Ιταλία και Γαλλία ζητούν χαλάρωση της λιτότητας. Ο Μ. Ρέντσι είπε ότι για να ανακάμψει η Ευρώπη χρειάζονται κοινές αξίες, όχι μόνο κοινό νόμισμα. Ο Φ. Ολάντ ζήτησε περισσότερη ευελιξία στην τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων. Αλλά ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε έσπευσε να δηλώσει ότι δεν πρέπει με τίποτα να χαλάσει μια επιτυχημένη συνταγή και ότι θα ήταν μεγάλο λάθος να χαλαρώσει το αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο. Ρέντσι και Ολάντ έχουν το δίκιο με το μέρος τους και εκφράζουν την αγωνία των ευρωπαϊκών λαών, όμως το Βερολίνο έχει την οικονομική δύναμη που του επιτρέπει να επιβάλλεται πολιτικά.

Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγονται ο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν Ζ.Κ.Γιούνκερ και ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μ. Σουλτς είναι πολύ ενδεικτικός του δόγματος που ισχύει σήμερα στην ΕΕ, η Γερμανία αποφασίζει και οι υπόλοποι ακολουθούν ή φωνάζουν στην έρημο. Και ο Γιούνκερ είναι πολύ καλύτερη περίπτωση από τον Μπαρόζο και ο Σουλτς είναι σημαντική προσωπικότητα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όμως οι διαδικασίες που ακολουθούνται έχουν αυτοτελή αξία γιατί δείχνουν το δημοκρατικό έλλειμμα στον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο ελληνικός αντιευρωπαϊσμός που εκφράζεται με απλοϊκό τρόπο, με τη δαιμονοποίηση της Τρόικας και του Βερολίνου, είναι, το λιγότερο, αντιπαραγωγικός. Χρειαζόμαστε συμμαχίες και δεν τις έχουμε, χρειαζόμαστε επιχειρήματα για να εγείρουμε διεκδικήσεις, που επίσης δεν τα έχουμε.

Εχουμε πολλά λόγια με τα οποία χτίζουμε ανώγεια και κατώγεια, αλλά αυτά φτάνουν σαν ενοχλητικός θόρυβος στα αυτιά των εταίρων μας. Είναι κάπως σαν να τσακωνόμαστε με τον άνεμο.