Διάβασα το άρθρο του Γ. Χάμπερμας που αναδημοσίευσε η «Μεταρρύθμιση». Όπως υποστηρίζει, αλλά και όπως έχει αποδείξει η πραγματικότητα (οπότε το  άρθρο απλώς μας το υπενθυμίζει) βρισκόμαστε σε μία ασυνήθιστη κατάσταση. Μας φαίνεται κάπως ιδεολογικοποιημένη η έκφραση που χρησιμοποιεί ο Γερμανός διανοητής ότι «οι πολιτικές ελίτ της Γερμανίας οδεύουν προς ιστορική αποτυχία, εφ’ όσον συνεχίσουν να εθελοτυφλούν και να συμπεριφέρονται λες και βρισκόμαστε σε μια συνηθισμένη κατάσταση -κι επιμένουν να επιβάλλουν κοντόθωρες πολιτικές πίσω από κλειστές πόρτες, όπως το κάνουν ως σήμερα«.

.

Νομίζουμε ότι οι πολιτικές ελίτ της Γερμανίας δεν είναι πολύ πιθανόν να εθελοτυφλούν!

.

Νομίζουμε ακόμα ότι πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί αναλυτές και διανοητές δεν λαβαίνουν υπ’ όψη τους η δεν τονίζουν όσο θα περιμέναμε, τις διεθνείς διαστάσεις της κρίσης, η ύπαρξη των οποίων έχει υποχρεώσει τις ηγέτιδες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη να τις λάβουν υπ’ όψη τους, αφού το ίδιο το μέγεθός τους τις υποχρεώνει να το κάνουν.

.

Αυτό  σημαίνει ότι οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Κίνα, οι τρείς μεγαλύτερες πλανητικές οικονομίες, δεν είναι ούτε πολύ κοντά στην ιδέα μιας κοινής πλανητικής οικονομικής πολιτικής ανεξάρτητα από τα επί μέρους συμφέροντά τους (κατανοούμενα ως εθνικά μόνον από την συντηρητική/αριστερόστροφη ανάλυση), ούτε πολύ μακριά από την παραδοχή της ανάγκης νέων παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών, που η μετατόπιση των παραγωγικών κέντρων προς ανατολάς επιβάλλει, ώστε να αποφευχθούν ανατροπές και καταρρεύσεις σε διεθνές και εθνικό επίπεδο που ενδεχομένως θα έφερναν τεκτονικές αναταράξεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

.

Είναι γι αυτό το λόγο δύσκολο να υποστηρίξουμε την ιδέα του Γ. Χάμπερμας ότι οι πολιτικές ελίτ της Γερμανίας εθελοτυφλούν. Η κατηγορία μοιάζει να θέλει περισσότερο να δικαιώσει  τις πολιτικές επιλογές  του τόσο αξιόλογου διανοητή, παρά να υπηρετήσει την επιστημονικότητα της ανάλυσής του.

.

Πιστεύουμε ότι η αναλυτική προσέγγιση των παγκόσμιων επιπτώσεων της κρίσης και οι διαφοροποιήσεις που αυτή ανέδειξε, επιτάχυνε και προκάλεσε θα πρέπει να ξεκινά από κάποιες θεμελιώδεις, θα λέγαμε αξιωματικές παραδοχές.

.

Σημαντικότερη από όλες (και δεν φαίνεται να υπάρχει γι αυτό διαφωνία μεταξύ των προοδευτικών/αντινεοφιλελεύθερων προσεγγίσεων) είναι η παγκόσμια κυριαρχία/λειτουργία του χρηματιστικού κεφαλαίου, εις βάρος της πραγματικής παραγωγής πλούτου, η απόκτηση μεγάλης πολιτικής δυναμικής του διεθνούς χρηματιστηριακού κυκλώματος και η άλωση/υποκατάσταση μέρους των δημοκρατικών πολιτικών λειτουργιών από αυτό, μέσω της διαπλοκής  εθνικών και διεθνών πολιτικών σχηματισμών και προσωπικοτήτων με το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

.

