Αργά ή γρήγορα θα γινόταν: Η Γαλλία δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά της προβλήματα χωρίς να διαλύσει το παγκοσμίου φήμης κοινωνικό της κράτος και η επέλαση της Ακροδεξιάς πιέζει όλο και περισσότερο το γαλλικό αστικό πολιτικό σύστημα. Η κεντροδεξιά βρίσκεται σε βαθιά κρίση λόγω και της οσμής σκανδάλων γύρω από τη διακυβέρνηση Σαρκοζί και ο πρόεδρος Ολάντ έχει τη χαμηλότερη δημοτικότητα κάθε προκατόχου του στα Ηλύσια Πεδία.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με τη Γερμανία να επιβάλλει λιτότητα στην ευρωζώνη και την κοινωνία να αντιστέκεται σθεναρά στις περιοριστικές πολιτικές ανεβάζοντας την Μαρίν Λεπέν, το γαλλικό κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα υποχωρεί και χάνει τον έλεγχο.

Ο υπουργός Οικονομίάς Αρνό Μοντεμπούργκ διαφοροποιήθηκε ανοιχτά από τις επιταγές του Βερολίνου και έριξε το γάντι στον πρωθυπουργό Μ. Βαλς. Ο γερμανικός τύπος τον ψέγει ως έναν «ωραιοπαθή λαϊκιστή που τυχοδιωκτεί» και αναφέρεται στην προσπάθειά του να επιβάλλει τη «γραμμή» της αριστερής πτέρυγας του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, γεγονός είναι ότι η οικονομική κρίση έγινε πολιτική κρίση και στη Γαλλία, κάτι που επιβεβαιώνει (ξανά) ότι αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς σαφή προοπτική ανάκαμψης και χωρίς δυναμικές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες είναι μια συνταγή που βλάπτει σοβαρά τις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό, όχι λογιστικό, και στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό δεν απαλλάσσει το εγχώριο κομματικό σύστημα από τις ευθύνες του, κάνει όμως πιο σύνθετη την εικόνα.