Ακόμα και ένας καφετζής, όπως εγώ, καταλαβαίνει ότι το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ Ισπανικό Κράτος (και κάθε δημοκρατικό Κράτος) μπορεί και πρέπει να επιτεθεί (και όχι να αμυνθεί) κατά εκείνων που σχεδιάζουν και επιχειρούν την κατάργησή του.
Γιατί περί κατάργησης πρόκειται υπό το πρόσχημα μιας βολικής Αριστερής ερμηνείας της έννοιας της αυτοδιάθεσης. Φυσικά, οι PODEMOS ως συνεπής Ισπανική Αριστερά υποστηρίζουν την απόσχιση της Καταλονίας από το Ισπανικό Κράτος, αφού για κάθε Αριστερά, «Δογματική» και «Ανανεωτική», το Κράτος δεν είναι ο συλλογικός εαυτός μας, δεν είναι το μέσον συνύπαρξής μας, δεν είναι ο εξουσιοδοτημένος από όλους μας ρυθμιστής των σχέσεών μας, δεν είναι ο εγγυητής της νομιμότητας, της ασφάλειας και της εσωτερικής ειρήνης, δεν είναι το μοναδικό μέσον άσκησης νόμιμης βίας που διαθέτουν οι δημοκρατικές κοινωνίες, δεν είναι η εμπράγματη ουσία της θεσμισμένης συμβολαιακής μας δημοκρατίας αλλά ένα εργαλείο πολυεπίπεδης καταπίεσης στα χέρια της άρχουσας τάξης και τίποτα άλλο.Τόσο απλά. Ο Γαβρόγλου (ειρήσθω εν παρόδω, incidentally όπως τόλεγε η γιαγιά μου) λέει το ίδιο ακριβώς για το σύστημα εκπαίδευσης. Του τόπε ο Αλτουσέρ αφού από την φανατίλα του Καθολικισμού είχε μεταπηδήσει στη φανατίλα του Μαρξισμού-Λενινισμού και λίγο πριν ξαναματαπηδήσει στη φανατίλα του Μουσουλμανισμού και πνίξει τη σύντροφό του, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Η Αριστερά ονειρεύθηκε την «επαναστατική» ανατροπή αυτού του Κράτους και την αντικατάστασή του με ένα «άλλο» Κράτος που θα είναι μεν καταπιεστικό για τους προηγούμενους καταπιεστές που θα έχουν πια χάσει την εξουσία τους, αλλά μέχρι αυτοί να «πεισθούν» από το μεγαλείο της νέας κοινωνίας που θα δημιουργείται με εργαλείο αυτό το «άλλο» Κράτος και αφού πεισθούν δεν θα τους χρειάζεται(!) πια καταπίεση, οπότε το επαναστατικό, το καλό αυτό Κράτος θα μαραθεί….σιγά-σιγά!
Ναι μα τον Τουτάτη αυτά πιστεύαμε και δε μας έπεσε ο Ουρανός στο κεφάλι!
Αλλά «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Ήρθε κείνο το 1989 (όχι το βρώμικο με τον Κοσκωτά και με τα παμπερς, το άλλο της Περεστρόικα) και το μυαλό μερικών όπως και του καφετζή σας, έκανε εκείνο το «κλίκ» (όχι του Κωστόπουλου το άλλο), το δημοκρατικό κλίκ:
«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο (όλης) της Αριστεράς» σκεφτήκαμε τότε μερικοί.
Μετά από δυόμισι χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε γίνει πια πάρα πολλοί.
Όταν αυτό το «άλλο» Κράτος κατέληξε (όπου και αν επικράτησε) να γίνει ο χειρότερος και μεγαλύτερος serial killer της ανθρώπινης Ιστορίας, όταν η Λενινιστική θεωρία της ταξικής αποκάθαρσης μεταλάχθηκε σε Χιτλερική πρακτική φυλετικής κάθαρσης, όταν το Γκουλάκ μετεξελίχθηκε σε Άουσβιτς υπήρξαν δύο Αριστερές.
