Ο πολύς κόσμος είναι εξαγριωμένος με την τρόικα, τα «μέτρα», τα «χαράτσια», τις χωρίς τέλος «ρυθμίσεις». Αλλά και με τις συνεχείς καθυστερήσεις για την αναδιοργάνωση του Δημοσίου. Ο πρώτος υπεύθυνος γι’ αυτό, είναι ο κ. Μανιτάκης. Και μαζί του όσοι τον στηρίζουν στις μάχες χαρακωμάτων που δίνει, με αποτέλεσμα απανωτές θυσίες, την ανεργία, την καθυστερούμενη συνεχώς ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πώς και γιατί η φοροαποφυγή και φοροκλοπή καλά κρατούν και γιατί και πώς οι «επίορκοι» δημόσιοι υπάλληλοι, καταδικασμένοι και μη, παραμένουν δημόσιοι υπάλληλοι. Και γιατί όσοι βολεύτηκαν στο Δημόσιο σε θέσεις χωρίς αντίκρισμα και λόγο ύπαρξης, δεν πάνε να δουλέψουν εκεί που το Δημόσιο δεν έχει ανθρώπους, δηλαδή σε πιο χρήσιμες υπηρεσίες.
Το κόστος των επίορκων και των άλλων, είναι τεράστιο για το κοινωνικό σύνολο. Κάθε επίορκος κόβει ένα κομμάτι από τον μισθό ή τη σύνταξη όλων των άλλων. Είναι προφανές ότι αυτό το μαθηματικά απλό, δεν απασχολεί τους υπεύθυνους που δίνουν τις «σκληρές μάχες» με την τρόικα. Αυτό και αρκετά άλλα, όπως τόσες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν και δεν γίνονται. Ένας από αυτούς τους υπεύθυνους είναι ο Μανιτάκης. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι υπάλληλοι που έχουν καταδικαστεί από τα δικαστήρια και βρίσκονται στον Κορυδαλλό, να εισπράττουν τουλάχιστον τον μισό μισθό τους.
Φταίνε, μας λένε, τα πειθαρχικά συμβούλια-φαντάσματα που δεν συνεδριάζουν, διότι οι δικαστικοί που πρέπει να μετέχουν σε αυτά δεν το δέχονται επειδή δεν είναι ικανοποιημένοι από τον μισθό τους και επειδή όλοι οι άλλοι κάνουν ό,τι μπορούν, αδρανώντας, για να κερδίσουν ένα χρόνο που χάνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό δεν είναι παράπτωμα; Και δεν το έχει πια εμπεδώσει αυτό η υπεύθυνη πολιτική εξουσία; Είναι σαφές ότι φοβάται να αντιμετωπίσει ένα θέμα που κοστίζει σε ψήφους. Αν δεν την κυριαρχούσε αυτός ο φόβος, θα είχε αλλάξει ξανά τις νόμιμες διαδικασίες, ώστε να μην μας εξευτελίζει επιπλέον ο κάθε Τόμσεν ρωτώντας «Τι κάνατε με τους επίορκους;» και να μην έχουμε άλλη απάντηση από το «Παρακολουθούμε το θέμα και είναι μια χαρά». Δώστε μας μια ακόμα προθεσμία… Συχνά μας τη δίνουν. Δεν είναι αυτοί οι χρηματοδότες των καθυστερήσεων. Εμείς πληρώνουμε τοπ κόστος τους.
Δεν ανήκω σε εκείνους που απλουστεύοντας τα πάντα και χωρίς να υπολογίζουν άμεσες και μεσοπρόθεσμες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, προτείνουν επίμονα έως και διακόσιες χιλιάδες απολύσεις. Αλλά ποιος μπορεί να αποδείξει ότι και οι εξακόσιες χιλιάδες υπάλληλοι του Δημοσίου είναι όλοι χρήσιμοι και απαραίτητοι; Και ποιος δεν καταλαβαίνει, από την άλλη μεριά, ότι είναι πολύ πονηρή η καλλιέργεια της εκδικητικής άποψης που συνδέει άμεσα τον αριθμό των ανέργων του ιδιωτικού τομέα με τους «χαραμοφάηδες» του Δημοσίου, που -όλοι το ζούμε, τόσο συχνά, σε τόσες υπηρεσίες- εξαγριώνουν τους «υποτελείς πολίτες» και προσφέρουν επιχειρήματα σε βάρος όλων τους;
Συμπέρασμα: Το «όχι απολύσεις» μοιάζει προοδευτικό, αλλά είναι αυτοκτονικό. Το «μαζικές απολύσεις εδώ και τώρα» μοιάζει φιλελεύθερο, αλλά έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Όσο και η άρνηση των υπευθύνων να αντιμετωπίσουν γρήγορα και αποφασιστικά το θέμα. Αμάν!