Άραγε είναι κοινά τα συμφέροντα (οπότε και οι απόψεις) όλων των οικονομικών ελίτ της Γερμανίας (και όχι μόνο) μπροστά σ’ αυτήν την εκκινητική κάθε σοβαρής διεθνούς ανάλυσης παραδοχή;

.

Μα πώς να είναι, αφού οι μεν ελίτ του χρηματιστηριακού τζόγου σε όλη την Ευρώπη θέλουν ακριβό ευρώ για να αγοράζουν πιο πολλά δολάρια και να τα επενδύουν στα ακατανόητα προϊόντα της Μέκκας της Wall Street εκτός πραγματικής οικονομίας, στερώντας τις παραγωγικές/βιομηχανικές ελίτ από την ρευστότητα που χρειάζονται, για να επενδύσουν στην παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών τα οποία θα μοσχοπουλήσουν στις τεράστιες αναδυόμενες οικονομίες; Φυσικά είναι γνωστό ότι μεταξύ των ελίτ υπάρχουν πάντα οσμώσεις που οφείλονται στις επί μέρους εκτιμήσεις των ελίτ σχετικά με το είδος των επενδύσεων που θα τις έκανε να αισθάνονται προνομιούχες ως προς την σχέση μεγέθους-χρόνου-κινδύνου της αναμενόμενης κερδοφορίας, που πρακτικά σημαίνουν διαρκείς μετακινήσεις κεφαλαίων από την αμιγή χρηματιστηριακή στην παραγωγική σφαίρα ή και αντίθετα.

.

Αλλά αυτός δεν είναι παρά ένας ακόμα λόγος για να αναζητήσουμε την αντιμετώπιση αυτής της τεράστιας δύναμης με μία άλλη αντίστοιχου μεγέθους από τον κατάλληλο χώρο;

.

Και εδώ αρχίζει η πολιτική:

.

Ξεκινάμε λοιπόν: Μπορεί η Ευρώπη στο σύνολό της (δηλαδή οι Ευρωπαίοι πολίτες) να διατηρήσουν αλώβητο το μέγεθος και το είδος της σχετικής ευημερίας τους; Φαίνεται ότι πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι όσοι υποστηρίζουν ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι δυνατόν για τις επόμενες δύο-τρείς δεκαετίες, αφού όσο θα παραμένει στάσιμη ή θα μειώνεται η ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής οικονομίας, τόσο θα ασκούνται πιέσεις στο ΑΕΠ, τόσο λιγότερα θα είναι τα κρατικά έσοδα, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η άσκηση αποτελεσματικής αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής, τόσο πιο εκτεθειμένος σε υπέρογκο δανεισμό θα είναι ο συνολικός Ευρωπαϊκός Δημόσιος Τομέας, τόσο πιο πολύ θα ακριβαίνει γι αυτόν το χρήμα και τελικά θα τείνει να εδραιωθεί ο φαύλος υφεσιακός κύκλος. Και είδαμε (και ζήσαμε στο πετσί μας) τα τελευταία χρόνια ότι η ύφεση είναι τόσο χειρότερη και τόσο πιο δύσκολη η αντιμετώπισή της όσο  λιγότερο παραγωγική και ανταγωνιστική είναι κάθε ξεχωριστή οικονομία της Ευρώπης.

.

Μα η ανταγωνιστικότητα/παραγωγικότητα έχει να κάνει άμεσα με την πολιτική τιμών και εισοδημάτων και με τους τελείως διαφορετικούς βαθμούς ελευθερίας που κάθε Ευρωπαϊκή κρατική οντότητα έχει για την άσκησή της. Άλλο είναι να είσαι χρεωμένος μέχρι το λαιμό και άλλο να χρωστάς πολύ λιγότερα, είτε είσαι μία απλή οικογένεια είτε ένα ολόκληρο κράτος.

.

