Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η αγέλη που επιχείρησε σήμερα στον ΙΑΝΟ να απαγορεύσει σε κάποιους ανθρώπους να μιλήσουν και σε κάποιους άλλους να ακούσουν, ήταν χριστιανοφασίστες, σκέτοι φασίστες, ναζί ή σταλινικοί. (Κάποιοι είπαν πως ήταν του ΑΝΤΑΡΣΙΑ).

Πέρασα μπροστά τους, προτού εισβάλουν στον χώρο της εκδήλωσης, κοιτάζοντας έναν - έναν στα μάτια.

Σκοτεινά πρόσωπα, που κραύγαζαν άναρθρα, με μάτια γεμάτα μίσος, από το οποίο φαίνεται πως έπαιρναν νόημα.

Εκείνο όμως που έχει τεράστια σημασία, διότι φαίνεται πως αλλάζει η στάση μας απέναντι σε κάθε τραμπούκο που θέλει να επιβάλει σιωπή στην κοινωνία, είναι το εξής:

Όταν οι φαιοκόκκινοι τραμπούκοι επιχείρησαν εισβολή, τους απώθησαν με τα χέρια τους και τα σώματά τους οι ίδιοι οι θαμώνες του βιβλιοπωλείου, που ήταν το ακροατήριο της εκδήλωσης.

Και αυτό είναι η πρώτη φορά που γίνεται μεταχουντικά.

Θα μου πει κάποιος ότι δεν ήταν όποιοι κι όποιοι στο ακροατήριο, αφού οι μισοί τουλάχιστον ήταν πρώην φυλακισμένοι και εξόριστοι της χούντας ή - νεαροί φοιτητές τότε - αντιχουντικοί ακτιβιστές.

Και ότι αυτοί, μπροστά σε τραμπούκους και σε φορείς κάθε εκδοχής ολοκληρωτισμού, δεν κάνουν πίσω.

Και θα συμφωνήσω.

Πλην όμως οι ίδιοι, για άλλη μία φορά, μας δείχνουν με την στάση τους, τον μοναδικό τρόπο που έχουμε για να απαντήσουμε στη βία.

ΥΓ: Μπαίνοντας στην εκδήλωση, τους πρώτους που χαιρέτησα ήταν ο Μάκης Παπούλιας και ο Τίμος Παπαδόπουλος (εξόριστος της χούντας ο πρώτος και κρατούμενος στην ΕΣΑ ο δεύτερος). Οπότε είπα μέσα μου: Οι τραμπούκοι δεν θα περάσουν. Και δεν πέρασαν.