Η κοινή γνώμη «θέλει συναίνεση»!

Από πού βγαίνει το συμπέρασμα;

Μα… από τις δημοσκοπήσεις!

Που δείχνουν ότι θέλουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό Σαμαρά ή απλώς δέσιμο!

Η ελαφρότητα με την οποία τα δημοσκοπικά εκλογικά ποσοστά που δεν δίνουν κοινοβουλευτική αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα, μετατρέπονται από καλοπροαίρετους σχολιαστές σε συνειδητή πολιτική επιλογή όλου του εκλογικού σώματος υπέρ της συναινετικής διακυβέρνησης είναι μία ρηχότατη άποψη διότι κυριολεκτικά βαφτίζει το μαύρο άσπρο. Εμφανίζει μία κοινωνία εθισμένη από καταβολής του νεοελληνικού κράτους σε ακραίες μορφές πόλωσης με πολλαπλά διαχρονικά καταστροφικά αποτελέσματα, ξαφνικά να θέλει… συναίνεση!

Ξαφνικά θέλει συναίνεση τόσο αυτός που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών και του αδιαπραγμάτευτου του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος, όσο και αυτός που μαχαιρώνει μετανάστες, επειδή το αποτέλεσμα της δημοσκοπικής ή πραγματικής ψήφου τους, παράγει ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν δίνει σε κανένα κόμμα κοινοβουλευτική και κυβερνητική αυτοδυναμία.

Και να ήταν μόνο αυτό;

Ταυτόχρονα, διαστρεβλώνεται και η έννοια της συναίνεσης, αφού συρρικνώνεται   στο πεδίο της αναζήτησης κυβερνητικών εταίρων με αποκλειστικό λόγο να μην πάμε σε δεύτερες εκλογές!

Ανεξάρτητα από τους συμπράττοντες εταίρους;

Ανεξάρτητα από την ατζέντα σύγκλισής τους;

Ανεξάρτητα από την ύπαρξη προγραμματικών δεσμεύσεων, με μόνη την υποχρέωση  στήριξης του νομοθετικού έργου;

Έτσι, το εξόχως κοινωνικό περιεχόμενο της έννοιας, περιορίζεται σε ένα εργαλείο για… «να έχουμε την ησυχία μας», για… «να μην μας ζαλίζουν πρωΐ-βράδυ οι υποψήφιοι στα κανάλια», για… «να μην ξοδεύουμε εκατομμύρια σε χαρτί, αμοιβές δικηγόρων και εκλογικό επίδομα σε όσους το δικαιούνται». Από συνειδητή διαδικασία παραγωγικού διαλόγου για την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος η συναίνεση μετατρέπεται σε μία «σούπα» όπου συνυπάρχουν οι πάντες και τα πάντα, αρκεί να απομακρυνθεί στο πέρα λιβάδι το τέρας των δεύτερων εκλογών.

Έ λοιπόν όχι!

Συναίνεση θέλει στην πραγματικότητα εκείνο το μειοψηφικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που λέει ξεκάθαρα ότι χρειάζονται θεμελιακές αλλαγές  στα μοντέλα διακυβέρνησης, δημόσιας διοίκησης και οικονομίας, προτείνοντας συγκεκριμένες λύσεις.

Όσα κόμματα λένε για παράδειγμα ότι προτείνουν απλή αναλογική θέλουν στ’ αλήθεια συναίνεση.

Όσα είναι υπέρ… «της δημοκρατικής εκπροσώπησης όλων των απόψεων» φοβούνται τη συναίνεση.

Όσα κόμματα λένε ξεκάθαρα ότι προτείνουν π.χ. τη λειτουργία  ιδιωτικών ΑΕΙ, το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας, την κατάργηση φόρων υπέρ τρίτων θέλουν στ’ αλήθεια τη συναίνεση.

Όσα είναι υπέρ… «της ολόπλευρης στήριξης και του εκδημοκρατισμού της ανώτατης παιδείας», του «εξορθολογισμού στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας», ενός «δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος» φοβούνται τη συναίνεση.

Γιατί-ας σκεφτούμε επιτέλους-πόση σοβαρότητα, πόση καλοπιστία πόση ειλικρίνεια και τελικά πόση… συναίνεση διαθέτει ένας διακομματικός διάλογος για να συμφωνήσουν τα κόμματα πάνω σε μερικές αυτονόητες γενικότητες χωρίς κανείς να ξέρει πως θα τις ερμηνεύσουν την επομένη των εκλογών;

Μοιάζει σαν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι για να αποφασίσουν αν είναι υπέρ ή κατά του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, υπέρ ή κατά της εξαφάνισης των δεινοσαύρων από τη γη και εμείς να χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που συναίνεσαν και συμφώνησαν!