Κατά συνέπεια μία συντεταγμένη συνολική Ευρωπαϊκή πολιτική, περνά θέλουμε δεν θέλουμε και μέσα από την δημοσιονομική προσαρμογή που επιμένει η Γερμανία και μέσα από την ανάπτυξη, που καθόλου δεν την εμποδίζει η Γερμανία. Μόνο που χαρακτηρίζονται η πρώτη από την ανάγκη άμεσων και η δεύτερη από την ικανότητα μακροχρόνιων αποτελεσμάτων.

.

Εμείς εδώ τα καταφέραμε στα άμεσα, με τον δικό μας όμως πρωτότυπο τρόπο. Στραγγίζοντας την πραγματική οικονομία, προσποιούμενοι ότι φταίνε τα μνημόνια και η «Μέρκελ», στραγγίζοντας όσους πλήρωναν κανονικά για να συντηρήσει το αριστεροδέξιο κατεστημένο τους ιδεολογικούς και τους συντεχνιακούς του πελάτες και αφήνοντας κάθε φοροφυγά και κάθε απατεώνα στο απυρόβλητο.

.

Ας μιλήσουμε λοιπόν σοβαρά.

.

Η Γερμανική απαίτηση για άμεση δημοσιονομική προσαρμογή δεν είναι αποτέλεσμα εθελοτυφλίας των ελίτ της αλλά μίας εμμονικής ίσως αλλά απόλυτα κατανοητής συνθήκης για την ανάπτυξη που (επαναλαμβάνουμε) δεν θα μπορέσει μέσα στις επόμενες δύο-τρείς δεκαετίες να διατηρήσει ούτε το μέγεθος ούτε το είδος της παρελθούσας Ευρωπαϊκής ευημερίας.

.

Κατά συνέπεια η δημοσιονομική προσαρμογή έχει τελικό στόχο την αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου από την σημερινή υπερφίαλη κατανάλωση που το μόνο που καταφέρνει είναι να υπονομεύει την πραγματική μακροχρόνια ευημερία των εργαζομένων και έτσι μόνο να προετοιμάσει το έδαφος όπου μπορεί να στηριχτεί μία ανταγωνιστική ανάπτυξη.

.

Από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι η χώρα μας που λόγω πνευματικής και πολιτικής υπανάπτυξης ήταν για δεκαετίες πρωταθλήτρια στην τουρκομπαρόκ  κατανάλωση χωρίς παραγωγή!  Η ύφεση στη χώρα μας θα ήταν μικρότερη και η αναστροφή της λιγότερο δύσκολη, αν οι δικές μας πολιτικές ελίτ δεν εθελοτυφλούσαν. Αν κατάφερναν τα τρία τελευταία χρόνια να συρρικνώσουν πολύ περισσότερο τα κρατικά έξοδα, να μικρύνουν πολύ περισσότερο το μέγεθος του κράτους, να συλλάβουν την τρομακτική φοροδιαφυγή, να ανατρέψουν ισχυρότατα κατεστημένα ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα. Και είναι είτε αστείος είτε τυχοδιώκτης όποιος υποστηρίζει ότι θα μπορούσαμε να βγούμε με άλλον τρόπο από την ύφεση εκτός από την δημοσιονομική προσαρμογή. Και είναι εξ ίσου αστείο και τυχοδιωκτικό να υποστηρίξει κάποιος ότι στην δεδομένη οικονομία μας οι επιπτώσεις της προσαρμογής δεν θα συνεπάγονταν μεγάλη ανεργία αφού εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας οφείλονταν στον κρατικό δανεισμό και στην κρατική πολιτική τιμών και εισοδημάτων. Απλά όσο μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των ανέργων στον Δημόσιο Τομέα, τόσο θα ήταν μικρότερη η συνολική ανεργία και θα είχαν σωθεί μέρος της παραγωγής και των υπηρεσιών που θα σήμαιναν μικρότερη συρρίκνωση των κρατικών εσόδων. Η τρομακτική ανεργία της νέας γενιάς δεν διακρίνει το παιδί του Φωτόπουλου από το παιδί του εργαζόμενου στην Κόκα Κόλα. Απλά ο Φωτόπουλος αποφάσισε να ζήσει εις βάρος της κοινωνίας επειδή το πολιτικό κατεστημένο του έκλεινε το μάτι με σημασία και έτσι φτάσαμε ως εδώ Κε Χάμπερμας. Κάτι που στην δική σας κοινωνία δεν «παίζει»!

