Από το Μαλί μέχρι το Αφγανιστάν ενισχύεται ο ακραίος ισλαμισμός. Ειδικά στη Σομαλία, το Ιράκ και τη Συρία η Αλ Κάιντα αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο. Με την είσοδο τζιχαντιστών στη Μοσούλη άνοιξε ένας νέος κύκλος αποσταθεροποίησης που απλώνεται σε ολόκληρο το Ιράκ.

Η πτώση στρατοκρατικών καθεστώτων στον αραβικό κόσμο δεν έφερε μια δημοκρατική άνοιξη γιατί η διεθνής κοινότητα δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό με αποτέλεσμα φονταμενταλιστικές δυνάμεις να βρουν έδαφος για να αναπτυχθούν.

Για τη χώρα μας όλα αυτά σημαίνουν πάρα πολλά γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια περιοχή μεγάλης αστάθειας και εντάσεων, οι αιτίες των οποίων δύσκολα γίνονται κατανοητές με τους δυτικούς κανόνες ανάλυσης.

Το προφανές είναι το ζήτημα ασφάλειας και η μεταναστευτική πίεση που σηματοδοτεί η περικύκλωσή μας από failed states. Δεδομένου ότι λόγω της πολιτικής Ερντογάν στον αραβικό κόσμο η Τουρκία αντιμετωπίζεται -σε μεγάλο βαθμό- ως μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης από τη Δύση, ο ρόλος που θα μπορούσε να παίξει η χώρα μας θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά σημαντικός.

Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση μιας συνεκτικής αραβικής πολιτικής και η ανάπτυξη συνεργειών σε ευρωπαϊκό επίπεδο με δική μας πρωτοβουλία, αφού το πρόβλημα αφορά πρωτίστως εμάς αλλά ενδιαφέρει βαθύτατα όλους τους Ευρωπαίους εταίρους. Προϋπόθεση για να μην παρακολουθούμε απλώς -ή και να μην παρακολουθούμε καν- είναι να υπάρξει διακομματική συνεννόηση.

Οσο αναγκαίο, τόσο δύσκολο.