Έχω ξαναγράψει ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην άσκηση πολιτικής στην Ελλάδα, είναι ότι ο Έλληνας δεν έχει οικονομική παιδεία. Έμαθε θρησκευτικά, αλλά αγνοεί το νόμο προσφοράς και ζήτησης και την έννοια του κέρδους. Μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να διδάσκονται στοιχειώδη οικονομικά στο σχολείο και με την αριστερή ιδεολογική τρομοκρατία που επικρατεί ακόμη, αμφιβάλλω αν κάποιο παιδί θα τολμούσε να ασχοληθεί σοβαρά. Για τους περισσότερους, οικονομολόγος είναι ο λογιστής και κόστος είναι αυτό που πληρώνουμε για κάτι -και όχι το πόσο κοστίζει να κατασκευασθεί αυτό που αγοράζουμε. Δηλαδή, αν δεν πληρώνουμε εμείς το γιατρό, γιατί τον πληρώνει το ΙΚΑ, η βίζιτα δεν κοστίζει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος, δυσκολεύεται να κάνει στοιχειώδεις πολιτικές επιλογές για τον εαυτό του και για τη χώρα. Έτσι φτάσαμε στη χρεοκοπία, καλοπερνώντας αμέριμνοι και έτσι τώρα προτιμάμε να… «πάμε στη δραχμή», παρά να πληρώσουμε για να κρατήσουμε το ευρώ. Αν αυτή τη στιγμή είχαμε εκλογές με δύο μόνο υποχρεωτικές επιλογές και χωρίς άκυρα και λευκά, α)εκτός μνημονίου με δραχμή και β)με το μνημόνιο, το ευρώ και σκληρή δουλειά, υπάρχουν πολλοί που θα διάλεγαν το δεύτερο;
Για το μέσο Έλληνα, το πρόβλημα σήμερα είναι ότι πέφτουν οι αποδοχές του, αν ακόμη εργάζεται, και ότι η ανεργία έφθασε στο 1εκατομμύριο, ή 21% του εργατικού δυναμικού για τους άνεργους. Πολύ ενοχλητικό για όλους είναι ότι πληρώνουν περισσότερους φόρους και τέλη και ότι οι τιμές των αγαθών κοινής ωφέλειας αυξάνουν. Με άλλα λόγια, οι πηγές εισοδήματος στερεύουν και όσοι ακόμη έχουμε δουλειά, πληρώνουμε περισσότερα για να διατηρήσουμε το μίνιμουμ των δημόσιων αγαθών και την απασχόληση που προσφέρει το δημόσιο. Αν ήμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε χωρίς δημόσια νοσοκομεία, σχολεία ή αστυνομία και χωρίς ρεύμα όλη την ημέρα, θα μπορούσαμε να πληρώνουμε λιγότερους φόρους, και μάλιστα, σε δραχμές. Αυτό ακριβώς προτείνουν, η παράφρων, η δογματική και προσφάτως, η «βελούδινη» αριστερά. Απλώς δεν αναφέρουν το τίμημα της επιλογής. Άλλωστε, ένας λαός που δεν ξέρει τι είναι τόκος και τι επιτόκιο και όπου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μέχρι πρόσφατα δεν ήξερε τη διαφορά μεταξύ χρέους και ελλείμματος, εύκολα παρασύρεται.
