Εμείς του ’60 οι εκδρομείς, δηλαδή οι γεννημένοι τη δεκαετία του ’40, άντε και αρχές του ’50, ζήσαμε σημαντικές καταστάσεις και αλλαγές. Εδώ, λόγω Χούντας, κάποιες άργησαν, τα του Μάη του ’68 μαθεύτηκαν κυρίως μετά το ’74.
Πέραν από τα πολλά και σημαντικά υπήρξαν και αλλαγές στην εμφάνιση. Αλλαγές παρατηρεί κανείς και τώρα. Διαδοχικά λιγοστεύουν οι παλιότερες και προκύπτουν, μπρος στα μάτια μας, νέες.
Πρώτα πρώτα είναι το πάχος που ξεχειλίζει και επιδεικνύεται. Παλιά μισοκρυβόταν. Τώρα νέοι και νέες το βγάζουν στη φόρα, αφήστε που έχει αυξηθεί πολύ (παρατήρηση, όχι στατιστική). Με σορτσάκια (άντρες και γυναίκες) και με μικρο-φανελάκια στο κέντρο της πόλης, σε μαγαζιά, στο γραφείο, παντού. Και μπράβο τους. Συχνά, αλλά όχι αποκλειστικά, έρχεται και το τατουάζ. Συνήθως στον λαιμό, στο μπράτσο και στο πόδι. Διερωτώμαι τι θα κάνουν όλοι/ες αυτοί/ες σε κάποιες δεκαετίες όταν θα θέλουν να σβήσουν τα τατουάζ και ανακαλύψουν ότι δεν γίνεται…
Πολλές γυναίκες – νέες αλλά και μεγαλύτερες – κυκλοφορούν πλέον με τον αφαλό έξω. Και στις παραλίες πολλές με μπικίνι που μόλις – και αν – σκεπάζει αυτά που υποτίθεται κρύβει. Παράλληλα όμως – αντίφαση και αυτή – εξαφανίζονται οι γυμνιστικές παραλίες. Παλιά τουλάχιστον σε πολλά νησιά υπήρχαν, τώρα δεν υπάρχουν πια.
Τα αντρικά κεφάλια για πολλούς έχουν αλλάξει σε δύο αντίθετες, εμφανισειακά, κατευθύνσεις. Πολλοί με αρχές φαλάκρας ξυρίζουν όλο το κεφάλι τους. Γι’ αυτό κυκλοφορούν πολλοί «γλόμποι». Σε αντίθεση με αυτό ορισμένοι αφήνουν μακριά γενειάδα ξεπερνώντας και τις παπαδίστικες. Και βέβαια συχνά βλέπεις άντρες – μικρούς και μεγάλους – με αλογοουρά. Τις παλιές δεκαετίες η εμφανισειακή «επανάσταση» μάκρυνε τα μαλλιά. Με το πέρασμα του χρόνου πιάστηκαν σε αλογοουρά.
Παλιά – ανεξαρτήτως εταιρίας παραγωγής – τα λέγαμε ελβιέλες. Τότε τα αθλητικά παπούτσια τα φορούσαμε πηγαίνοντας για κάποιο σπορ. Τώρα φοριούνται παντού. Και στη δουλειά και σε δεξιώσεις, συχνά με κουστουμάκι! Συμβάλλουν σε αυτό και πολλοί παρουσιαστές στην τηλεόραση…
Το κινητό στο χέρι είναι πλέον εξαιρετικά διαδεδομένο. Παλιά δεν υπήρχε. Σήμερα παρέες κάθονται μαζί ο καθένας και η καθεμία με το κινητό του, δεν μιλούν μεταξύ τους, και διερωτάται κανείς γιατί κάθονται μαζί… Και στον δρόμο νόμιζα ότι πρόκειται για τρελούς που μονολογούν φωναχτά μέχρι που κατάλαβα ότι μιλούν στο κινητό τους που είναι στην τσέπη τους.
Και μία «ακουστική» παρατήρηση. Οι πιο πολλοί/ες ακούνε κάτι – κατά τη γνώμη μου πάντα – αδιάφορα ποπ και ντίσκο. Παλιά, αλλά και μέχρι σήμερα, εμείς οι παλιότεροι ακούγαμε και ακούμε ροκ. Το ροκ των ’60 και ’70, το σπουδαίο και αληθινό ροκ!
Και πολλά άλλα…