Η ΑΔΕΔΥ και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις προσέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας να ακυρωθεί ο νόμος για την αξιολόγηση στο Δημόσιο. Αντιδρούν επίσης κόμματα της αντιπολίτευσης, ενώ επιφυλάξεις εκφράζουν και βουλευτές της συμπολίτευσης. Πρακτικά, ακόμη δεν εφαρμόζεται το μέρο που έχει ψηφιστεί από τη Βουλή μετά από καθυστερήσεις και επίπονες διαβουλεύσεις.

Θα ήταν πολύ λογικό και χρήσιμο να διατυπωθούν διαφωνίες και αντιπροτάσεις επί της ουσίας, ώστε να γίνει δηλαδή το νέο σύστημα αξιολόγησης πιο διαφανές, πιο αξιόπιστο, πιο αποτελεσματικό. Ομως, δεν πρόκειται γι αυτό. Εδώ διαφαίνεται πρόθεση άρνησης επί της αρχής, με διάφορα προσχήματα που προβάλλονται για να κρύψουν την πραγματικότητα, ότι η μάχη δίνεται για να μην υπάρχει αξιολόγηση στο Δημόσιο, δηλαδή για να μην κινδυνεύει κανείς με κυρώσεις εφόσον δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

Είναι αποδεκτό ότι υπάρχει τόσο βαθιά κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις πολιτών και πολιτείας, ώστε η δυσπιστία των εργαζομένων να είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη, όπως και η ανησυχία ότι μπορεί να μην κυριαρχήσει τελικά η αξιοκρατία. Αλλά είναι αυτό το βαθύτερο πρόβλημα; Η μήπως προέχει η διατήρηση του status quo που δεν περιλαμβάνει πραγματική αξιολόγηση;

Η ερώτηση είναι ρητορική.