Η άποψη του Ουμπέρτο Έκο πως ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις έχει φυσικά εδώ και χρόνια αποδειχθεί πως δεν ισχύει.. Και επειδή «good news no news», όπως λένε οι αγγλοσάξονες, οι ειδήσεις που έχει ο Αύγουστος και γενικά όλο το καλοκαίρι, είναι δυσάρεστες έως τραγικές.
Είναι περίεργο πως όλοι περιμένουμε το καλοκαίρι με λαχτάρα, και προγραμματίζουμε τις διακοπές μας, τα μπάνια μας την ξεκούρασή μας. Όμως κανένα καλοκαίρι δεν περνά ανέφελο, καθώς οι πυρκαγιές έχουν γίνει κανονικότητα, τα αυξημένα τροχαία δυστυχήματα, επίσης, αλλά και κατά περίεργο τρόπο κάποιοι δικοί μας, συγγενείς ή φίλοι άνθρωποι κάτι παθαίνουν…
Μα πάνω απ΄όλα, καταστρέφουμε κάθε τέτοια εποχή όλο και περισσότερο το σπίτι που μας χάρισε το Σύμπαν για να ζούμε...
Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, τόσο στο εθνικό, όσο και στο διεθνές πεδίο η εικόνα είναι δυστοπική.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, και δεκάδες άμαχοι καθημερινά σκοτώνονται, ενώ παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του Τραμπ, τα πράγματα εκεί δεν δείχνουν να εκτονώνονται. Αντιθέτως, μοιάζουν να γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα. Ο Πούτιν συνεχίζει ακάθεκτος να δολοφονεί και ήδη ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι στέλνει δύο πυρηνικά υποβρύχια κοντά στη Ρωσία.
Στη Γάζα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, εικόνες σκελετωμένων σωμάτων σε σκηνές, κόσμος που σκάβει με τα χέρια για λίγο νερό ή λίγη τροφή. Πολλοί μιλούν για μια γενοκτονία σε εξέλιξη, μεταξύ τους και πολλοί ισραηλινοί διανοούμενοι, όπως τελευταία ο Ισραηλινός συγγραφέας και ακτιβιστής για την ειρήνη David Grossman, ο οποίος σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica, εξέφρασε βαθιά συναισθηματική φόρτιση, λέγοντας ότι πλέον με «ραγισμένη καρδιά», αισθάνεται υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει τον όρο γενοκτονία, μετά τις εικόνες που έχει δει και τις μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν επί τόπου.
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή οι τελευταίες εικόνες που εξελίχθηκαν στη Βουλή προκαλούν θλίψη και ανησυχία για όσους παραμένουν πιστοί στις δημοκρατικές αρχές και δεν τις κάνουν «λάστιχο» κατά πως βολεύει…
Είναι πραγματικά απογοητευτικό το πως ερμηνεύει η κυβερνητική πλευρά και κάποιοι προπαγανδιστές της την συμπεριφορά της στη Βουλή κατά τη συζήτηση και ψηφοφορία τους αιτήματος για προανακριτική για ένα σκάνδαλο- αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ - που κανείς δεν αρνείται. Που, όμως, παρά τις διακηρύξεις της η κυβέρνηση επιχειρεί συμψηφισμό για να αποφύγει το κόστος.
Το κόστος ωστόσο, το πληρώνει ολόκληρο το δημοκρατικό μας σύστημα, καθώς αυτοαπαξιώνεται, στέλνει τους πολίτες απογοητευμένους στα σπίτια τους και πολλούς από αυτούς να αναζητούν διέξοδο σε διάφορους αγύρτες, εχθρούς της δημοκρατίας.
Ωστόσο, φαίνεται πως οι πολιτικοί μας ταγοί, επιμένουν να μην βλέπουν μπροστά από τη μύτη τους και να μην συνειδητοποιούν ότι κόβουν το κλωνάρι πάνω στο οποίο κάθονται…
Άκουσα στα δελτία ειδήσεων για την μητέρα αυτή που πέταξε στη θάλασσα το μισοπεθαμένο κοριτσάκι της... Κάποιοι την αποκάλεσαν «Μήδεια». Ακούγοντας κάποιες λεπτομέριες για τη ζωή της, όπως τις μετέδιδαν τα ρεπορταζ, σκέφτηκα πόσο δυστυχισμένη πρέπει να είναι - μια πρόσφυγας ή παράτυπη μετανάστρια,- η οποία κακοποιήθηκε από τον συζυγό της και έπρεπε να επιβιώσει, χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαιώματα σε μια ξένη χώρα, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα... και έπρεπε να διαχιριστεί ένα ατύχημα που συνέβη στο παιδί της... Επέλεξε τον χειρότερο τρόπο...
… και το δυστοπικό αυτό περιβάλλον ολοκληρώθηκε με τον αυτοπυρπολισμό μιας σεμνής δημοσιογράφου, της Αύρας Γρηγορίου, που άφησε ένα σημείωμα που έγραφε: «Δεν είχα ούτε να φάω»…Δεν την γνώριζα, καθώς δεν έτυχε να εργαστούμε μαζί, ούτε ανήκε στους γνωστούς «αστέρες» που βλέπουμε καθημερινά.
«Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…», όπως σημειώνει στην συγκλονιστική ανάρτησή του, ο συνάδελφος και φίλος Γιάννης Παντελάκης
Το χειρότερο απ΄όλα είναι πως αρχίσαμε να συνειθίζουμε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον.... Το θεωρούμε πια μια κανονικότητα.