Η "είδηση" της περασμένης Τετάρτης χαλκευμένη, συκοφαντική, κομμένη και ραμμένη κυρίως στα μέτρα των ηθικολόγων. Για αυτό και διαδόθηκε αστραπιαία προτού να διαψευστεί κατά τον κατηγορηματικότερο τρόπο.

Νεαρή Θεσσαλονικιά επέστρεψε από το Λονδίνο μολυσμένη από τον κορονοϊό. Και όχι μονάχα έσπασε την καραντίνα (αφού τα πεντοχίλιαρα του προστίμου είναι για τέτοιους ανθρώπους πετσετάκια) μα οργάνωσε και πάρτυ στη βίλα της, στο Πανόραμα! Φωτιά πήραν τα πληκτρολόγια. Μύδροι εξαπολύθηκαν μπροστά στα μικρόφωνα και στις κάμερες. Δεν φτάνει που ο μπαμπάς τής δεσποινίδας διατηρεί επιχειρήσεις. Η μαμά της -άκουσον, άκουσον- είναι η Νατάσσα Θεοδωρίδου! "Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων;" όπως έλεγαν οι παλιοί δικηγόροι.

"Αυτά έχει ο πολιτισμός του σκυλάδικου" σχολίασε στο facebook νέος ταλαντούχος συγγραφέας. "Της πλαστικής ομορφιάς και του πλαστικού χρήματος. Πάει χέρι χέρι με τη ρηχότητα του κακού, την περιορισμένη (καταστροφική) αντίληψη η οποία απορρέει από το αίσθημα χρηματικής ανωτερότητας που σου ψιθυρίζει μια ζωή "πως όλα επιτρέπονται". Μαζί με όλους τους αυλοκόλακες που σε κυκλώνουν. Και το κακό γίνεται διακριτικό προνόμιο, απόδειξη υπεροχής. Ξεκινάς κατακρεουργώντας την αισθητική, τη μουσική και καταλήγεις να πλήττεις ανερυθρίαστα τον διπλανό σου. Γιατί τη μεγαλύτερη ρηχότητα την προσφέρει το φτηνό χρήμα. Απηλιθιώνοντας έτι περισσότερο τον ηλίθιο...".

Έχει νόημα να ανασκευαστεί το παραπάνω κείμενο λέξη προς λέξη; Να υπογραμμιστεί ότι το πλαστικό χρήμα τείνει να γενικευτεί στις συναλλαγές όχι απλώς διότι προστατεύει τους πολίτες από τους πορτοφολάδες αλλά και επειδή όσοι επιδίδονται σε εγκληματικές δραστηριότητες πληρώνονται και πληρώνουν σε ρευστό; (Για αυτό η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατήργησε από το 2016 το πεντακοσάευρω, το οποίο τόσο αγαπούσαν οι κάθε λογής μαφιόζοι.) Να επισημανθεί πως η αναφορά στην "πλαστική ομορφιά" είναι εξόχως ρατσιστική; – καθένας έχει δικαίωμα να διαχειρίζεται την όψη του όπως θέλει, να τη βελτιώνει με τη συνδρομή καλλυντικών ή και κοσμητικών επεμβάσεων… Πως η Νατάσσα Θεοδωρίδου είναι μια εξαιρετική φωνή, που υπηρετεί ακάματα το είδος της, το λαϊκό τραγούδι, το οποίο πόρρω απέχει από το σκυλάδικο, το οποίο σκυλάδικο δεν είναι συλλήβδην για τα σκουπίδια, καθόσον και εκεί βρίσκεις διαμαντάκια όπως το "Γέλα Κυρία Μου"; Πως την Νατάσσα Θεοδωρίδου έχουν εμπιστευτεί και έντεχνοι σαν την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τους έχει βγάλει απολύτως ασπροπρόσωπους; Ότι η μεγάλη της επιτυχία, το "Φεγγάρι Μου", διόλου δεν υπολείπεται μουσικά ή στιχουργικά τής "Πριγκιπέσσας" -για παράδειγμα- του Σωκράτη Μάλαμα, που στο άκουσμά της εκστασιάζονται οι παρ?ημίν "ποιοτικοί"; Σε τί αλήθεια υπερέχει το "Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ?αυτό το σπίτι, πριγκιπέσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας, απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας…" από το "Φεγγάρι μου στον δρόμο του να μπεις και να του δείξεις πώς να?ρθει σε μένα πίσω"; Αμφότερα κινούνται στη μεγάλη γκρίζα περιοχή ανάμεσα στην ποίηση και στην στιχουργική των μαθητικών λευκωμάτων. Και έτσι πρέπει, αφού υπηρετούν την ανάγκη των ανθρώπων για μουσική ψυχαγωγία και διασκέδαση. Οσάκις συνθέτες λιγότερο προικισμένοι από τον Χατζιδάκι ή τον Θεοδωράκη τόλμησαν να μελοποιήσουν Καβάφη ή Ελύτη, το αποτέλεσμα ήταν θλιβερό…

