Τα αυτονότητα:

-Οι απολύσεις στο Δημόσιο δεν φέρνουν προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα.

-Δεν αποτελεί μεταρρύθμιση η έξοδος στην ανεργία δημοσίων υπαλλήλων που δεν αξιολογήθηκαν.

-Το δράμα που βιώνουν οι απολυμένες καθαρίστριας αφορά άμεσα και προσωπικά όλους όσοι διατηρούν στοιχειώδη ευαισθησία.

-Το δημοσιονομικό όφελος που προκύπτει από την απόλυσή τους θα μπορούσε να προέλθει, με πιο δίκαιο τρόπο, από δραστικούς περιορισμούς στα προνόμια της εξουσίας (διορισμοί μετακλητών κ.α).

-Ο τρόπος λειτουργίας πολλών πανεπιστημίων, ανεξάρτητα από τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, εκθέτει τις διοικήσεις, που αντί να κρίνουν θα έπρεπε να κρίνονται.

Και τα λιγότερο αυτονόητα:

-Η μανία του πολιτικού συστήματος να προστατεύει από την απόλυση ακόμη και εργαζόμενους που παρασιτούν στο δημόσιο τομέα δείχνει αγκίστρωση στην πελατειακή λογική που συντέλεσε στην ελληνική χρεοκοπία.

-Την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας έχει αποδεκατιστεί, και το εκρηκτικό ποσοστό της ανεργίας προέρχεται αποκλειστικά από εκεί, πολλοί, μα πάρα πολλοί, βουλευτές και υπουργοί δίνουν μάχες για να μην πειραχτούν δημόσιοι υπαλληλοι, ακόμη και αν έχουν προσληφθεί ρουσφετολογικά, ακόμη και αν δεν παράγουν.

-Είναι μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό να ζητά κανείς αξιολόγηση πριν από οποιαδήποτε απόφαση που αφορά το μέλλον των εργαζομένων σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, είναι συντηρητικό και νοσηρά πελατειακό να αποκλείει κανείς εκ των προτέρων την απόλυση.