Η αγωγή του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των «Νέων» και του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου προσφέρεται για μια πολιτική ανάγνωση, πέραν των νομικών θεμάτων. Στο κείμενο αυτό αποτυπώνεται η κοσμοαντίληψη του Τσίπρα για το πώς δρουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι καθώς και το ποιους στόχους εξυπηρετούν. Μπορούμε να συμπυκνώσουμε αυτή την αντίληψη σε τρία σημεία.
Σημείο πρώτο, ο δημοσιογράφος. Σύμφωνα με όσα αναγράφονται στην αγωγή, όσα έγραψε ο δημοσιογράφος «αποτελούν αποκύημα της νοσηρής και ευρηματικής σε διαστροφές της αλήθειας φαντασίας του». Παράλληλα, «ενήργησε με υπερχειλή δόλο, προκειμένου να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα (μικρο)πολιτικά και (αλλότρια) κομματικά συμφέροντα». Ολα αυτά, «στο πλαίσιο της συντονισμένης προσπάθειας αυτού και του εργοδότη του να κατασκευάσουν "ειδήσεις", που συνδέουν άμεσα εμένα ως πρώην πρωθυπουργό, νυν αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και εν δυνάμει νέο πρωθυπουργό της χώρας με τη διαπλοκή».Σημείο δεύτερο, το Μέσο. Σύμφωνα με το κείμενο της αγωγής, όλα αυτά σχεδιάστηκαν σε «εκτέλεση ειλημμένων εντολών, με ιδιαίτερο ζήλο, προς ικανοποίηση των εντολέων του επί θυσία της αλήθειας». Το ερμηνευτικό σχήμα είναι σαφές. Η ιδιοκτησία του Μέσου δίνει εντολές, ο δημοσιογράφος υπακούει τυφλά, με δόλο, προκειμένου να τρωθεί ο εν δυνάμει νέος πρωθυπουργός της χώρας. Αραγε, τα οργάνωσαν όλα αυτά μόνοι τους ή είχαν και συνενόχους; Εδώ, πλησιάζουμε στο τρίτο σημείο.
Σημείο τρίτο, ο Μητσοτάκης. Το κείμενο της αγωγής είναι σαφές, περιλαμβάνοντας αυτούσια προγενέστερη δήλωση Τσίπρα. Ολα αυτά οργανώθηκαν, δεδομένου ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει τη λάσπη για να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια στιγμή που αισθάνεται στριμωγμένος». Μάλιστα, στο έγγραφο επισημαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι καινοφανές, δεδομένου ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιογραφικά πιστόλια αναλαμβάνουν για λογαριασμό του δολοφονίες χαρακτήρα με fake news». Ξύλινος λόγος, αναπόδεικτος.
Το παζλ έχει συμπληρωθεί. Ο Μητσοτάκης είναι στριμωγμένος, θέλει να αλλάξει ατζέντα, δίνει εντολή στην ιδιοκτησία του Μέσου να λασπολογήσει εναντίον του Τσίπρα και η ιδιοκτησία μεταβιβάζει την εντολή στον δόλιο δημοσιογράφο, που επιστρατεύει τη «νοσηρή και ευρηματική σε διαστροφές της αλήθειας φαντασία του» προκειμένου να ξεστριμωχτεί ο Μητσοτάκης από «την καταστροφική διαχείριση της πανδημίας, την καθημερινή εκατόμβη νεκρών και την πρωτοφανή έλλειψη ενσυναίσθησης του δράματος των πολιτών».Το ερμηνευτικό σχήμα είναι σαφές. Οι εχθροί, που είναι το αντίπαλο κόμμα, τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι, συνωμοτούν για να πλήξουν τον ηγέτη. Πόσο μακριά βρίσκεται αυτό το μοτίβο από τις δηλώσεις του Τραμπ ότι τα Μέσα και οι δημοσιογράφοι είναι «εχθροί του λαού» επειδή διαρκώς συνωμοτούν με το «κατεστημένο της Ουάσιγκτον»; Πόσο διαφέρει από την πρακτική του Μαδούρο, ινδάλματος του Τσίπρα, που σε κάθε ομιλία του κατακεραύνωνε το CNN και άλλα μέσα ως αρμούς διεθνούς συνωμοσίας εναντίον του; Πόσο διαφέρει από την πρακτική του Ερντογάν που διαρκώς επιτίθεται στους δημοσιογράφους που του ασκούν κριτική κατηγορώντας τους ως πράκτορες ξένων δυνάμεων;
Συνήθως, τα λαϊκιστικά κόμματα, και όχι μόνο, έχουν μια περίπλοκη σχέση με τα μέσα ενημέρωσης. Είναι ταυτόχρονα εχθροί και φίλοι (frenemies). Με την αγωγή του ο Τσίπρας, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρασαν στην αντίπερα όχθη, εκείνη της αντιδημοκρατίας και του αυταρχισμού.
Πηγή: www.tanea.gr