«Μπαίνουμε θωρακισμένοι στην αντιπυρική περίοδο» είχε δηλώσει ο υπουργός κλιματικής κρίσης, στις αρχές του καλοκαιριού.
Δύο μήνες μετά, κι αφού οι καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τη Νότια Ευρώπη διέγραψαν έναν ακόμη κύκλο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης ειρωνεύτηκαν τον υπουργό λέγοντας πως: «Ο πανέτοιμος, τάχα, κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ανέτοιμος».
Εκ πρώτης όψεως οι δύο δηλώσεις μοιάζουν αντιθετικές μεταξύ τους. Όμως αν το ψάξεις λίγο περισσότερο διαπιστώνεις ότι έχουν ένα κοινό σημείο: Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι αντιλαμβάνονται τα επεισόδια των εξάρσεων της κλιματικής αλλαγής, ως μεμονωμένες μάχες, που μπορούν να κερδηθούν ή να χαθούν. Όχι ως γενικευμένο πόλεμο του οποίου η έκβαση κρίνεται στο πεδίο της στρατηγικής και της προετοιμασίας της πολιτείας και των πολιτών για τη διεξαγωγή του.
Βεβαίως η κυβέρνηση πιστώνεται την ενίσχυση του προσωπικού της πυροσβεστικής, την αύξηση των εναερίων μέσων για τη κατάσβεση των πυρκαγιών, την προσθήκη συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης, καθώς και τα προγράμματα πρόληψης δασικών πυρκαγιών - όπως ο καθαρισμός των οικοπέδων και η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών. Και φυσικά το ύψιστο όλων, την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Φαίνεται όμως πως τα μέτρα αυτά, που εστιάζουν στις νίκες επιμέρους μαχών, αποδεικνύονται «λίγα» για τη νίκη στον μεγάλο πόλεμο της κλιματικής αλλαγής.
Δεν γνωρίζω αν η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη τις έρευνες για τον τρόπο με τον οποίο η κλιματική αλλαγή πλήττει διαφορετικές περιοχές της χώρας, διαφορετικές οικονομικές δραστηριότητες, φυσικούς πόρους και διαφορετικά οικοσυστήματα, ώστε η χώρα να οχυρωθεί καλύτερα.
Επίσης δεν γνωρίζω αν υπάρχει μέριμνα για τις ευάλωτες υποδομές - από αυτές που αφορούν στη μεταφορά ενέργειας και τροφίμων, στις επικοινωνίες, στις μετακινήσεις, ως το σύστημα υγείας.
Φοβάμαι όμως ότι συνολικά το πολιτικό σύστημα δεν έχει το ίδιο προετοιμαστεί και δεν έχει προετοιμάσει τον πολίτη για τη μεγάλη αλλαγή, της μετάβασης από το ξέφωτο της διαβίωσης σε ένα προβλέψιμο και σχετικά εύκολα διαχειρίσιμο περιβάλλον, σε μια αβέβαιη πορεία που θα οδηγήσει - απουσία κατάλληλων μέτρων - σε μια άνυδρη και άδενδρη έρημο.
Ότι ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τον «Ντάνιελ», ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης δαιμονοποιεί τις ΑΠΕ και ότι πολιτεία και πολίτες συνεχίζουν να κακομεταχειρίζονται το νερό, τον υπ´ αριθμόν έναν, φυσικό πόρο για την επιβίωση, μάλλον επιβεβαιώνει τους φόβους μου. Πολιτικό σύστημα και πολίτες φαίνεται να βλέπουν ως «την επόμενη στροφή». Τους λείπει η οπτική του μεγάλου ορίζοντα των απειλών, αλλά και των λυσιτελών προκλήσεων.