Πολλά στελέχη της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης ζητούν από τις ηγεσίες τους πιο «σκληρή» αντιπολίτευση. Ζητούν δηλαδή να επαναλαμβάνεται θορυβωδέστερα το αφήγημα σύμφωνα με το οποίο: ο Τσίπρας δεν θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις• αλλά ψηφίζει τα ανάλγητα μέτρα που του ζητούν• αλλά δεν μπορεί να τα εφαρμόσει ως ανίκανος (ή απρόθυμος)• αλλά τελικά τα εφαρμόζει κι είναι φορομπηχτικά• αλλά δεν θα υλοποιηθούν διότι το Πρόγραμμα «δεν βγαίνει»• αλλά άλλα έλεγε προεκλογικά.
Πρόκειται για το τραγούδι της σύγχυσης. Η αντιπολίτευση απλά τα έχει χαμένα.
Ο Τσίπρας υλοποίησε πρόσφατα δυο πελώριες μεταρρυθμίσεις (στο ασφαλιστικό και το φορολογικό) που τις ακούγαμε από μωρά σαν παραμύθι στις εκσυγχρονιστικές μας κούνιες. Κερδίζει καθημερινά σε αξιοπιστία στα διεθνή fora ως ο άνθρωπος που μπορεί να βγάλει τα ελληνικά κάστανα από τη φωτιά χωρίς να γίνει παρανάλωμα του πυρός. Και χτίζει το νέο του αφήγημα της αριστεράς των ευρύτερων ακροατηρίων που δεν είναι «αριστεροχώρι», της αριστεράς που είναι αποφασισμένη «με κάθε τρόπο» να στήσει «την Ελλάδα στα πόδια της» και να σπάσει «το απόστημα της διαπλοκής που κυβερνούσε την Ελλάδα και την οδήγησε στη χρεοκοπία».
Με την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας και την εξυγιαντική επίδραση των μνημονίων, είναι ορατή η ανάκαμψη της οικονομίας μέσα στο 2016• η επιστροφή στις αγορές το 2017• η αισθητή προσγείωση της ανεργίας πολύ κάτω από το 20% το 2018. Σαν τη ΝΔ τη δεκαετία του ’90, στην αντιπολίτευση θα μείνει η χολή -και το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις.
Το 2000 κανείς δεν νοιαζόταν που το κόμμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» μας έβαζε στην ΟΝΕ. Ο κόσμος έδωσε στον Σημίτη 44% και στο ΠΑΣΟΚ την τρίτη στη σειρά εκλογική του νίκη, εφτά χρόνια μετά την πρώτη. Αν αντέξει η κυβερνητική πλειοψηφία, αυτό ακριβώς θα συμβεί το 2019. Ο Τσίπρας θα κερδίσει ξανά (και θα γίνει ο πρώτος πολιτικός που θα ορκιστεί για τρίτη φορά πρωθυπουργός μετά από ισάριθμες εκλογικές νίκες, δύο γενιές μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που πέτυχε τον ίδιο άθλο το μακρινό 1961). Χωρίς να είναι ούτε καν 49 ετών…
Η σημερινή «σκληρή» αντιπολίτευση σπέρνει την αυριανή εκλογική πανωλεθρία. Καλό είναι η αντιπολίτευση να διαμορφώσει τον δικό της οδικό χάρτη για τη χώρα και αυτόν να υπηρετεί –ακόμα και συμφωνώντας με τη κυβέρνηση- αφήνοντας κατά μέρος τις εξαλλοσύνες, την παρελθοντολογία και τον λαικισμό. Το «σκληρό ροκ» πέθανε -και κανείς δεν το κλαίει.