Δηλώνω και συμπεριφέρομαι ως εμπαθής: έναντι όσων καθαγιάζουν τη Χρυσή Αυγή ψηφίζοντας μαζί της επιδόματα του αέρα, έναντι όσων νομιμοποιούν με την κοινοβουλευτική τους συμπεριφορά την εκτροπή τών δίχως δεδηλωμένη κυβερνώντων, έναντι όσων σφυρίζουν αδιάφορα τις κρίσιμες τελευταίες μέρες της δημοκρατίας μας, έναντι όσων μάς χαντάκωσαν το καλοκαίρι του 2015. Βαρέθηκα ένθεν και ένθεν εντός και εκτός κομμάτων το μπούλιγκ των παλαιοκομματικών, των δραχμολάγνων, των πατρόνων, των «δε βαριέσαι». Δεν αντέχω άλλο τους «συντρόφους» να λεν «κατσίβελοι», τους συναδέλφους να μειδιούν για την ισότητα, να το παίζω τρελός για να μη μαλώνω συνέχεια.
Κι επειδή με την ικμάδα του οικογενειακού μου υστερήματος και την όποια φυσική μου ενέργεια επέλεξα να στηρίξω στις Ευρωεκλογές το ΚινΑλλ. δεν αντέχω να με καθυβρίζουν, να μου βγάζουν τη γλώσσα οι μεσίτες του ’15 και να μου μιλούν για ενότητα υπό τον Τίμμερμανς. Το ΚινΑλλ. έχει το ιστορικό χρέος (κάτι σαν του άλλοτε Unabhangige Sozialdemokratische Partei Deutschlands ελάχιστα πάνω απ’ έναν αιώνα πριν) να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: δεν μπορεί να ψηφίζει από κοινού με τους διαλύτες δικτατορίσκους μας διάδοχο του Γιούγκερ. Αν ο Τίμμερμανς θέλει τις ψήφους του ΣύριζΑ, ας του ευχηθούμε καλή τύχη και ευχερές συνοικέσιο με τον Σαλβίνι. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές ή μάλλον … Μαργαρίτες.
Την Ευρώπη όμως στο κρίσιμο σταυροδρόμι θα την έσωζε η ψήφος των ευρωβουλευτών μας και του ΚινΑλλ., συνάμα, στη Μαργκρέτα Βεστάγκερ, άξια εταίρο του Φερχόφσταντ. Αν είχαμε αυτήν κοινή υποψήφιο σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, δημοκρατών, φιλελευθέρων και εργατικών θα απελευθερώναμε δημοκρατική πνοή, που Πράσινοι, τίμιοι Συντηρητικοί, Λαϊκοί και Χριστιανοδημοκράτες δε θα μπορούσαν να αγνοήσουν. Στο χέρι μας είναι ή μάλλον ήταν. Η Ευρώπη της ενοποίησης και του ορθού λόγου θα θριάμβευε για πρώτη φορά εκλογικά και θα αποδεικνυόταν χρήσιμη η μεταρρύθμιση που ήθελε τις κυβερνήσεις να μένουν έξω από μια τέτοιαν αιρετή ανάδειξη.
Στη νεοελληνική μας Βαϊμάρη, με εκλογές που διεξάγονται από δημόσιους υπαλλήλους (είδες με τη Συριζαυγή; Το Πολυτεχνείο ζει: και το ’73 με δημόσιους «λειτουργούς» οργανώθηκε το χουντοδημοψήφισμα) οι επιλογές στενεύουν ασφυκτικά, γιατί βρισκόμαστε πλέον 210 με 230 δισεκατομμύρια πίσω από την κανονική δημοκρατική ζωή: στην Ελλάδα μια ΑΠΟΠΕΙΡΑ μάς μένει: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.