Αξίζει να επισημάνει κανείς όλα τα παραπάνω; Ίσως όχι. Αλλού έγκειται το θέμα.

Το θέμα είναι το πώς αρέσκονται πολλοί και διάφοροι να παρουσιάζουν την εποχή πριν από τη χρεοκοπία του 2010. Την ιστορική περίοδο που ξεκίνησε χονδρικά από τη θριαμβευτική νίκη του Πασόκ στις εκλογές του 1981. Εάν τους ρωτήσεις (μα και δίχως να τους ρωτήσεις, καθώς δεν κρατιούνται), θα σού τη ζωγραφίσουν με τα μελανότερα χρώματα. Θα αναθεματίσουν τη σήψη που απλωνόταν δήθεν μέρα με τη μέρα. Θα σού αραδιάσουν σκάνδαλα. Θα θυμηθούν τα ζεϊμπέκικα του Ανδρέα Παπανδρέου, τους υπουργούς γονατιστούς να τού χτυπάνε παλαμάκια. Τη Δήμητρα Λιάνη και τον κύκλο αεροσυνοδών και αστρολόγων που είχε καταλάβει επί δυόμισυ έτη το Μέγαρο Μαξίμου. Τα αρχοντοχωριάτικα καμώματα κατά τον καλπασμό του χρηματιστηρίου. Την επέλαση του λάιφ-στάιλ, την αισθητική των περιοδικών του Πέτρου Κωστόπουλου και της Αυριανής του Κουρή. Τα διακοποδάνεια, τις αστακομακαρονάδες και τα πούρα…

Το δίδαγμα προκύπτει φυσικά. Οι Έλληνες εξώκειλαν ηθικά και αισθητικά. Ο πλούτος δίχως αρετή κατήντησε αυταξία. Για αυτό και έπεσε στα κεφάλια μας η τιμωρία με τη μορφή των μνημονίων. Το κατασκευασμένο περιστατικό με τη θυγατέρα της Νατάσσας Θεοδωρίδου υπενθύμισε -γελοιογραφικά σχεδόν στην υπερβολή του- την εθνική εκείνη ύβρι. Επόμενο ήταν οι ηθικολόγοι, εξ?αριστερών αλλά και εκ δεξιών, να εκμανούν.

