Extend (παράταση του μνημονίου) ή amend (τροποποίηση του μνημονίου). Η Ελλάδα διαφώνησε, όπως ελέχθη, με τη λέξη extend και η Γερμανία μαζί με άλλες χώρες με τη λέξη amend. Έτσι δεν υπήρξε συμφωνία και κοινό ανακοινωθέν στο Eurogroup της Τετάρτης.
Όπως και να ειπωθεί όμως, τελικά θα πρόκειται είτε για παράταση του ισχύοντος είτε για νέο μνημόνιο. Κανονικό και με το νόμο, με δεσμεύσεις για νέα μέτρα, ποσοτικούς στόχους και έλεγχο της προόδου και των αποτελεσμάτων από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ μέσω τεχνικών κλιμακίων εντός ή εκτός Ελλάδας και ας μην ονομάζονται αυτά στο εξής τρόικα. Προσδοκίες και ευσεβείς πόθοι προσγειώνονται έτσι τώρα γρήγορα και άτσαλα στο σκληρό πεδίο της πραγματικότητας. Εκεί όπου συγκρούονται και τσαλακώνονται επιθυμίες και ενδεχομένως ευγενείς προθέσεις με τις αμείλικτες και ψυχρά υπολογιστικές σχέσεις μεταξύ των κρατών και με τον καταναγκασμό που υπαγορεύεται από τους συσχετισμούς δυνάμεων της κάθε πολιτικοοικονομικής συγκυρίας. Καλές οι “ανάσες αξιοπρέπειας” και οι πατριωτικές εξάρσεις, αλλά δυστυχώς τα δεδομένα τα θέτουν κυρίως άλλοι, οι οποίοι συμβαίνει να έχουν και τα λεφτά, τα οποία χρειάζεσαι και με τους οποίους πρέπει να συνεννοηθείς. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς… Να θυμηθούμε λίγο πως ήδη από το 2010 δύο πρωθυπουργοί βρέθηκαν επίσης ενώπιον αμείλικτων διλημμάτων και δύσκολων αποφάσεων, ενώ είχαν εκλεγεί με άλλη πολιτική ατζέντα παροχών και “σωστών συνταγών”. Ο Γ. Παπανδρέου (44% πήρε στις εκλογές του 2009) με το “λεφτά υπάρχουν” και ο Αντ. Σαμαράς με τα Ζάππεια. Αναγκάστηκαν και οι δύο να πραγματοποιήσουν οβιδιακές μεταστροφές και να πληρώσουν μεγάλο πολιτικό κόστος. Ήθελε άραγε κανείς τους να ταυτιστεί τόσο αρνητικά με τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια; Δεν νομίζω.