Η προσπάθειες ανασύστασης του πολιτικού πόλου μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς ξεκίνησαν στη χώρα μας όταν η κρίση οδήγησε τους πωλητές χρήματος σε άρνηση να πουλήσουν, έστω πολύ ακριβά, το εμπόρευμά τους στο Ελληνικό κράτος και στις Ελληνικές τράπεζες.
.
Αλλά η συνειδητοποίηση της ανάγκης ανασύστασής του ξεκίνησε όταν έγιναν κατανοητές οι συνέπειες και τα όρια της εφαρμογής της καθ’ ημάς σοσιαλδημοκρατικής κρατικιστικής πολιτικής:
.
.
- Όταν δηλαδή ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων μετατράπηκε στο μεγαλύτερο εμπόδιο για την υγιή επιχειρηματικότητα.
.
- Όταν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί αντί, σύμφωνα με την ΠΑΣΟΚική βολονταριστική ατζέντα, να εξελιχθούν σε Αγροτοβιομηχανικά Συμπλέγματα κατέληξαν να γίνουν μοχλοί αποδιάρθρωσης της γεωργίας και πρωτοφανούς λεηλασίας εθνικών και κοινοτικών πόρων.
.
- Όταν η αναδιανομή του πλούτου μέσω των μηχανισμών του κομματικού-πελατειακού κράτους μετατράπηκε σε μία πρωτοφανή επίθεση διαρκείας εναντίον των πραγματικών παραγωγών του.
.
- Όταν η «τριπλέτα» των ΔΕΚΟ, των κομματικών μηχανισμών και των κρατικογενών προσοδούχων και επιχειρηματικών εκλεκτών, αποτέλεσε κατά παγκόσμια πρωτοτυπία έναν άτυπο μεν αλλά ισχυρότατο πυλώνα παραεξουσίας, υπονομεύοντας εκ των πραγμάτων τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα των δημοκρατικών θεσμών.
.
.
Ωστόσο το βάθος του προβλήματος δεν είχε συνειδητοποιηθεί, γι αυτό, ούτε καν μία έστω μειοψηφική «φωνή» προειδοποίησης υπήρχε, πέρα από μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων κυβερνητικών στελεχών και μερικών τεχνοκρατών, να αντιμετωπίσουν τα διαφαινόμενα αδιέξοδα όπως π.χ. στο ασφαλιστικό σύστημα.
.
Λεφτά υπήρχαν από πάντα και κυρίως για πάντα!
.
Το ψέλλισε αμήχανα ο Παπανδρέου αλλά το πίστευαν από χρόνια πριν και το υποστήριζαν ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ με πρώτη και καλύτερη μια αριστερά που από τη γέννησή της φαντασιώνεται την ώρα που θα τα πάρει από τους «πλούσιους» για να τα δώσει στους «φτωχούς» και in between έλεγε σε Παπαμανλήδες και Καρανδρέου «δανειστείτε κι άλλα δώστε περισσότερα».
.
Η κρίση επιτάχυνε τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας από ένα τμήμα πολιτών, καθώς ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος υπό τη μορφή της Τρόικας επέβαλε στο κομματικό μας σύμπαν αποφάσεις που σε άλλες δυτικές χώρες φρόντιζαν οι πολιτικές τους δυνάμεις να παίρνουν έγκαιρα και χωρίς κανείς εξωτερικός πολιτικός παράγοντας να τις επιβάλλει, κάθε φορά που η παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα απαιτούσε παραγωγικές και δημοσιονομικές προσαρμογές.
.
Καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα δεν βρέθηκε σε τόσο δεινή θέση, με ταυτόχρονο συνδυασμό τεράστιου εξωτερικού χρέους ως προς το ΑΕΠ και τεράστιου ελλείμματος του εθνικού προϋπολογισμού.
.
Αλλά και σε καμία άλλη χώρα οι διαπλεκόμενοι μεταξύ τους κρατικοί και κομματικοί μηχανισμοί δεν έδειξαν τέτοια λυσσώδη αντίδραση στις απαραίτητες προσαρμογές των δημοσιονομικών μεγεθών και του παραγωγικού μοντέλου μας που συμφωνήθηκαν μέσω των μνημονίων με τους δανειστές τελευταίας ευκαιρίας. Μεγεθών και μοντέλου που υπήρξαν οι μοναδικοί σχεδόν υπεύθυνοι για την απότομη φτωχοποίηση πολύ μεγάλου μέρους εργαζομένων, επαγγελματιών, βιοτεχνών και επιχειρηματιών του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου να στηριχθεί ο κρατικοδίαιτος ελληνικός κορπορατισμός εις βάρος τους.
.
