«Η πιο χυδαία κυβέρνηση που πέρασε από την χώρα». «το πιο άθλιο πολιτικό προσωπικό που πάτησε το πόδι του στην Βουλή». «τα πιο ανήθικα υποκείμενα που απέκτησαν ποτέ εξουσία». «στην ίδια πολιτική ομάδα με την Χρυσή Αυγή». «Φασίστες». «Αλήτες». «όνειδος για την Δημοκρατία». «Ανένδοτος μέχρι τέλους»…

Όσον αφορά την κριτική στη σημερινή κυβέρνηση, αυτήν την ακραία και διχαστική φρασεολογία συναντώ όλο και πιο συχνά να εκφέρεται από παλιούς συνοδοιπόρους στο κέντρο και την ανανεωτική αριστερά. Αναρωτιέμαι πού οφείλεται αυτή η υποταγή άνευ όρων στον πιο ακραίο κομματισμό, από εκπροσώπους μιας σχολής σκέψης που ανέκαθεν αναζητούσε ευρύτερες συναινέσεις και πρόκρινε το εθνικό επί του κομματικού συμφέροντος.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μια μέτρια κυβέρνηση. Είναι ψευδολόγα, πρόχειρη, λαϊκιστική, διαπλεκόμενη, παρεοκρατική. όπως ήταν όλες όσες πέρασαν από αυτόν τον τόπο. Συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υποστηρίξαμε, στελεχώσαμε και υπηρετήσαμε ως «εκσυγχρονιστικός», «μεταρρυθμιστικός» κ.λπ χώρος. Κι όμως, αν λάβει κανείς υπόψη της τις ανθρωπολογικές και ιδεολογικοπολιτικές της αποσκευές, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πως τα πάνε πολύ καλύτερα του αναμενομένου -και πολύ καλύτερα από πολλούς προκατόχους τους. Η ζωή θέλησε να είναι η αρχόσχολη, αμόρφωτη και ηδονιστική ελληνική αριστερά που θα χαράξει τον ελληνικό δρόμο προς τον νεοφιλελευθερισμό. Μπορούμε να κάνουμε πολλά καλαμπούρια με αυτό. Οφείλουμε όμως να σεβόμαστε τουλάχιστο πόση αυτοακύρωση και πόσο κυνισμό απαιτεί αυτό το εγχείρημα από τους κυβερνώντες. Και να τους βγάζουμε το καπέλο για όσα κατόρθωσαν έως σήμερα.

Είναι εθνική επιταγή να βγει το Πρόγραμμα ενίσχυσης της χώρας από τους θεσμούς. Η κυβέρνηση, τρεκλίζοντας μεν, βαδίζει πάντως στο σωστό δρόμο. Αλλά έρχονται τα δυσκολότερα. Ο κόμπος βρίσκεται στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, που θα σηματοδοτήσει μιαν απαραίτητη -αλλά οδυνηρή- ραγδαία μεταφορά πόρων από τον κόσμο της εργασίας προς το κεφάλαιο. Έτσι που τα καταφέραμε, μόνο έτσι θα κινηθεί ξανά ο μηχανισμός κέρδη-απασχόληση-ανάπτυξη.

Σήμερα χρειαζόμαστε εθνική ενότητα, όχι διχασμό. Χρειαζόμαστε θετική διάθεση προς μια κυβέρνηση που εκούσα άκουσα, ακολουθεί τον σωστό μνημονιακό δρόμο.

Κατά καιρούς υπήρξαν στη χώρα μας μεγάλες παρατάξεις που εκμηδενίστηκαν από τα λάθη τους και την ιστορική εξέλιξη. Οι σημερινοί «αντιτσιπρικοί» κεντροαριστεροί μου θυμίζουν τους αντικομμουνιστές αυθεντικούς δεξιούς μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Έβλεπαν στο ΠΑΣΟΚ τον δούρειο ίππο του ΕΑΜ και της Σοβιετικής Ένωσης. Κλαυθμήριζαν για πραγματικές και ανύπαρκτες «κατάντιες». Ανήκαν κι αυτοί σε μια μεγάλη παράταξη, που είχε προσφέρει στη χώρα τα μέγιστα. Αλλά η ιστορία τους είχε στρέψει την πλάτη. Δικαίως, αδίκως, δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι, κι αν ανήκεις στους ηττημένους και στα απόνερα της ιστορίας, να συνεχίσεις ως το τέλος να είσαι εθνικά χρήσιμος -ή τουλάχιστο να αποφύγεις μιαν πολύ συνηθισμένη γραφικότητα.