Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί κι εγώ όπως  και άλλοι φίλοι τα  πρώτα  μεταπολιτευτικά  χρόνια πέσαμε   με τα μούτρα  στο κυνήγι μιας πιο δίκαιης  κοινωνίας. Κι όπως όλοι οι νέοι, η κοινωνία ή όπως  λέγαμε τότε , το σύστημα,  πιστεύαμε πως ήθελε  ξήλωμα και επανασχεδιασμό.

Και φυσικά    πάντα μα πάντα  όταν επιδιώκεις  να σχεδιάσεις την κοινωνία  το κάνεις θεωρώντας ότι κατέχεις την απόλυτη αλήθεια  και δεν σου περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί ο μέσος πολίτης  να μην  ενδιαφέρεται για τις απόψεις σου.

Παρόλα αυτά  ο ενθουσιασμός  μας ήταν τόσος, που δεν μας πτοούσαν  ούτε τα πενιχρά εκλογικά αποτελέσματα, ούτε οι πόρτες  που έκλειναν συχνά με εκνευρισμό όταν με κάποιο κομματικό έντυπο ανά χείρας Κυριακάτικα  χτυπούσαμε τις πόρτες των νοικοκυραίων.

 Αυτό γινόταν επειδή  η επαναστατική δράση είναι ανατροφοδοτούμενη.  Κάρφωνες το βλέμμα σου κάπου στο μέλλον και   συμμετείχες  σε  εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες, συζητήσεις και  γενικές φοιτητικές συνελεύσεις με μειωμένη προσέλευση, αλλά παρόλα αυτά  ένοιωθες καλά.

Με τον καιρό καταλάβαμε ότι αυτή η επαναστατική γυμναστική δεν αλλάζει τον κόσμο.

Κολλούσες όμως  κομματικά ένσημα και σιγά σιγά ανέβαινες τα σκαλοπάτια  της  ιεραρχίας αν ήσουνα από εκείνους  που το ήθελαν.

Μπορούσες  τότε με τη σειρά σου  να δείχνεις εσύ το στόχο και την κατεύθυνση στους νεότερους  και να τους πείθεις για την σπουδαιότητα των αγώνων που εσύ σχεδίαζες.

Το τραγικό είναι πως  όλη αυτή η ορμή και ο ενθουσιασμός  σπαταλιέται για ενέργειες άνευ ουσίας, όπως όταν μια ομάδα νέων έγραψαν με τα γυμνά τους σώματα  το πολυφορεμένο αισχρό σύνθημα Μητσοτάκη …………………

Τουλάχιστον μετά χαρήκανε την άμμο και τη θάλασσα ή με εργολαβική λογική έφυγαν για άλλο επαναστατικό δρώμενο;  

Το ίδιο σκέφτηκα όταν είδα κάποιους άλλους νεολαίους με κόκκινες σημαίες να πηγαίνουν κατασκήνωση στο  Γράμμο 75  χρόνια περίπου μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου.

Όμως φέρνοντας στο μυαλό μου  την δική μου τη γενιά,  δεν συμφωνώ με τη χυδαιότητα  ή τον τσαμπουκά. Εμείς δεν φωνάζαμε χυδαία συνθήματα   ούτε  επιβάλαμε την άποψή μας με ξύλο. Τουλάχιστον ο χώρος στον οποίο ανήκα εγώ.

Με την έννοια αυτή η κατασκήνωση των γραφικών νέων πάνω στο Γράμμο μόνο θυμηδία προκάλεσε.

Προσωπικά  δεν είμαι κατά των κινητοποιήσεων προκειμένου οι πολίτες  να εκφράζουν την άποψή τους  ή να διαμαρτύρονται για ένα ζήτημα που θεωρούν ότι τους αφορά.

Όταν όμως  η επαναστατική γυμναστική παίρνει μορφές  άλλες όπως όταν εμποδίζεις   τουρίστες να αποβιβαστούν από ένα κρουαζιερόπλοιο επειδή αυτό έρχεται από το Ισραήλ  ή όταν κλείνεις  ένα εμπορικό λιμάνι όπως συνέβη στο Κατάκολο πριν χρονιά , αν θυμάστε, τότε είναι δουλειά του κράτους να προστατεύσει τα αγαθά των άλλων.

Γιατί η εμπορική δραστηριότητα  είναι ένα αγαθό, κι ο τουρισμός επίσης. Και η ακύρωση τους  βλάπτει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Λυπάμαι γιατί έχει χαθεί το μετρό εδώ και χρόνια. Η επαναστατική γυμναστική είναι μια μορφή πολιτικού τικ Τοκ.  Πουλάει επειδή μπορεί να προβληθεί γρηγορά

Και όπως πάντα οι ελάχιστοι που επιδίδονται σε αυτήν αισθάνονται μια ηδονή που λειτουργεί σαν καύσιμο για την επόμενη παράσταση.

Μέχρι η ζωή να τους δείξει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να υποστηρίξεις τις απόψεις σου.

ΥΓ  Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εχθρούς των Ισραηλινών πολίτων έχουν γραφτεί συνδρομητές  σε εφημερίδες όπως η Haaretz του Ισραήλ,  για να δούνε τι λέει η αντιπολίτευση.  Ίσως  να σκεφτόντουσαν πιο σφαιρικά  και διεισδυτικά. Αλλά τότε  τι σοι επαναστατική γυμναστική θα ήταν.

Σχόλιο στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