Εδώ, στο εξαχρειωμένο κρατικιστικό μας σύμπαν, κεκτημένο ήταν όχι ό,τι μπορούσαν να απολαμβάνουν όλοι μετά από επίμονη προσπάθεια και σκληρή δουλειά αλλά ό,τι μπορούσε να αρπάξει κάθε προνομιούχα ομάδα από την υπόλοιπη κοινωνία.
.
Άμα είχες τρακτέρ και μπορούσες να κλείσεις την εθνική οδό έπαιρνες εκλογική επιδότηση 500 εκατομμύρια ευρώ.
.
Άμα σταμάταγες να μαζεύεις σκουπίδια τα Χριστούγεννα έπαιρνες εκλογικό επίδομα καυσόξυλων.
.
Κι άμα πλησιάζανε εκλογές χτύπαγε την πόρτα σου ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και του ‘χωνες ένα επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στο στρατό του, κλείνοντάς του ματάκι με εκλογική τσαχπινιά.
.
Το «σύστημα» όμως φίλοι νίκησε και στην περίοδο της κρίσης.
.
Δυστυχώς!
.
Η μεγαλύτερη νίκη του εκφράστηκε με δύο τρόπους:
.
1. Με την εδραίωση μίας «αντιπολίτευσης» που κάνει τα πάντα για την αναπαλαίωση και την παλινόρθωσή του.
.
Τα επαναλαμβανόμενα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν τη στασιμότητα ή και υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι πολίτες προσχωρούν στην αντίληψη ότι αποτελούν τις εκ δεξιών και αριστερών εφεδρείες του συστήματος υπεράσπισης του χρεοκοπημένου κρατικιστικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας.
.
2. Με τη ρυμούλκηση των εκσυγχρονιστικών χώρων στη λογική του δικού του συστημικού βηματισμού:
.
Ενώ δηλαδή στο χώρο των πολιτών που αρνούνται τον δεξιό και τον αριστερό κρατισμό ο εκσυγχρονισμός κατανοείται όλο και περισσότερο ως στροφή στο αντίθετό του, που δεν είναι άλλο από τον οικονομικό και πολιτικό φιλελευθερισμό, στους αντίστοιχους κομματικούς χώρους των οιωνεί δηλαδή εκφραστών της λεγόμενης κεντροαριστεράς, (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ) ένας προσεκτικός παρατηρητής δεν είναι δύσκολο να δει την συντελεσμένη μετατόπιση του εννοιολογικού χώρου σύλληψής του, από πυρηνικές συσσωματώσεις γύρω από μία σαφή προγραμματική εκσυγχρονιστική πρόταση συναινετικής διακυβέρνησης, σε συμβολοποιημένες παραταξιακές συγκολλήσεις εκλαμβανόμενες ως ηθικοπολιτικός αυτοσκοπός.
.
.
Στην αυτοαναφορική αυτή εκδοχή τους οι επί μέρους κεντροαριστερές παρατάξεις συγκαλύπτουν τον έρποντα κρατισμό τους (την αδυναμία τους δηλαδή να αρθρώσουν μία σαφή προγραμματική εκσυγχρονιστική πρόταση συγκρουσιακής υφής με τα συμφέροντα που τον υπερασπίζονται) με δύο τρόπους:
.
1. Με συνεχείς αναφορές στην ανάγκη «να είμαστε όλοι μαζί», «να προσελκύσουμε τους αναποφάσιστους», «να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ μας», «να μπούμε με όλες μας τις δυνάμεις στον εκλογικό αγώνα» κλπ κλπ.
.
Οι πολίτες όμως που μέσα από την κριτική αναστοχαστική επεξεργασία των εμπειριών τους αρνούνται συνειδητά τον κρατισμό δεν καταλαβαίνουμε «τι θα κάνουμε όλοι μαζί» έτσι χωρίς πρόγραμμα!
.
Δεν καταλαβαίνουμε αν οι οιωνεί πολιτικοί εκφραστές μας είναι υπέρ της άμεσης κατάργησης όλων των άχρηστων οργανισμών του Δημοσίου ή κατά. Αν είναι υπέρ της δημιουργίας ιδιωτικών Πανεπιστημίων ή κατά, υπέρ ή κατά της απλής αναλογικής, υπέρ ή κατά της ελάττωσης του αριθμού των βουλευτών σε 200, υπέρ ή κατά της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο, υπέρ ή κατά της διατήρησης των φόρων υπέρ τρίτων, υπέρ ή κατά του πλήρους ανοίγματος όλων των επαγγελμάτων, υπέρ ή κατά της ενίσχυσης των εμπορεύσιμων τομέων της οικονομίας μας, υπέρ ή κατά της αξιοποίησης της περιουσίας του δημοσίου, υπέρ ή κατά της ευρωπαϊκής τραπεζικής ενοποίησης, υπέρ ή κατά της εκχώρησης τελικά ενός σημαντικού μέρους της εθνικής ανεξαρτησίας (αφού αυτή είναι προϋπόθεση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης) για όλες τις συμμετέχουσες κυρίαρχες κρατικές οντότητες.
