Η υποχώρηση της πραγματικής Δημοκρατίας ως συνέπεια της κυριαρχίας της οικονομίας έναντι της πολιτικής έχει μετατρέψει τις κοινωνίες από κοινωνίες πολιτών σε κοινωνίες ατόμων. Η ακραία εξατομίκευση η οποία μεταφράζεται σε κλείσιμο στον ιδιωτικό μας χώρο και αδιαφορία έως απαξίωση για τον δημόσιο έχει κατισχύσει, καθώς μοναδικό μέλημα των ατόμων είναι η ατομική τους ευδαιμονία η οποία επιδιώκεται κυρίως με την επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος και το κυνήγι του κέρδους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου επικρατεί η αδιαφορία και η απάθεια έναντι κάθε σημαντικού ζητήματος, ακόμα και αυτών που αφορούν άμεσα τις ζωές μας, έχει εκλείψει κάθε σοβαρός διάλογος και όπως είναι γνωστό, χωρίς ενδιαφέρον, προβληματισμό και διάλογο δεν μπορούν να αναδειχθούν και να λυθούν τα προβλήματα. Απλά επαφίεται η τύχη τους στις διάφορες εξουσίες. Η αδιαφορία που παρατηρείται, αίφνης, απέναντι στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του πλανήτη είναι εντυπωσιακή.
Και για να έλθουμε αποκλειστικά στα καθ ημάς, το ζήτημα της εκτός σχεδίου δόμησης το οποίο σε συνδυασμό με το φαινόμενο του μαζικού τουρισμού έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτη καταστροφή στο τοπίο, τη φύση, το περιβάλλον και τους οικισμούς μας, αφήνει αδιάφορη, διαχρονικά, την ελληνική κοινωνία καθώς το συμφέρον και το κέρδος τίθενται, χωρίς δεύτερη σκέψη, πάνω από τη ζωογόνα και ανεξαργύρωτη σχέση μεταξύ τόπου-κατοίκου, πάνω από την αξία και το ήθος του τοπίου, πάνω εν τέλει απλά, από την ομορφιά.
Καθώς το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει-αυτό στην Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται-δεν θα περίμενε κανείς κάποια αντίδραση στην ελληνική αυτή εφεύρεση της εκτός σχεδίου δόμησης από τους πολιτικούς της κεντρικής εξουσίας είτε της αυτοδιοίκησης- πλην φωτεινών εξαιρέσεων- οι οποίοι θέτουν το οικονομικό συμφέρον από την εκτός σχεδίου δόμηση και τον τουρισμό, πάνω από όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω. Θα ανέμενε όμως κάποια διαφορετική στάση από τις πνευματικές ελίτ γενικώς, ιδιαίτερα τώρα που το θέμα αυτό βρίσκεται στην επικαιρότητα, καθώς με την χωρίς όρια εκμετάλλευσή του από τον τουρισμό, αποτέλεσε τις τελευταίες δεκαετίες, τον βασικότερο λόγο της καταστροφής, τόσο στο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, όσο και στην εξαφάνιση της αγροτικής γης στις τουριστικές περιοχές, αλλά και στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων (δρόμοι, νερό, ρεύμα κ.λ.π.).
Το ζήτημα γίνεται πιο σοβαρό αν σκεφτεί κανείς πως πολλοί διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς κ.α. σπεύδουν με προθυμία να υπογράψουν ήσσονος σημασίας διακηρύξεις και κείμενα, τα οποία μάλιστα τις περισσότερες φορές διακινούνται για την εξυπηρέτηση κομματικών επιδιώξεων. Άραγε είναι και αυτό ένα σύμπτωμα της άκρατης εξατομίκευσης;
Η Αριστερά των ελπίδων μας που θα καταργούσε την εκτός σχεδίου δόμηση, κατέληξε να πάρει τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος όχι μόνο έθαψε το θέμα, αλλά απεναντίας πανηγύριζε δια του αρχηγού του και πρώην πρωθυπουργού το σπάσιμο των ρεκόρ κάθε χρόνο στον τουρισμό!! Ευτυχώς που υπάρχουν “συντηρητικοί” πολιτικοί σαν τον Στέφανο Μάνο έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς, μεταρρυθμιστές όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη, ο οποίος εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να υποστηρίζει με σθένος τις πραγματικά μεταρρυθμιστικές του απόψεις.
Ο κ. Μάνος καυτηριάζει με άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25/10) τις υπαναχωρήσεις της Κυβέρνησης από την αρχική της πρόταση για το θέμα της εκτός σχεδίου δόμησης, αναφερόμενος σε δικές του παλαιότερες ρυθμίσεις και κάνοντας μνεία στην επιστολή της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού προς τον Πρωθυπουργό, την οποία υπογράφουν 60 διακεκριμένοι επιστήμονες και πανεπιστημιακοί. Η συμπαράταξη των πνευματικών ελίτ, σε αυτόν τον αγώνα κατά των συμφερόντων που αντιτίθενται σθεναρά, θα ήταν πολύτιμη.
Πάντως, αν μη τι άλλο οφείλουμε σεβασμό στον κ. Μάνο καθώς με κάθε παρέμβασή του μας υποχρεώνει να σκεφτόμαστε σοβαρά τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό σε αυτή τη χώρα.