Όχι, δεν θα θρηνήσω για την δολοφονία, σήμερα, των πέντε δημοσιογράφων, μεταξύ αυτών συνεργάτες των πρακτορείων Reuters και Associated Press, από τις δυνάμεις των IDF. Έκαναν το καθήκον τους. Να είναι τα μάτια και τα αυτιά, οι μάρτυρες ενός εγκλήματος, κατ' εξακολούθηση, που συντελείται στην Γάζα. Αυτοί είναι οι δικοί μας Άγιοι και πάντα θα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και την μνήμη. Όπως κι όλοι οι δικοί μας που έφθασαν στην υπέρτατη θυσία τόσο στα πολεμικά μέτωπα, όσο και στους καθημερινούς αγώνες προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος και του κοινού καλού.

Θρηνώ όμως, για την πεντάχρονη Τζάνα που αργοπεθαίνει, θύμα ενός σχεδιασμένου λιμού, λίγες ημέρες μετά τον θάνατο της δυόμισι ετών αδελφής της, Τζούρι, από υποσιτισμό.

Είναι εύκολο σας βεβαιώνω, για έναν επί 40 χρόνια επαγγελματία γραφιά να προκαλέσει και να ενεργοποιήσει συναισθηματικές αντιδράσεις.

Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Όπως και να πυροδοτήσει άγονες ταυτίσεις με ένα παρελθόν αποτρόπαιο και ανεπανάληπτο, εναλλάσσοντας βολικές κατηγοριοποιήσεις/ταξινομήσεις "θύματος-θύτη".

Όμως, ως κοινωνός των ουμανιστικών αξιών αυτού που συνηθίσαμε να αποκαλούμε, κλασαυχενιζόμενοι, "Δυτικό Πολιτισμό", θρηνώ για το τέλος του στην ερημωμένη Γάζα.

Εάν το Άουσβιτς ήταν "ο Γολγοθάς του 20ου αιώνα", όπως είπε ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β!, η Γάζα είναι ο Γολγοθάς του 21ου.

Πώς μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου να απαξιώνει την θυσία 6 εκατομμυρίων Εβραίων στα γερμανικά κρεματόρια, μετατρέποντας το Ολοκαύτωμα σε φύλλο συκής συκής για τα εγκλήματα της.

Ας απαντήσει η συνείδηση, όσων ακόμη διαθέτουν.