.
2. Με την ιδεολογική εξειδανίκευση του κρατισμού μέσω μιας ηθικολογικής ψευδοθεωρητικής χρήσης εννοιών όπως το κοινωνικό κράτος, οι κοινωνικές παροχές, η αναδιανομή του πλούτου κλπ.
.
Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αφού εκσυγχρονιστές πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά από «προοδευτικές» διανοουμενίστικες φαντασιώσεις που δεν αντιστοιχούν παρά στον τρόπο που ορισμένοι αριστεροί δημοσιολογούντες έζησαν και κατανόησαν ως προνομιούχοι την κρατική παρέμβαση, που τελικά δεν ήταν παρά η πιο άδικη αναδιανομή που έγινε ποτέ στη χώρα μας, αφού επί δεκαετίες δημιουργούσε όλο και περισσότερη προστασία, όλο και περισσότερες προσόδους, όλο και περισσότερες ευκαιρίες νόμιμου και παράνομου πλουτισμού στα «δικά» της παιδιά, στα «δικά» της επαγγέλματα, στους «δικούς» της επιχειρηματίες.
.
Θα ήταν ρεαλιστικότερο για τους κεντροαριστερούς κομματάνθρωπους να αναζητήσουν στην πλήρη απουσία του δικού τους προγραμματικού λόγου την απότομη δημοσκοπική άνοδο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ που τουλάχιστον ψελλίζει κάτι για ιδιωτικά Πανεπιστήμια, κάτι για 200 βουλευτές και μερικά άλλα στοιχειώδη μέτρα εκσυγχρονισμού, παρά να αναλώνονται συνεχώς σε μπουρμπουλήθρες τετριμμένων κεντροαριστερών ερμηνειών και αναλύσεων.
.
Να κατανοήσουν ότι βρίσκονται τουλάχιστον ένα βήμα πίσω από τους πολίτες, την υποστήριξη και τις ψήφους των οποίων ζητούν γενικά και αόριστα για «τη μεγάλη κεντροαριστερά». Ένα βήμα πίσω στη συνειδητοποίηση ότι εδώ που φτάσαμε ή θα είναι με τις κομματικές δυνάμεις του κρατισμού ή με τις πολιτικές δυνάμεις του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού.
.
.
Για παράδειγμα:
.
Καταντάει προκλητικό, να μαθαίνουν οι Έλληνες πολίτες ότι ενώ κανονικά και με το νόμο το πλαφόν στο εφ’ άπαξ των δημοσίων υπαλλήλων είναι 40.000 Ε, οι δημόσιοι υπάλληλοι της Βουλής ξεκινούν με κατώτερο εφ’ άπαξ τις 81.000 Ε και τα κεντροαριστερά κόμματα, οι κεντροαριστερές παρατάξεις και οι εκπρόσωποί τους να εμφανίζονται την ίδια ώρα στο «γυαλί» ή να αρθρογραφούν σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την ανάγκη της μεγάλης κεντροαριστεράς αλληλοκατηγορούμενοι για προσωπικές ή κομματικές ολιγωρίες, προσωπικές ή κομματικές στρατηγικές προσωπικές ή κομματικές θεωρητικές ανεπάρκειες.
.
Καταντάει προκλητικό.
.
Η καλύτερη-αντίθετα-υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος προϋποθέτει σήμερα την υποστήριξη όσων αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες στις σημερινές συνθήκες ύφεσης.
.
Και υπάρχει μόνο ένας άμεσος προοδευτικός τρόπος γι αυτό.
.
Η διεκδίκηση μιας καλύτερης, μιας πιο δίκαιης λιτότητας για όλους. Αυτή είναι και η μόνη δίκαιη αναδιανομή που προς το παρόν μπορεί να γίνει. Αυτήν περιμένουμε με συγκεκριμένο λόγο και προτάσεις να αναδείξουν και να υποστηρίξουν οι κομματικοί σχηματισμοί του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού.
.
Αλλιώς θα κερδίζει πάντα ο κρατισμός και πάντα θα προηγούνται στην αναδιανομή του όποιου πλεονάσματος όσοι θα έχουν σχετικά μικρότερη την ανάγκη της: Οι δικαστικοί, οι ένστολοι και τα αποσπασμένα στους κομματικούς μηχανισμούς «προσοντούχα» τεμπελχανεία.
.
Με την κομματική κεντροαριστερά να σφυρίζει αδιάφορα ή και να υπερασπίζεται αυτήν την ακραία εκδήλωση κρατισμού, μοιάζοντας όλο και περισσότερο στους ξεσκολισμένους κυβερνητικούς κρατιστές και τις ΑΝΕΞΥΡΙΖΑΙΕΣ εφεδρείες τους.
.
Αλλά αυτό δεν είναι προκλητικό.
.
Είναι…. γελοίο.