Η επιτομή της προσχηματικότητας και του λαϊκισμού!

Η συναίνεση των κομμάτων εκδηλωνόταν μέχρι σήμερα ως υποταγή σε αντικοινωνικά προνόμια ομαδικών συμφερόντων.

Τα πελατειακά επιδόματα στο δημόσιο έχουν ψηφιστεί συναινετικά  από όλα τα κόμματα. Συνεπώς κανένα ΚΚΕ και κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη φτηνή δικαιολογία ότι δεν έχουν κυβερνήσει. Έχουν και παραέχουν και με πράξεις και με παραλείψεις:  Ακούσατε ποτέ να φέρει το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή κάποια πρόταση για τη συντόμευση των διαδικασιών έναρξης επιχείρησης;

Σήμερα χρειαζόμαστε συναίνεση για σύγκρουση με αυτά τα συμφέροντα που αν δεν υπήρχαν, αν δεν εμπόδιζαν την έξοδο της χώρας από την κρίση με βιώσιμο τρόπο δεν θα την χρειαζόμασταν.

Γιατί όπως γράφει και ο Καστοριάδης : «…το σφάλμα των ανθρώπων έγκειται στο ότι βλέπουν τη σύγκρουση μόνο σαν σύγκρουση, ενώ αποτελεί επίσης αρχή ενότητας, συνύπαρξης και τελικά, αρμονίας, σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του Ηράκλειτου».

(Η ελληνική ιδιαιτερότητα, σελ.354 εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ)

Εκτός και αν νομίζουμε καλοπροαίρετα μεν αφελέστατα δε, ότι συναίνεση είναι μία καλοδιάθετη αβρότητα στον διάλογο μεταξύ «πολιτισμένων» κομματικών επιτελείων, ανεξάρτητα από τα διακυβεύματα που τίθενται σ’ αυτόν.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» των κομμάτων.

Αν ένα κόμμα λέει π.χ. ότι προκειμένου να κάτσει στο τραπέζι θέτει κόκκινη γραμμή την τήρηση των συμφωνιών των μνημονίων, δίνει ακριβώς το πολιτικό του στίγμα στους ψηφοφόρους διευκολύνοντάς τους να αποκτήσουν σαφέστατη αντίληψη της πολιτικής του και να αποφασίσουν αν συμφωνούν ή διαφωνούν μ’ αυτήν.

Αν ένα κόμμα λέει ότι προκειμένου να κάτσει στο τραπέζι θέτει κόκκινη γραμμή την… «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων», δεν λέει απολύτως τίποτα, αφού κανένα κόμμα ποτέ δεν τάχθηκε στα λόγια κατά των εθνικών συμφερόντων!

Όλα τα παραπάνω μικρή θα είχαν σημασία αν δεν είχαμε μπροστά μας τη σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση της μεταπολίτευσης, σημαντικότερη και από εκείνη που έδωσε στο ΠΑΣΟΚ κοινοβουλευτική αυτοδυναμία το 1981.

Γιατί τότε υπήρχε (για την όποια κυβέρνηση) τεράστια άνεση χρόνου, τεράστιες ευκαιρίες ανάπτυξης και ώριμες στην κοινωνική συνείδηση δημοκρατικές αλλαγές. Ενώ από τις 26 Ιανουαρίου η όποια κυβέρνηση θα πρέπει μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να πάρει αποφάσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα ή σε μία δίκαιη και συναινετική διαχείριση της κρατικής χρεοκοπίας εντός ευρωζώνης, η εκτός, χωρίς περιγράψιμη πορεία και με δραματικά προβλήματα για μέγιστο μέρος του πληθυσμού.

Ζητάμε λοιπόν συναίνεση των κομμάτων σε μία πολιτική σύγκρουσης με τα συμφέροντα συντεχνιών του δημοσίου, συντεχνιών προσοδοφόρων κλειστών επαγγελμάτων, συντεχνιών κρατικών προμηθευτών, όλων εκείνων που και με τη δική μας ανοχή, μας έφτασαν ένα βήμα πριν από την καταστροφή.

