Στην πολιτική ιστορία, όταν η ήττα σχετίζεται με τα περιεχόμενα των ασκούμενων πολιτικών και τις συμμαχίες, τότε, σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη, η επιδίωξη του πολιτικού φορέα πρέπει ταυτόχρονα να στοχεύει και στη διεύρυνση και αξιοποίηση των μέσων αντιπροσώπευσης που έχει στη διάθεσή του για την υπέρβαση της κρίσης με νέες επεξεργασίες.

Η βασική πρόκλησή του για να υπερβεί την κρίση, είναι η ικανότητα να οργανώσει ένα διάλογο αντιπροσωπευτικό – πλατύ, κοινωνικής και εσωκομματικής αξιοπιστίας, που θα καταλήγει σε νέα πολιτική και κοινωνική ενότητα με βάση τις αρχές του.

Η κρίση του σοσιαλιστικού χώρου με το ΠΑΣΟΚ, είναι και κρίση αντιπροσώπευσης, λειτουργίας των οργάνων κοινωνικής αλληλοτροφοδότησης. Είναι κρίση συλλογικής διαβούλευσης και δράσης. Η ανάλυση των μηνυμάτων των εκλογών δείχνουν ότι ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος έχει ρίζες, αρχές και λόγους κοινωνικής και πολιτικής ύπαρξης. Παραμένει μεγάλη επιλογή των πολιτών στο δίπολο αριστερά /δεξιά. Το ζητούμενο λοιπόν βρίσκεται στην ικανότητα του πολιτικού φορέα να ξαναβρεί την επικοινωνία με το σοσιαλιστικό χώρο!

Η σύγχρονη σοσιαλιστική αριστερά δεν θα βρίσκει ποτέ ακροατήριο και δεν θα διαμορφώνει σχέσεις αξιοπιστίας, αν δεν συμβολίζεται αυτή η εκκίνηση και δεν κατοχυρώνεται αντιπροσωπευτικά με τη στελέχωση των οργάνων του πολιτικού φορέα που διεκδικεί να γίνει καταλύτης στη διαμόρφωση της σύγχρονης κεντροαριστεράς.

Είναι γνωστό, με βάση την ευρωπαϊκή και την ελληνική εμπειρία, ότι τα κόμματα-μηχανισμός ή τα κόμματα-ομάδα ως επιλογή δρόμου για την υπέρβαση της κρίσης, συρρικνώθηκαν, μεταλλάχθηκαν ή βιώνουν μια παρατεταμένη υπαρξιακή κρίση περιθωριοποίησης.

Το συμπέρασμα είναι ότι η ικανότητα του πολιτικού φορέα να επανασυνδεθεί με το σοσιαλιστικό χώρο, δεν μπορεί να γίνει παρά με το μετασχηματισμό της κοινωνικής ανάγκης σε πολιτική και προγραμματική ενότητα. Και αυτή, με τη σειρά της, δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν σηματοδοτούνται ευδιάκριτα αντιπροσωπευτικά όργανα ανασύνθεσης και νέες οργανωτικές δομές διασυνδέσεως.

Υπογραμμίζω ότι σε μια κοινωνία που έχει δεχθεί έντονα τις επιπτώσεις της κρίσης, είναι φυσικό να νοιώθει υποψιασμένη και να αναζητεί μια νέα σχέση ισορροπίας ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό.

Αυτό λοιπόν είναι το στοίχημα! Το σοσιαλιστικό κόμμα, με το εγχείρημα της αναγέννησης/ανασύστασης, για να έχει ανταπόκριση πρέπει να πείθει ότι τα όργανα που θα εγγυηθούν μια τέτοια πορεία, πρέπει μεταξύ των άλλων ταυτόχρονα να συμβολίζουν:

• την ιστορικότητα, τις ρίζες και την ταυτότητα του!

• την αποδοχή ρευμάτων και τάσεων που διαχέουν την κοινωνία και το εσωτερικό του

• την πολιτική και όχι απλώς την ηλικιακή ανανέωση

• και την νωπά καταγεγραμμένη λαϊκή θέληση κ.τλ.

Θυμίζω ότι οι εκλογές πρόσφατα κατέγραψαν μεταξύ των άλλων και τάσεις και επιλογές εντός των κομμάτων, φορτίζοντας στα πρόσωπα με το ειδικό βάρος της ψήφου. Είναι προφανές ότι η πιθανή παράβλεψή τους μπορεί να οδηγεί ή σε συρρίκνωση, ή σε μετάλλαξη.

Το ΠΑΣΟΚ, ιστορικά, εξέφρασε το σοσιαλιστικό χώρο ως δύναμη αλλαγών.

Σήμερα, είναι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: Με τις πράξεις ή τις παραλείψεις, θα δείχνει εάν επιλέγει να αποτελεί το όχημα της μεγάλης κεντροαριστεράς, ή θα επιτρέψει να καλυφθεί το κενό αυτό από άλλους, περιορίζοντας το ρόλο του σε μια συνιστώσα καλύτερης διαχείρισης.