.

Γράφει ο Γ. Χάμπερμας: “Ο Σόιμπλε σχεδόν ταυτίζεται με την υπόθεση της καγκελαρίου πως οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν πρέπει να επιβαρυνθούν ούτε ευρώ παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα που απαιτούν οι αγορές για να διασωθεί το ευρώ –και που πάντοτε αυτές λάβαιναν, ως μέρος της πολιτικής των «πακέτων διάσωσης», που υπηρετούν ανοικτά τα συμφέροντα των επενδυτών. Φυσικά, αυτή η αυστηρά ακολουθούμενη πορεία δεν αποκλείει να δοθούν 100 εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στα ταλαίπωρα ξαδέρφια μας της Αθήνας, αφού ανοίξει το θησαυροφυλάκιο της τράπεζας του πλούσιου Γερμανού θείου».

.

Επιτρέψτε μου να πω ότι δεν ξέρω τι διάολο θα έγραφε, αν είχε πληροφορηθεί ότι ο «πλούσιος» Γερμανός μηχανοδηγός που μας δανειοδοτεί σήμερα, έπαιρνε το 2008  πολύ λιγότερα λεφτά από τον «φτωχό» Έλληνα ξάδερφο στον ΟΣΕ. Γιατί ο ένας τα έπαιρνε δικαίως από το πραγματικό πλεόνασμα που υπήρχε και ο άλλος, με κυβερνητική και αντιπολιτευτική βούλα σφετεριζόταν τα λεφτά που αν έπρεπε να τα δανειστούμε θα ήταν για αναπτυξιακές υποδομές  και κοινωνική πολιτική για όσους είχαν πράγματι ανάγκη.

.

Και δεν ξέρω ακόμα και πως διάολο ερμηνεύει το γεγονός ότι η Γερμανία είναι εκείνη που στην Ντοβίλ, τον Οκτώβρη του 2010, προκειμένου να συναινέσει στην αντικατάσταση του προσωρινού EFSF (Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας) από τον μόνιμο ESM (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας) απαίτησε και επέβαλλε να συμμετέχουν και οι τράπεζες στην αναδιάρθρωση των κρατικών χρεών.

.

Τι σήμαινε αυτό;

.

Εθελοτυφλία των Γερμανικών ελίτ ή την πρώτη σθεναρή απαίτηση μιας κρατικής πολιτικής οντότητας να αντιμετωπίσει τις χρηματιστηριακές φούσκες; Και τι ήταν αυτό για τη χώρα μας και το «κούρεμα» του κρατικού χρέους που ακολούθησε;

.

Αρνητική εξέλιξη; Έ όχι βέβαια!

.

Αν όμως εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε ό, τι χρειαζόμαστε για να περιορίσουμε τις συνέπειες της ύφεσης Κε Χάμπερμας, τότε θα χρειαστούμε και δεύτερο κούρεμα. Και μέχρι εκεί κάτι γίνεται

.

Στο τρίτο όμως καιγόμαστε μικρέ Αλεξάκη του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν υποχρεωθούν οι τράπεζες να χάσουν τρείς φορές έ τότε θα βγούμε στην αγορά χρήματος του αγίου…..! Εκτός κι αν είναι φυσιολογικό να μας χρηματοδοτεί για πάντα ο πλούσιος θείος

.

Γι αυτό σου λέω, μόλις γίνεις πρωθυπουργός βάλε Υπουργό Οικονομίας το Λαφαζάνη, να μας γυρίσει επί τόπου στη Δραχμή και να μην έχουμε πια κρίσεις. Αλλά ούτε και τρόφιμα. Όπως η Βόρειος Κορέα!

.

Και άσε τον Δραγασάκη να εκδίδει ομόλογα ειδικού σκοπού χωρίς να μας εξηγεί κι αυτός (ο υπεύθυνος!) ποιος άραγε θα τα αγοράσει. Λεπτομέρειες…