Πολλές φορές έχουμε διαβάσει πως οι σημερινές δημοκρατίες έχουν μετατραπεί σε πρωθυπουργοκεντρικά μοντέλα, στα οποία όλη η εξουσία συγκεντρώνεται στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας (πρωθυπουργοί ή πρόεδροι) και τα κοινοβούλια ως φορείς της νομοθετικής εξουσίας, αποδυναμώνονται σε καθημερινή βάση. Αυτό σημαίνει πως οι βουλευτές της εκάστοτε κυβερνώσας παράταξης καλούνται μόνο να ψηφίζουν, υπάκουα, αποφάσεις στη διαμόρφωση των οποίων ελάχιστη ή μηδαμινή συμμετοχή έχουν. Αυτό όμως που ζήσαμε με την πρόταση της αντιπολίτευσης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕ, ξεφεύγει και από αυτά τα δεδομένα. Εδώ πλέον οι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης δεν υποχρεώθηκαν να ψηφίσουν πράγματα για τα οποία ίσως διαφωνούν, αλλά να απεμπολήσουν το δικαίωμα να ψηφίζουν εν γένει. Η κυβέρνηση «απαγόρευσε στους βουλευτές της να μετάσχουν αυτοπροσώπως και κατά συνείδηση στη μυστική ψηφοφορία και τους έθεσε υπό ασφυκτικό έλεγχο ευτελίζοντας τον θεσμικό ρόλο του βουλευτή της συμπολίτευσης», έγραψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η εκ μέρους του στη συνέχεια παράθεση λεπτομερειών για την παραβίαση συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής, απλώς ξεγυμνώνει εντελώς αυτές τις μεθοδεύσεις.
Στις δεκαετίες του 1970 και 1980 η νεοφιλελεύθερη σκέψη έθεσε το δίλημμα «ελευθερία η δημοκρατία». Στη λεγόμενη legal Democracy του ο Friedrich Hayek (The Road to Serfdom, London: Routledge and Kegan Paul, 1974) τασσόταν ανεπιφύλακτα υπέρ της «ελευθερίας». Για τον Χάγιεκ η δημοκρατία είναι απλά ένα μέσο για τη διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου, που είναι η ελευθερία. Επειδή όμως αυτή η δημοκρατία είναι στα χέρια του κράτους, οι ελευθερίες απειλούνται. Οι μόνοι θεσμοί του κράτους που αξίζουν να υποστηριχτούν, είναι αυτοί που εγγυώνται τις ανεμπόδιστες ανταγωνιστικές σχέσεις. Το κράτος δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι ένα εργαλείο ισότητας, αλλά μόνον υπηρεσία προστασίας ενάντια στη βία, την κλοπή και την αθέτηση συμβολαίων. Οποιαδήποτε προσπάθεια ρύθμισης της ζωής των ατόμων είναι κατ’ ανάγκη καταπιεστική, όποιες και να είναι οι προθέσεις. Κοινωνικοί στόχοι υπάρχουν μόνον αν συμπίπτουν με τους ατομικούς. Αποκλείοντας την οικονομία από το χώρο της πολιτικής ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί στην υποτίμηση τριών πυλώνων της δημοκρατίας, οι οποίοι είναι η συναίνεση, η συμμετοχή και η κοινωνική προστασία. Σήμερα θα ήμασταν τυχεροί, αν ακόμα συζητούσαμε αυτό το ζήτημα.
Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι καν το μεγάλο κράτος, αλλά η πολιτική που δεν ελέγχεται από την εκτελεστική εξουσία και όσους ισχυρούς την στηρίζουν, γιατί επωφελούνται απ’ αυτήν. Σήμερα το ερώτημα δεν είναι «φιλελευθερισμός ή δημοκρατία», αλλά το αν γενικά μας χρειάζεται η δημοκρατία, η οποία είναι «αργή» στη λήψη των αποφάσεων και έτσι δεν επιτρέπει την κυβερνητική αποτελεσματικότητα, η οποία είναι το μείζον. Η επιτάχυνση του τεχνοκαπιταλισμού πάνω απ’ όλα. Οι μεθοδεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της διοίκησης Τραμπ, δείχνουν πως οι κυβερνώσες οικονομικές και πολιτικές ελίτ δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε για τον φιλελευθερισμό, ούτε για τις δημοκρατίες. Μόνο τα πράγματα να γίνονται γρήγορα και όπως «μας βολεύουν».
Πηγή: www.tanea.gr