Πάει να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός. Να ξεχαστούμε οι αδαείς και πάλι. Πολύς λόγος για τα ΕΠΑΛ, την κορωνίδα τών γκουλάγκ τα οποία στη χώρα μας λέμε σχολεία. Φρονηματισμού άλλωστε οι επιδιώξεις τών ύστατα ενδιαφερομένων. Έως να πρόκειται για το ΝΕΠΑΛ και την Κατμαντού. Κείνται αλλού.
Κείνται αλλού τα σχολειά μας. Στην εξωτική περιφέρεια του άφατου, του σχεδόν ταμπού. Ξαφνιασμένοι πολίτες και δημόσιοι σχολιαστές στην κατεξοχήν βιαιότερη κοινωνία τής σημερινής Δύσης, την ελληνική. Συννεφοπεπτωκότες ανεύθυνοι όπως στην περίπτωση της παιδικής κακοποίησης, κρυφό ταλέντο τής αξιακά υπέρτερης ημέτερης χώρας.
Θα στραφούν όλα εκ νέου στα ψιλά γράμματα. Γιατί ψιλά γράμματα από εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, βλ. και την οίκοι αρθρογραφία μας, οι επώδυνες διαπιστώσεις για την ιδρυματική γενικώς και ειδικώς φύση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας ελληνικής εκπαίδευσης, πτυχή της οποίας και η χυδαία, ομόθυμη όμως στους χώρους συνδικαλιστών κομμάτων, φορέων και πάσης φύσεως επαϊόντων μετατροπή κάποτε των ΤΕΕ σε ΕΠΑΛ. Δηλαδή η αναγωγή τής μη γενικής/θεωρητικής εκπαίδευσης στο απόλυτο τίποτα. Ούτε τεχνική/τεχνολογική ούτε επαγγελματική εκπαίδευση. Φτηνά αποθετήρια μαθητών (όπως εξάλλου και τα γυμνάσια), χρήσιμα για να διατηρούν και να επεκτείνουν το όραμα του καθηγητιλικιού, της εισόδου στη μόνιμη επισφάλεια του δημοσίου, σε παντοειδείς ειδικότητες, που καταδικάζονται στην ανεργία λόγω της οιονεί αγοράς που έχουμε στην Ελλάδα. Οιονεί αγορά, οιονεί εκπαίδευση, οιονεί ισότητα, οιονεί δημοκρατία. Να την γιορτάσουμε ξανά σε δυόμιση τρεις βδομάδες! Να την χαρούμε.
Εκπαίδευση: Πανελλαδικές να γίνονται, παρελάσεις και αρχαία να διδάσκονται. Μας αρκεί. Είτε πρόκειται για τη σύνολη απέλλα τών πολιτών της χώρας, είτε για τη Βανδέα τών «λειτουργών» μας της εκπαίδευσης ή για την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, που λαϊκίζει προφανώς διενεργώντας απρογραμμάτιστα προσλήψεις –εκλογές γαρ έρχονται— και προτάσσει τη ρομφαία τής αξιολόγησης αποϊδεολογικοποιώντας την σε ενέργειες του know us better αντί για την εισαγωγή μετρήσιμων δεικτών αποτίμησης του εκπαιδευτικού «έργου».
Και τι έργο πράγματι! Μια εκπαίδευση που από το δημοτικό είναι στραμμένη στην αέναη διδασκαλία τής ανώφελης γραμματικής (που και η ίδια όπως διδάσκεται ελέω Μπαμπινιώτη ούτε γραμματική είναι αλλά νεοκαθαρεύουσα της χειρίστης ανεπιστημονικής ποιότητας), που διδάσκει το περίπου και τη γλωσσική καταγραφή αντί να προωθεί τη μαθηματική ακρίβεια μέσω της κοινής παγκόσμιας μαθηματικής γλώσσας και του θετικισμού, που διατηρεί το πανευρωπαϊκό προνόμιο της μελέτης στο σπίτι, όταν παγκοσμίως το πρότυπο είναι η μάθηση εντός του σχολικού ωραρίου —για να μη μιλήσει κανείς για το «άγραφο» σχολείο στο οποίο κανείς και καμιά δε γράφει, αφού όλα είναι γραμματική και ορθογραφία, να μην αναφερθεί στο κοινωνικό αλαλούμ να μην μπορούν ακόμη και πτυχιούχοι ΑΕΙ γονείς να συνδράμουν τα μικρά τους παιδιά στη βλοσυρή και ανερμάτιστη γραμματική κατά την εκτέλεση της «μελέτης στο σπίτι» ή της αριθμητικής τού μπακάλη με σχέδια και βελάκια αντί για αριθμητικά σύμβολα, για να αποσιωπήσει τον αναχρονισμό της γλωσσαμυντορικής και εθνοπερήφανης εμμονής που είναι αντίνομη της πραγματικότητας, αυτής ενός σχολείου του οποίου ένα μεγάλο και ολοένα αυξανόμενο ποσοστό μαθητών/μαθητριών έχουν γονείς ομιλητές άλλων γλωσσών, αν δεν είναι και τα ίδια τα παιδιά ομιλητές τής ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας.