Ζητάμε συναίνεση υπέρ του αδιαπραγμάτευτου της συμμετοχής μας στη ζώνη του ευρώ και της τήρησης των δεσμεύσεων της χώρας μας.

Ζητάμε συναίνεση για την απλή αναλογική, για τη δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων, για τη διαρκή αξιολόγηση δομών και ανθρώπων στο δημόσιο, για τη μείωση των εξόδων αναπαραγωγής του κράτους και την αντίστοιχη αύξηση δημόσιων επενδύσεων.

Ζητάμε συναίνεση για την αναδιάταξη των κοινωνικών δαπανών προς όφελος των πιο αδύναμων οικονομικά ομάδων, για την αύξηση του επιδόματος ανεργίας με ταυτόχρονη κατάργηση άχρηστων δημόσιων οργανισμών.

Για την κατάργηση προκλητικών προνομίων.

Για τη συνέχιση των αποκρατικοποιήσεων και την πλήρη απελευθέρωση της παραγωγής ενέργειας και την αναδιάρθρωση των ενεργειακών πηγών.

Βαρεθήκαμε πια να ακούμε πολιτικούς να μιλάνε όχι προς πολίτες με ιδέες, προβληματισμούς και απόψεις, αλλά προς έναν χυλό που οι ίδιοι ονομάζουν λαϊκίστικα «λαό» καλλιεργώντας τα πιο ταπεινά μαζικά συναισθηματικά αντανακλαστικά.

Θυμηθείτε μόνο την πρόσφατη φραστική γελοιότητα του Τσίπρα που ζήτησε να ζήσει το «πήδημα»… με τη βοήθεια του λαού Του!

Και βαρεθήκαμε ν’ ακούμε οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν ασκήσεις επί χάρτου πάνω στη θεωρία των παιγνίων, αδιαφορώντας για το τέλος του «παιγνίου» και τις ζημιές που ενδεχομένως θα υποστεί ο χαμένος παίκτης, δηλαδή η χώρα μας, όλοι εμείς.

Σε περίπτωση που με την πολιτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καταλήξουμε στην ουρά για ένα μπουκάλι γάλα, δεν θα σας ζητήσουμε  κύριε Βαρουφάκη να μας εξηγήσετε που κάνατε λάθος στους υπολογισμούς του «μη παραμετρικού παιγνίου μεταβλητού αθροίσματος», αλλά με ποιο δικαίωμα «παίξατε» χρησιμοποιώντας μας ως «συντελεστές» και όχι ως πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις στους οποίους λογοδοτείτε.

Δεν θα ζητήσουμε την ίδια ευθύνη από τον «συναινετικό» Δραγασάκη και τον «σκληρό»  Λαφαζάνη αφού με ευαγγέλιό τους το «Κράτος και Επανάσταση» παραμένουν θιασώτες της Λενινιστικής κοινωνικής μηχανικής, δηλαδή πρακτικά του Σταλινισμού, που δεν αναγνωρίζει πολίτες παρά μόνον ανθρώπινα όντα-συντελεστές της «επανάστασης»! Τι ευθύνη να ζητήσουμε από δαύτους;

Σε περίπτωση που ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ετοιμάζονται να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ εν ονόματι της συναίνεσης ρωτάμε από τώρα:

Συναίνεση με φανερή ατζέντα μπροστά μας ή όχι;

Συναίνεση χωρίς δεσμεύσεις ίσα-ίσα για να μην πάμε σε δεύτερες εκλογές με οποιοδήποτε τίμημα;

Συναίνεση για να γίνει τι, για να πάμε που και με ποιους;

Άλλωστε, ποτέ δεν συμφιλιωθήκαμε ιδιαίτερα με την ιδέα ότι θα συνεργαστείτε με το ΣΥΡΙΖΑ ως φρένα όσων εκεί μέσα δεν έχουν σώες τις φρένες.

Ας αναζητήσουμε εκείνο το κόμμα που οι θέσεις του και οι άνθρωποί του είναι πιο κοντά στα παραπάνω και ας το επιλέξουμε στην κάλπη.

Προσωπικά έχω δηλώσει ότι υποστηρίζω Το Ποτάμι αν και στις εκλογές αυτές νομίζω ότι έχει μεγαλύτερη αξία το τι να μην ψηφίσουμε. Γιατί για να συναντηθούμε και πάλι μετεκλογικά για τη δημιουργία της μεγάλης εκσυγχρονιστικής πολιτικής δύναμης, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μείνει η χώρα όρθια.

 Καλό βόλι!