Δε βλέπω και πολλούς να υπενθυμίζουν πόσο μάλλον να τιμούν τη σημερινή μέρα. Κι όμως σαν σήμερα, στις 28 Μαΐου του 1979, υπογράφεται η συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ένα τεράστιο βήμα για τη σταθερότητα της Δημοκρατίας και την απαρχή ενός -στοιχειώδους- εκσυγχρονισμού της χώρας. (Ταυτόχρονα και μια στιγμή προσωπικής περηφάνιας μια που το -τότε- κόμμα μου, το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, μόνο από την τότε αντιπολίτευση του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ήταν παρόν –μαζί κι εγώ, ως δημοσιογράφος της -τότε- Αυγής).

Και η ουσία: Το ότι αυτό το γεγονός αποτελεί μία από τα σημαντικότερες στιγμές της νεοελληνικής πολιτικο-κοινωνικής πορείας -μαζί με την ολοκλήρωση του με την ένταξη στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ από τον Κώστα Σημίτη- έχει κριθεί πια αμετάκλητα από την Ιστορία. Το πόσο όμως τα συνθήματα σύμπασας της τότε αριστερής αντιπολίτευσης κατά της ένταξης της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια αναδύονται συχνά και έρχονται στην επιφάνεια –άμεσα ή συγκεκαλυμένα- είναι ένα από τα σοβαρά ζητήματα που χρήζουν ανάλυσης. Όπως ανάλυσης χρήζει και το πώς τα συνθήματα της Αριστεράς του τότε, σήμερα αποτελούν την αιχμή του δόρατος των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη. Ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν απόδειξη του πόσο οι νοοτροπίες που διαμορφώνονται σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα αντέχουν στο χρόνο, και κάθε φορά που κάποια πολιτική δύναμη -ασχέτως πολιτικού προσήμου- δίνει το έναυσμα έρχονται και πάλι στο προσκήνιο –με απρόβλεπτα, επικίνδυνα, αποτελέσματα. Ιδίως στη σημερινή εποχή που η Ευρώπη βρίσκεται απέναντι σε διλήμματα και αποφάσεις που αφορούν την ίδια της την ύπαρξη.

Γι αυτό και διαρκώς οφείλουμε να μένουμε σταθεροί στην υπεράσπιση αυτής της «μένουμε- Ευρώπη» μεταπολιτευτικής κατάκτησης. Εμείς, οι καθυβριζόμενοι ως «ευρωλιγούρηδες» κάποτε ή «μένουμε -ευρώπηδες» κατά το πρόσφατο παρελθόν.