Η μία, η Δογματική, συνέχισε να παπαγαλίζει τις Ολοκληρωτικές Λενινιστικές ανοησίες περί Κράτους και Επανάστασης, κάνοντας ολοφάνερη την επιλογή της να διατηρήσει μικρά μεν αλλά «γωνιακά» και κερδοφόρα μαγαζάκια, μέχρι να επέλθει η ταξική συνειδητοποίηση μέσω των αντιθέσεων του καπιταλισμού, παριστάνοντας ότι σέβεται και συμμετέχει στους δημοκρατικούς θεσμούς (αλλά όχι και στον νόμιμο έλεγχο του κομματικού ταμείου δε θέλω ρεφορμιστικές υπερβολές)!
Η άλλη, η «Ανανεωτική» νόμισε ότι ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς με το αιματόβρεκτο, ολοκληρωτικό αριστερό παρελθόν όταν, εν ονόματι της Δημοκρατίας, έριξε μια βροντερή καταγγελία στον Σταλινισμό, συνεχίζοντας όμως να πιστεύει στην κοινωνία που επαγγέλθηκε ο Μαρξισμός-Λενινισμός ως τελικό προορισμό της Ανθρωπότητας!
Αυτή τη φορά, η κοινωνία της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Ελευθερίας θα πραγματοποιούνταν με μία Δημοκρατική Επαναστατική Διαδικασία!
Ούτε γίδα-ούτε τράγος!
Και αγάλι –αγάλι ήρθε η κρίση κι ο ΣΥΡΙΖΑ: Όπου δεν πείθει ο προλεταριακός διεθνισμός επιστρατεύεται ο παλιός καλός του φίλος ο εθνικισμός, τι ευέλικτη Αριστερά θα ήταν αλλιώς; Μαζί τραγουδάνε το «στρώσε το (εθνολαϊκιστικό) στρώμα σου για δυο».
Αλλά εδώ (στην Καταλονία) μάθανε ότι γ@@@@@@@@@ και πλακώσανε κι οι γύφτοι της ποδοσφαιρικής επιχείρησης Μπαρτσελόνα ΑΕ, βγάζοντας ανακοίνωση που γνωστοποιούσε στο ευρύ (ευρύτατο και ψεκασμένο με Μπαρτσελονόσκονη) κοινό της, ότι ο Πρόεδρος και το ΔΣ της Μπαρτσελόνα ΑΕ είναι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(sic) και της απόσχισης της Καταλονίας(prick).
Στο σημείο αυτό, σεβόμενος τους πιθανούς αναγνώστες μου, οφείλω να προειδοποιήσω ότι κάθε ομοιότητα του «λαού» της Μπαρτσελόνα, με τον «λαό» του ΠΑΟΚ, παρακαλώ να μην θεωρηθεί τυχαία ή προϊόν σύμπτωσης.
Απλά εδώ δεν έχει εκδηλώσει ακόμα την επιθυμία του να αποσχιστεί ο «λαός», για παράδειγμα, της Θράκης, οπότε και θα σημάνει η ώρα να βγάλει ανακοίνωση ο Σαββίδης ΑΕ.
Πως φτάσαμε στην υποκατάσταση των λαών της Ισπανίας και της Ελλάδας από τους «λαούς» της Μπαρτσελόνα και του ΠΑΟΚ;
Πως φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στην αποσάθρωση του θεσμισμένου δυτικού κοινωνικού (και ατομικού) φαντασιακού;
Πως φτάσαμε να γίνουμε δημοκρατικοί ξενιστές του εθνικισμού, του λαϊκισμού, της απενοχοποίησης και αναβίωσης κάθε μορφής ολοκληρωτισμού;
Γιατί δεν επιτεθήκαμε όταν έπρεπε;
Και κάτι ακόμα:
Ποιος έφερε τί;
Η μετριοκρατία τους PODEMOS και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή το αντίθετο; Δεν μας το ξεκαθάρισε βλέπεις κι αυτή η ευλογημένη η Arendt στην «κοινοτοπία του κακού» οπότε φτάσαμε να βολευόμαστε με τον Κουρουμπλή και την Αυλωνίτου, αλλά τουλάχιστον υπάρχει η ζωντανή εμπειρία:
Πρώτα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα ήρθαν ο Γιώργος κι ο Κώστας και μετά ο Αλέξης κι ο Πάνος.
Έ, μ’ αυτά τα χάλια πώς να μην μετατραπεί ο καφετζής σας σε θεωρητικό του φιλελευθερισμού;
Και κάπως έτσι προέκυψε και το μέγα ερώτημα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ηλεκτρονική ψηφοφορία; Κάνε έναν μέτριο να το σκεφτούμε!