Η έλλειψη παιδείας και πολιτισμού είναι συνηθισμένη στην Ακροδεξιά, ενώ, αντίθετα, από τον χώρο της ριζοσπαστικής και της παραδοσιακής Αριστεράς δεν λείπουν οι άνθρωποι με μόρφωση. Είναι έντονη λοιπόν η απογοήτευση όταν πολλοί, που διακρίνονται για την καλλιέργειά τους, απαξιώνουν την επιστήμη, την τεχνολογία και την σοβαρή δουλειά στα πανεπιστήμια.
Κάθε νομοθετική ή οργανωτική πρωτοβουλία που επιχειρεί να διορθώσει το χάλι των ελληνικών πανεπιστημίων βρίσκει αντίθετους γνωστούς διανοουμένους που υπερασπίζονται την διαιώνιση της υπάρχουσας ζημιογόνας κατάστασης. Αυτής, όπου το βαθύ πανεπιστήμιο συγκυβερνά, η πλειονότητα των φοιτητών λιμνάζει, διάφορα επιστημονικά μαγαζάκια κινούνται ανεξέλεγκτα και μια αυτόκλητη πολιτοφυλακή καιροφυλακτεί, κατέχοντας χώρους, κλειδώνοντας κτήρια, παραβιάζοντας γραφεία, κυνηγώντας καθηγητές, εμποδίζοντας μαθήματα και εργαστήρια, απαγορεύοντας μη αρεστά ερευνητικά προγράμματα, διώχνοντας ανεπιθύμητους προσκεκλημένους ομιλητές, διακόπτοντας συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων και προκαλώντας κάθε τόσο ένα αποκαρδιωτικό θέαμα με άδεια αμφιθέατρα, κλειδωμένα εργαστήρια, βρώμικους διαδρόμους και λίγους νεαρούς που κλείνουν την είσοδο σε όποιον έχει διαφορετική γνώμη. Δυστυχώς, ανώτατοι δικαστικοί, πρώην υποψήφιοι Δήμαρχοι Αθηναίων, πρώην υπουργοί Παιδείας, πρώην σύμβουλοι εκσυγχρονιστών πρωθυπουργών συναγωνίζονται για να υπερασπίσουν αυτό το πρωτοφανές μοντέλο ανομίας που επί δεκαετίες κρατάει καθηλωμένα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Φαίνεται να υιοθετούν το αναρχοαυτόνομο σύνθημα: το πανεπιστήμιο γίνεται κόκκινο μόνο όταν καίγεται! Χαιρετίζουν τον «ιστορικά συγκρουσιακό ρόλο των πανεπιστημίων» που «αντιδρούν στην όποια επιταγή της εξουσίας» ως «χώροι κριτικής και αμφισβήτησης απέναντι σε κάθε αυθεντία». Καταγγέλλουν σαν «ακροδεξιά ιδεολογία» κάθε επιδίωξη κανονικότητας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αναγορεύουν σε «φωνές αντίστασης ενεργές στους ακαδημαϊκούς χώρους» τους μπαχαλάκηδες, φοιτητοπατέρες, παρατάξεις, συνδικάτα, που ως βαθύ πανεπιστήμιο διαφεντεύουν τις εκπαιδευτικές λειτουργίες. Ονομάζουν «καταστολή κριτικής σκέψης και συλλογικής διεκδίκησης» κάθε προσπάθεια νοικοκυρέματος. Ορίζουν ως βασικό ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία την εξέγερση, πεισμένοι ότι ο θεσμός των πανεπιστημίων χρησιμεύει για άτσαλη ανατροπή, όχι για επιστημονική γνώση, καινοτόμο τεχνολογία, παραγωγή υψηλού επιπέδου. Φυσικά, ξεχνούν ότι οι ριζικές αλλαγές πραγματώνονται όταν η γνώση παράγεται, όχι όταν υπονομεύεται, ότι πραγματικά επαναστατικά εργαλεία είναι η επιστήμη, η τεχνολογία, η καινοτομία.
Παραδόξως, άνθρωποι που κάποτε έκαναν καλές σπουδές δεν θέλουν να ακολουθήσει η χώρα τα υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακά ιδρύματα του Δυτικού κόσμου. Με έωλη εμφυλιοπολεμική νοοτροπία, σαν άμυαλοι Επιμηθείς δεν προνοούν για πρόοδο, για ποιοτική γνώση και ανάπτυξη εγχώριας καινοτομίας. Περιφρονούν την φιλοδοξία δημιουργίας αποδοτικών στελεχών για δημόσια διοίκηση, παραγωγικές επιχειρήσεις, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιλέγουν μια πορεία ακαδημαϊκής υποβάθμισης, μη συνειδητοποιώντας ότι έτσι ναρκοθετούν ακόμα και τις δικές τους ουτοπικές χίμαιρες περί ριζικής ανατροπής του καθεστώτος ή περί αλλαγής του διεθνούς προσανατολισμού της χώρας.
Αν έλειπαν η ενθάρρυνση από μια ορισμένη διανόηση και η οργανωτική στήριξη από ορισμένα κόμματα, η ανομία στα πανεπιστήμια θα είχε γρήγορα ξεφτίσει. Συντηρείται από τις αφελείς ραδιουργίες μιας 5ης φάλαγγας που υπονομεύει τις προοπτικές της χώρας, προσπαθώντας να μην αλλάξει τίποτα στην εκπαίδευση. Οι μεθοδεύσεις που μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΑ ΚΡΙΣΕΩΝ αγγίζουν τα όρια ανεύθυνης μειοδοσίας εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων, που συντελείται όχι από πρόθεση αλλά από ασυγχώρητη επιπολαιότητα, παρά το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των εισηγητών της.
Πηγή: www.tanea.gr