Στην ζωή και στην πολιτική σπάνια ο χρόνος μετράει και αντίστροφα για μας. Είναι εκείνες οι φορές που μας δίνεται η δίνεται η δυνατότητα να ξαναζήσουμε το παρελθόν και να το αντιμετωπίσουμε είτε με ίδιο είτε με διαφορετικό τρόπο. Προφανώς και οι μετανοιωμένοι για τις πράξεις τους δεν τις επαναλαμβάνουν με την πρώτη ευκαιρία.
Η ελληνική κυβέρνηση πέρυσι το Σεπτέμβριο πέτυχε την τρίτη σε διάστημα ενός έτους εκλογική της νίκης. Έδειξε μετανοημένη για τον πρότερο διαπραγματευτικό της βίο, και με επικοινωνιακή μαεστρία μετέτρεψε μία 5ετή πολιτική ρητορική περί άλλου δρόμου μέσα στο ευρώ χωρίς μνημόνια σε ανοησίες και άστοχες προτάσεις του υπουργού Οικονομίας Γιάνη Βαρουφάκ, από τις οποίες όμως είχε πλανευτεί για ένα 7μήνο όλο το υπουργικό συμβούλιο.
Ο στόχος των εκλογών του Σεπτεμβρίου διπλός. Το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα στο ΣΥΡΙΖΑ και η ανακατάληψη της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα, καθώς και η δημοκρατική νομιμοποίηση της επιλογής του Πρωθυπουργού να υπογράψει τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Με τη ψήφο των Ελλήνων πια, θα μπορούσε με τις ευλογίες τους να εφαρμόσει την συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε.
Οι καλοπροαίρετοι είχαν πειστεί. Ο Τσίπρας θα έκλεινε σύντομα τις αξιολογήσεις και θα έβαζε επιτέλους φρέσκα χρήματα στην ασφυκτιούσα ελληνική οικονομία. Ως το καλοκαίρι τα σημάδια ανάκαμψης θα είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους και μπορεί επιτέλους θα ερχόταν αυτό που ο ίδιος θα ευχόταν λίγες μέρες πριν, «η Ανάσταση της ελληνικής οικονομίας».
Η πραγματικότητα όμως τυχαίνει να είναι σχεδόν πάντα αντίθετη με ό,τι δηλώνει η εύχεται ο Πρωθυπουργός. Διότι από τότε που ανέλαβε οι Έλληνες ζουν μόνο εβδομάδες Παθών. Για την ακρίβεια έχουν εθιστεί στα σενάρια ρήξης και ανωμαλίας. Είναι πάντως σαφές ότι είτε Ανάσταση είτε Σταύρωση δεν θα υπάρξει για την ελληνική οικονομία έως ότου στραγγιστούν και τα τελευταία αποθεματικά του κράτους, δηλαδή τις αρχές Ιουλίου. Υπάρχει όμως κάτι που να μετατραπεί φέτος σε υπερόπλο για την κυβέρνηση; Πέρυσι ο Γιάννης Δρασαγάκης, είχε αποκαλύψει πως αυτό ήτανε η μη πληρωμή μιας δόσης του ΔΝΤ από την ελληνική πλευρά. Αυτό ήταν που θα τρόμαζε τις αγορές και θα έσπρωχνε τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια σε κατάρρευση. Το οποίο αποδείχτηκε τελικά φενάκη.
Φέτος ούτε αυτό υπάρχει. Άσχημο πράγμα το μυαλό όμως. Μας παίζει πάντα τα πιο βρώμικα παιχνίδια. Και δυστυχώς στο κυβερνητικό επιτελείο υπάρχουν πολλά βρώμικα μυαλά. Ποιος θα ήθελε μία νέα ελληνική κρίση παράλληλα με την προσφυγική, το βρετανικό δημοψήφισμα και τις ισπανικές εκλογές;
Η ελληνική πλευρά. Η οποία προφανώς και ξέρει ότι όσο ο χρόνος τελειώνει, τόσο χειρότερη θα είναι η θέση της διαπραγματευτικά. Παίζει όμως για άλλη μία φορά την τύχη της χώρας σε οριακά σενάρια αποσταθεροποίησης και ανωμαλίας.
Στον τζόγο άλλωστε όταν οι αντίπαλοί σου κάθονται απέναντί κρατώντας όλους τους άσους, ένα πράγμα σου μένει να κάνεις: να δώσεις μια κλωτσιά και να αναποδογυρίσεις το τραπέζι.