Για την πνευματική τραγωδία τής εδώ και δυόμιση δεκαετίες επανεισαγωγής τών αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο ελληνικό γυμνάσιο δε θα επεκταθούμε. Είναι φως φανάρι και για αυτό έχουμε εξαντλήσει τις αντοχές των αναγνωστών της Μεταρρύθμισης χρόνια τώρα. Ένα ερώτημα μόνο στην ισχυρή πλειονότητα των υποστηρικτών των αρχαίων (ως εν υπνώσει γλώσσας! Και όχι ως νεκρής και φυσικότατα ξένης προς κάθε γηγενή ή μη ομιλητή της κοινής μας γλώσσας): σε ποια μέρη και τοποθεσίες τού σημερινού (πραγματικού και υφισταμένου) κόσμου δεν κατρακυλά η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών; Σε ποια τμήματα φιλολογίας τής ημετέρας (για τα λοιπά των Φιλοσοφικών ουδείς λόγος) οι φοιτητές/τριες αποκτούν το «Πτυχίο» εξεταζόμενοι κατ’ ουσίαν στο πρωτότυπο; Ποιο είναι το επίπεδο γλωσσικής εγγράμματης επάρκειας της ομιλούμενης γλώσσας όσων διδάσκουμε «φιλολογικά»;
Εκλογές έρχονται στη χώρα τής βίας. Κανένα κόμμα, πολιτικός φορέας, πνευματικός σύλλογος, συνδικαλιστική συγκρότηση δεν ενδιαφέρεται για τα παραπάνω και τη δωδεκάχρονη φυλάκιση των παιδιών της χώρας μας. Σε κανένα πρόγραμμα ή έστω πομφόλυγα εκείνων που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας σε μερικούς μήνες δεν εντάσσεται πρόταση για την αλλαγή της κατάστασης και το συγχρονισμό της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής μας αν όχι (που πρέπει και επιτάσσεται) στη σύγχρονη πραγματικότητα της οικονομίας και της παγκόσμιας κοινωνίας, τουλάχιστον στην αξιωματική επιδίωξη της ισότητας και της ελευθερίας.
Να λοιπόν που εμείς συνάγουμε πως οι επερχόμενες εκλογές δεν θα είναι ούτε το πανηγύρι της χαλαρής ψήφου ούτε η αλαζονική επικράτηση τού ήδη σκανδαλώδους και εν πολλοίς χρεοκοπημένου σίγουρου πρώτου. Είναι ευκαιρία επιβολής στην κυβερνησιμότητα της πραγματικής ατζέντας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλειονότητας των εκλογέων. Είναι ευκαιρία να βρεθεί ο συγκυβερνήτης που θα επιβάλει στον πρώτο ή, ως ευκτέον, στη χορεία των υπολοίπων την ορθολογιστική πολιτική του πρόταση, ιεραρχώντας τα σημεία που επιφέρουν τις ωφέλιμες αλλαγές.
Σίγουρα αυτά είναι πολλά και ποικίλα. Από την ανάγκη αναχρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος, τη ρεαλιστική και επωφελή αποπροπαγανδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής, τη φορολογική ισότητα και τη στροφή των ασφαλιστικών δαπανών στην προτεραιότητα της περίθαλψης και της υγείας, τον έλεγχο της χρηματοδότησης των ΟΤΑ, την αποκρατικοποίηση του κράτους, τις επιτακτικά κρίσιμες πτυχές μιας πράσινης πολιτικής έως τις πολιτικές ισότητας απέναντι στις πολλαπλές μειονότητες που συνθέτουμε τη χώρα (ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα, ανάπηροι και κοινωνική μέριμνα, εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες, ελεύθερη χορήγηση της ηρωίνης στους εξαρτημένους από τα νοσοκομεία και τόσα άλλα). Ας προσθέσουμε την ανάγκη όσοι μας κυβερνούν να εργάζονται για τη μετεξέλιξη μονόδρομο του κράτους μας υπό τη θέσμιση μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, για τον εξοπλισμό και την νίκη της Ουκρανίας, για την πρακτική διεθνοποίηση του μόνου δημοκρατικού και ανθρώπινου προτύπου, αυτού της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ήλθε η ώρα κάποιος να διαπραγματευτεί τη σύμπηξη της πρώτης από το 2011 απαλλαγμένης από την ακροδεξιά κυβέρνησης της χώρας και να προωθήσει με επιμονή Ελευθερία Δικαιοσύνη. Την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατική οικογένεια με την επαναβεβαίωση της ελευθεροτυπίας και την παύση των απάνθρωπων επαναπροωθήσεων και δολοφονιών αιτούντων ασύλου ή μελών των οικογενειών τους (πράξεις για τις οποίες οι υπεύθυνοι πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη χωρίς να παραλείπεται η επιτακτικότητα σύγκορμα να τους στιγματίσουμε πολιτικά και ηθικά όσο ψηλά και αν βρίσκονται). Στην κορωνίδα της κυβερνητικής του συμμετοχής ένας δημοκρατικός φορέας αλλαγής τονίσαμε όμως πως οφείλει πρώτιστα να θέσει το ζήτημα της ριζικής και αποϊδεολογικοποιημένης αλλαγής τού εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αλλιώς Ρωσία (και Κίνα, όσο και αν κάποιοι αυταπατώνται τοποθετώντας δημόσια εαυτόν και τα γραπτά τους στη μερίδα τών σινοκατευναστών αυτόκλητων σινοσυνεργατών οραματιζόμενοι ανυπόστατους πολυεθνικούς –πάντως μη διεθνικούς— πλουραλισμούς συμβίωσης με την τρομερή δικτατορία παραγωγικό και καταπιεστικό πυλώνα τής δήθεν ευμάρειάς μας)!