Η πραγματικότητα είναι ότι ιστορικά, παντού και πάντα, η επιβίωση στηριζόταν στην εργασία και την παραγωγή. Οι λαοί επιβίωναν μόνο όταν και όσο παρήγαγαν τα προς το ζην και προόδευαν μόνο όταν παρήγαγαν περισσότερα, ή εξασφάλιζαν περισσότερα αγαθά μέσω του εμπορίου ή των κατακτήσεων. Το κλειδί της ευημερίας της κοινωνίας ήταν πάντα η παραγωγικότητα, κάθε μορφής, ακόμη και της βίας. Δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα λαού που να μακροημέρευσε χωρίς να παράγει. Στις σύγχρονες εποχές και με την εμφάνιση του νομίσματος, μετά το 4.000 π.χ., η παραγωγικότητα συνδέθηκε με την ποσότητα του χρήματος. Αν φαντασθούμε έναν κόσμο με κοινό νόμισμα, ας πούμε το ευρώ, η πιο παραγωγική οικονομία είναι η πιο πλούσια, δηλαδή αυτή που εξασφαλίζει στο λαό της τα περισσότερα ευρώ ανά κεφαλή. Η λιγότερο παραγωγική, προφανώς δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει στο λαό της τα ίδια ευρώ ανά κεφαλή και μπορεί να «το παίξει» πλούσια και έξυπνη μόνο με δανεικά, που, ως γνωστόν, δεν είναι για πάντα. Σας θυμίζει τίποτα;
Αναγκασμένη να επιστρέψει τα δανεικά, αλλά και να επιβιώσει, μια και τα δάνεια στέρεψαν, μία … έξυπνη χώρα άκουσε τους προφήτες της, κλείστηκε στον εαυτό της, τύπωσε δικό της νόμισμα, που το είπε δραχμή και το μοίρασε με τη σέσουλα για χρήση των υπηκόων. Πανευτυχείς, πληρώναμε το κούρεμα με δραχμές, αλλά μας έλλειπε το πετρέλαιο και το ρεύμα και το κούρεμα γινόταν μόνο με το ψαλίδι. Το καλοκαίρι που ήρθαν οι ξένοι για τα μπάνια τους, μας πλήρωσαν σε ευρώ. Επειδή όμως το ευρώ ήταν πολύτιμο, για φάρμακα και άλλα εισαγόμενα που δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε με δραχμές, το ευρώ στη μαύρη αγορά διπλασιαζόταν κάθε μέρα, η δραχμή «ξεφτιλιζόταν» και σύντομα ψωνίζαμε κουβαλώντας με καρότσια δραχμές για μία φραντζόλα (από εισαγόμενο στάρι) και ένα κιλό καφέ. Είχαμε όμως την υπερηφάνεια μας και, ως λαός, είχαμε και άλλα οφέλη. Η υγεία μας βελτιώθηκε, αφού δεν υπήρχε κρέας και άλλα ξένα (μεταλλαγμένα) τρόφιμα και ποτά. Όσοι είχαμε ποδήλατα κάναμε τέλειους κοιλιακούς, αλλά και η πεζοπορία δεν έβλαψε τους υπόλοιπους. Οι καρδιολόγοι και οι καρδιοχειρουργοί… καταστράφηκαν, αλλά οι καπνοπαραγωγοί του Αγρινίου γνώρισαν ξανά δόξες, προς μεγάλη στενοχώρια των νεοκαπιταλιστών της Κούβας, που τώρα παράγουν Cohibas, επιτέλους, για δικό τους κέρδος.
Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα Οικονομικών της Νέας Εποχής (ΟΝΕ-2). Για τη συνέχεια, σας παραπέμπω στα προεκλογικά προγράμματα της παράφρονος, της δογματικής και της βελούδινης Αριστεράς. Και αν δεν βρείτε αυτά, ρωτήστε το Άρμα, τους Ανεξάρτητους… Έλληνες, και οποιονδήποτε με αντιμνημονιακή απόχρωση, ίσως και τον κ. Σαμαρά (;). Ρωτήστε και τους κκ. Γλέζο και Θεοδωράκη, αλλά μην ρωτήσετε τον κ. Παπαδήμο. Αυτός, ως γνωστόν, είναι τραπεζίτης και… τεχνοκράτης και δεν γνωρίζει τα νέα Οικονομικά. Άλλωστε, σε λίγο θα έχουμε άλλον στη θέση του. Από αυτούς που μας οδηγούν στη… Δραχμή, μέσω ΟΝΕ-2, απ’ ευθείας και επίτηδες, ή κατά λάθος.