Η εικόνα πριν από κάθε ανασχηματισμό είναι λίγο-πολύ η ίδια: Μεταδίδονται πληροφορίες για σκληρά παζάρια στη βάση μικροκομματικών υπολογισμών και δημιουργείται η αίσθηση μιας πολιτικής ίντριγκας που δεν αποσκοπεί στην καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος αλλά στο κλείσιμο εσωκομματικών λογαριασμών και στην τακτοποίηση των εκλεκτών του αρχηγού.

Ακόμη και αν υπάρχει μια δόση υπερβολής στην μιντιακή παρουσίαση των παρασκηνιακών διεργασιών, είναι γνωστή η θλιβερή πολιτική παράδοση που αναφέρεται στη νομή της εξουσίας και στη μάχη της καρέκλας. Τα κυβερνητικά σχήματα-μαμούθ, άλλωστε, οφείλουν την ύπαρξή τους ακριβώς στο άγχος να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, ανεξαρτήτως του αν έχουν κάτι να προσφέρουν, κάποιες φορές ακόμη και αν δεν έχουν, ούτε τυπικά, αρμοδιότητες.

Θα ήταν πολύ ευχάριστο και ένα βήμα προόδου αν αυτή τη φορά γινόταν μια αλλαγή στο κυβερνητικό σχήμα που δεν θα αποπνέει καμαρίλα αλλά μεταρρυθμιστική ορμή και θα είναι προσανατολισμένη στην διαμόρφωση και εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση.

Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση αρίστων, η οποία είναι απολύτως εφικτό να σχηματιστεί εφόσον υπάρξει η πολιτική βούληση. Εάν αυτό δεν συμβεί, προτιμότερο θα ήταν να μην αλλάξει τίποτα – να γλιτώσουμε και τη βαβούρα των ημερών.