Ε λοιπόν όχι! Ούτε η Ελλάδα παρήκμαζε επί τριάντα χρόνια ούτε εμείς, οι γεννημένοι στα ?60ς και στα ?70ς, διήγαμε ως εκφυλισμένοι κηφήνες. Ζήσαμε αντιθέτως τα πρώτα μας νιάτα σε καιρούς αισιόδοξους και δημιουργικούς. Όταν επουλώνονταν επιτέλους τα τραύματα που είχε αφήσει ο Εμφύλιος και η Χούντα. Όταν φωτιζόταν η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, τα δυτικά προάστια της Αθήνας, οι υποβαθμισμένες γειτονιές σε όλη την επικράτεια. Όταν γινόταν πράξη η κοινωνική κινητικότητα και το παιδί του παρία -τού συχνά αποκλεισμένου λόγω πολιτικών φρονημάτων- μπορούσε να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, να σταδιοδρομήσει ζηλευτά, να στελεχώσει ακόμα και τον κρατικό μηχανισμό. Όταν οι μικρομεσαίοι άρχιζαν επιτέλους να πηγαίνουν διακοπές όχι αποκλειστικά στα χωριά τους και να ταξιδεύουν στο εξωτερικό όχι μονάχα με τα χίλια ζόρια για λόγους υγείας.

Η γενιά μου υπήρξε η πρώτη γενιά στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία που δεν πενθούσε. Που δεν θρηνούσε θύματα πολέμου και διαψευσμένα οράματα.

Ασφαλώς και γλεντήσαμε και ξεσαλώσαμε σε κλαμπ και σε μπουζούκια. Τις πίστες άλλωστε δεν τις γέμιζε κάποια νομενκλατούρα αλλά ο κανονικός κόσμος - "χοροί" γίνονταν κάθε νύχτα επαγγελματικών σωματείων και εξωραϊστικών συλλόγων… Ασφαλώς και σαχλαμαρίσαμε, για αυτό και έχουμε χρέος να κατανοούμε τις σαχλαμάρες των παιδιών μας. Ασφαλώς και υπέστημεν και ανεχθήκαμε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής -εκεί ήμασταν όταν τα κομματόσκυλα και οι επιχειρηματίες της αρπαχτής ροκάνιζαν τα πακέτα Ντελόρ. Δεν χώσαμε εμείς εντούτοις τις μουσούδες μας στο μέλι. Ούτε και τα τρανά κεφάλαια που εισέρρεαν ενθυλακώθηκαν από τους επιτήδειους – έγιναν έργα, άλλαξαν την όψη της χώρας. Όποιος καταριέται τη Μεταπολίτευση, ας θυμηθεί ή ας φανταστεί μια Αθήνα χωρίς μετρό και δίχως Αττική Οδό, όπου για να πας από την οδό Ακαδημίας στο Αιγάλεω άλλαζες δύο λεωφορεία. Και μία επαρχία πολύ κοντινή στις ζοφερές εικόνες του Κώστα Καρυωτάκη.

Οφείλουμε να το επαναλαμβάνουμε μέχρι να εμπεδωθεί. Την Ελλάδα δεν τη βούλιαξαν οι λαϊκοί τραγουδιστές και το κοινό τους, τα λάιφ στάιλ περιοδικά και οι αναγνώστες τους, η συγγνωστή ελαφρότητα ενός λαού που είχε καταταλαιπωρηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες και λαχταρούσε να το ρίξει επιτέλους έξω. Την Ελλάδα τη χρεοκόπησε και την πτωχοποίησε η καταστροφική διακυβέρνηση των ολίγων προ του 2010 ετών. Και αν δεν συντρέχει λόγος να ρίχνουμε το ανάθεμα σε συγκεκριμένους πολιτικούς που έχουν πλέον αφυπηρετήσει, δεν θα δεχθούμε για λογαριασμό τους τη ρετσινιά.

Η γενιά μας τρώει λάσπη, σπιλώνεται άδικα εδώ και δέκα χρόνια. Από ηθικολόγους κάθε προέλευσης, όψιμους γιαλαντζί επαναστάτες, νεοπουριτανούς, τύπους που παρουσιάζουν τη δυσκοιλιότητά τους σαν υψηλή αισθητική. Καιρός να αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Να πούμε την Ιστορία όπως τη ζήσαμε και όπως πράγματι συνέβη.

Πηγή: www.capital.gr