Το σύνηθες επιχείρημα εναντίον της διαγραφής των αιώνιων φοιτητών από ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι ότι το μέτρο είναι ταξικό και ανάλγητο επειδή τα «θύματα» εργάζονται και δεν προλαβαίνουν να δώσουν εξετάσεις. Ας αφήσουμε τα εκρηκτικά ποσοστά ανεργίας των νέων ανθρώπων και ας αναρωτηθούμε στα σοβαρά αν από τους 200.000 άφαντους σπουδαστές οι περισσότεροι δεν παρακολουθούν μαθήματα επειδή εκείνες τις ώρες πάνε στη δουλειά.

Η συζήτηση γύρω από τους αιώνιους φοιτητές περιέχει γερές δόσεις υποκρισίας. Ο νόμος ψηφίστηκε το 2011 και τώρα που ήρθε η ώρα, επιτέλους, της εφαρμογής του, αφού δόθηκε και παρήλθε η περίοδος χάριτος και προσαρμογής, κινήθηκε γη και ουρανός για να γίνουν εκπτώσεις.

Ενα θέμα είναι ότι δεν αντιμετωπίζεται ως αυτονόητη η εφαρμογή του νόμου και είναι λογικό αφού δεν υλοποιούνται όσα ψηφίζονται (παράδειγμα η αντικαπνιστική νομοθεσία). Αλλο θέμα είναι ότι μέσα στις φωνές υπέρ της προστασίας των αιώνιων φοιτητών χάνεται η ουσία που έχει να κάνει με την ποιότητα των πανεπιστημίων μας και το επίπεδο λειτουργίας τους.

Θα πηγαίνατε σε έναν δικηγόρο που έκανε δέκα χρόνια να πάρει πτυχίο και τελικά το πήρε με βαθμό πέντε; Θα διαλέγατε έναν τέτοιο γιατρό; Είναι λογικό να μπερδεύονται στα μητρώα αυτοί που σπουδάζουν και εκείνοι που κάποτε πέρασαν και στο δρόμο χάθηκαν; Οι τριαντάρηδες που χρησιμοποιούν τους πανεπιστημιακούς χώρους σαν καφετέρια ή αλάνα πρέπει και αυτοί να έχουν πάσο;

Οι αιώνιοι φοιτητές, πράγματι, δεν ανήκουν στα μεγάλα προβλήματα των πανεπιστημίων. Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα και ανάμεσά τους η νοοτροπία πίσω από την υποστήριξή τους.