Πριν από μερικές εβδομάδες, 58 προσωπικότητες του κεντρο-αριστερού χώρου συνυπέγραψαν ένα κείμενο που είχε τη μορφή της Διακήρυξης/ πρόσκλησης σε διάλογο με στόχο την ανασυγκρότηση της κεντρο-αριστεράς.
Πέρα και πάνω από τις επιμέρους απόψεις που διατυπώθηκαν, γεγονός είναι ότι η κίνηση των 58 πέτυχε να ανοίξει μια συζήτηση γύρω από τις βασικές πολιτικές και οργανωτικές παραμέτρους ενός τέτοιου εγχειρήματος, μέσα σ ένα περιβάλλον εξαιρετικά αντίξοο λόγω της κρίσης.
Η συζήτηση λοιπόν άνοιξε. Για να τη συνεχίσουμε, μ ένα τρόπο συντεταγμένο και παραγωγικό, θα πρέπει να βάλουμε τα πράγματα-κυρίως τα ερωτήματα- σε μια σειρά, αντί να σπεύδουμε να διατυπώνουμε αφορισμούς και πρόωρα συμπεράσματα.
Το πρώτο ερώτημα δεν μπορεί να είναι «ποιος και γιατί» υπέγραψε ή «ποιος και γιατί υποστήριξε» την κίνηση των 58.
Η αναγωγή της συζήτησης σε «δίκη προθέσεων» του ενός ή του άλλου δεν είναι συζήτηση για την κεντρο-αριστερά. Είναι ανακύκλωση παθογενειών που οδηγεί στη διάλυση και όχι στην ανασυγκρότηση του χώρου.
Αν η υπόθεση μας ενδιαφέρει, οφείλουμε να απαντήσουμε πρώτα απ όλα στο ερώτημα «εάν χρειάζεται η ανασυγκρότηση της κεντρο-αριστεράς», αν ναι, «γιατί» και μετά να συζητήσουμε για τις προϋποθέσεις. Μ αυτή τη σειρά κι όχι ανάποδα, εάν θέλουμε να είμαστε εποικοδομητικοί κεντρο-αριστεροί.
Η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της κεντρο-αριστεράς είναι κυρίως πολιτική και δευτερευόντως αριθμητική. Δεν υπαγορεύεται αλλά διευκολύνεται από την εκλογική και δημοσκοπική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, διότι, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα μερικών, αίρει την καχυποψία της ηγεμονίας της κίνησης και του χώρου.
Στόχος της ανασυγκρότησης της κεντρο-αριστεράς δεν είναι η «συγκόλληση» του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜ.ΑΡ και των άλλων κινήσεων. Στόχος είναι ένας οριζόντιος και κάθετος διάλογος, που θα περιλαμβάνει το εντοπισμό και την υπέρβαση χρόνιων παθογενειών και την διατύπωση προτάσεων για ένα προοδευτικό και αξιόπιστο σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας. Γιατί η ανασυγκρότηση της κεντρο-αριστεράς δεν είναι αυτοσκοπός ούτε αναγκαιότητα των κομμάτων, των κινήσεων και των προσώπων που κινούνται στο χώρο. Είναι αναγκαιότητα της χώρας.
Γιατί η χώρα δεν χρειάζεται απλώς «να υπερβεί το Μνημόνιο» ή «να απαλλαγεί από την τρόικα», σύμφωνα με το νέο αριστερό και δεξιό λαϊκισμό. Η χώρα χρειάζεται πρωτίστως να υπερβεί τις θεμελιώδεις στρεβλώσεις, θεσμικές, πολιτικές, οικονομικές, που την οδήγησαν το 2009 στη χρεοκοπία.
Γιατί η χώρα δεν θα υπερβεί ποτέ τις στρεβλώσεις αυτές , εάν πιαστεί ξανά στα δόκανα ενός «παλιού τύπου» δικομματισμού, λαϊκιστικού και δημαγωγικού, όπως τον βλέπουμε να εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες.
Γιατί η υπέρβαση των στρεβλώσεων αυτών είναι ζωτικής σημασίας προϋπόθεση όχι μόνο για να βγούμε από το Μνημόνιο αλλά και για να μπορέσουμε να «υπάρξουμε» ως κανονική χώρα στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον, το οποίο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για επιστροφή στις λογικές και τις πρακτικές του χθες.
Για να μπορέσουμε να συμβάλουμε, να συμμετάσχουμε ισότιμα στη διαμόρφωση αυτού του νέου περιβάλλοντος, βασικός πυλώνας του οποίου ήταν ιστορικά και παραμένει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Γιατί η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Μόνο που δεν αλλάζει μέσα από τη «στείρα καταγγελία», ούτε μέσα από «μισές αλήθειες» για αλληλεγγύη και δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις.
Αυτή είναι η συζήτηση που χρειάζεται ΣΗΜΕΡΑ, όχι ΑΥΡΙΟ, η χώρα κι αυτή τη συζήτηση έχουμε υποχρέωση να κάνουμε όσοι δηλώνουμε ότι ανήκουμε στην κεντρο-αριστερά.
Θα την κάνουμε ή θα ανακυκλώνουμε παθογένειες συζητώντας «ποιος και γιατί» στηρίζει ή υπονομεύει την πρωτοβουλία;