Η κατάθεση τροπολογιών που “κολλάνε” σε άσχετα νομοσχέδια, όπως επίσης οι κατεπείγουσες διαδικασίες όταν δεν πρόκειται για πραγματικά κατεπείγουσες καταστάσεις, είναι επί της αρχής απαράδεκτες πρακτικές που προσβάλλουν τον κοινοβουλευτισμό και ενισχύουν την κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις πολιτών-πολιτικού συστήματος.

Η κατάθεση τη νύχτα της 1ης Αυγούστου τροπολογίας που αφορά θέματα λειτουργίας των ΜΜΕ σε νομοσχέδιο για το ογκολογικό νοσοκομείο Κηφισιάς (!) προκάλεσε, εύλογα, αντιδράσεις και ερωτηματικά. Κάποια από αυτά έχουν να κάνουν με τις προθέσεις των συναρμόδιων υπουργών που συνεργάστηκαν για να επεξεργαστούν αυτές τις ρυθμίσεις: Είναι προαπαιτούμενο για τη δόση; Πρόκειται για κάτι τόσο επείγον ώστε να δικαιολογείται ο αιφνιδιασμός (η τροπολογία στο άσχετο ν/σ) και να επιλέγεται η ψηφοφορία σε θερινό τμήμα της Βουλής;

Την ίδια ώρα, το ΠΑΣΟΚ ζητά οι διατάξεις για το “πόθεν έσχες” να συζητηθούν το φθινόπωρο στην ολομέλεια της Βουλής και να βγουν από το πολυνομοσχέδιο, με το επιχείρημα ότι τέτοιου είδους ζητήματα, που αφορούν το πολιτικό χρήμα, δεν επιτρέπεται να ξεπετιούνται με συνοπτικές διαδικασίες.

Ακόμη και αν οι προθέσεις είναι αθώες, θέματα που έχουν τόσο ευαίσθητες πτυχές και αγγίζουν την ποιότητα της ελληνικής δημοκρατίας, καλό θα ήταν να συζητιούνται σε βάθος για να αίρονται ή για να επιβεβαιώνονται οι όποιες επιφυλάξεις. Το να σέρνονται φήμες, σενάρια και υποψίες ισούται, στην πράξη, με επιβεβαίωση της αμφιβολίας.