιφρονούσα" άποψη-, «έχρισε» διάδοχο του τον Αλέξη Τσίπρα. Η συνέχεια είναι ορατή –σε όλα τα επίπεδα.
Μπορεί, λοιπόν, οποιοσδήποτε να επιχειρεί να «διεκδικήσει» τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. (Ιδίως όταν αγωνιά για την "αριστερή" επιβεβαίωση των παρωχημένων και γι αυτό συντηρητικών επιλογών του). Αυτό που δε μπορεί να υποστηρίξει ανοιχτά είναι το πώς και γιατί η άγνοια πήρε τη θέση της γνώσης, η "αυταπάτη" τη θέση της ρεαλιστικής ανάλυσης και ο φανατισμός τη θέση της συναίνεσης.
Και, εντέλει, και μια μόνο ματιά στα τεκταινόμενα σήμερα στο χώρο της επονομαζόμενης «Αριστεράς» και στο επίπεδο των ιδεών και στο επίπεδο του διαλόγου και στο επίπεδο της άσκησης της πολιτικής -ιδίως σε μια περίοδο τεκτονικών αλλαγών όπως αυτή που διανύουμε- κάνει περισσότερο από φανερό το πόσο λείπει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και οι ιδέες του. Και από το πολιτικό σκηνικό και από τους φίλους του.